ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 492

บทที่ 492 มีนัยแฝง

“กินอิ่มแล้วรึ?”

ราชาเผ่าอวี้จางถามเสียงอ่อนโยน

“อยากได้อะไรเพิ่มอีกหรือไม่?”

จ้าวอู่เจียงส่ายหน้า ตอบกลับว่าไม่แล้ว

เหตุผลที่เขามารับประทานอาหารอยู่ที่นี่ ด้วยว่าหลังจากเสร็จกิจในวิหารบรรพชนแล้ว เขาก็ได้รับคำเชิญจากท่านหัวหน้าเผ่า ราชาของเหล่านักรบอวี้จาง

“เช่นนั้น ก็มาคุยกันเรื่องเหตุการณ์นั้นสักหน่อยเถิด” หัวหน้าเผ่าอวี้จางมีนามที่ไม่ค่อยเข้ากับชาวทุ่งหญ้าว่า กู่ฮั่น เขาบอกนามแก่จ้าวอู่เจียงตั้งแต่พบหน้า

จ้าวอู่เจียงพยักหน้ารับ ไม่อ่อนน้อมหรือแข็งกระด้างจนเกินควร

เขาไม่ได้ซักถามอะไร เนื่องจากกู่ฮั่นเริ่มเอ่ยมาแบบนี้แล้ว ก็ให้อีกฝ่ายพูดก่อน

“กงปู้หนีหม่าเผ่าจินจางตายลงด้วยน้ำมือของเจ้าสินะ” กู่ฮั่นดันแก้วสุราไปตรงหน้าจ้าวอู่เจียง ขณะเอ่ยประโยคนี้ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน

“เป็นเช่นนั้นขอรับ” จ้าวอู่เจียงจ้องมองสุราสีขาวขุ่น พลางอธิบายอย่างจริงจัง “ความผิดของเขาชัดแจ้ง หากข้าปล่อยเขาไป เขาคงตามหาเรื่องกู่หลี่เขอลี่ไม่เลิกรา และอาจสร้างความยุ่งยากให้ทั้งเผ่าอวี้จางเลยก็เป็นได้”

“ยิ่งไปกว่านั้น ถึงข้าจะมีจิตเมตตา แต่ก็ใช่คนใจบุญ ย่อมไม่เห็นใจคนเช่นเขา”

“ข้าไม่ได้ตำหนิเจ้าแม้แต่น้อย ทั้งยังรู้สึกขอบคุณที่เจ้าช่วยเหลือเสี่ยวเขอลี่ไว้”

หางตาของกู่ฮั่นเต็มไปด้วยริ้วรอย ใบหน้าภายใต้หนวดเคราสีดอกเลาแฝงไปความโศกเศร้า เขาขมวดคิ้ว แต่ก็ยังคงมีแววอ่อนโยนและความเมตตาลึกล้ำ “กงปู้หนีหม่าสมควรตาย ทว่าเวลาไม่เหมาะสม”

“เพราะเหตุใด” จ้าวอู่เจียงสงสัยนัก

หัวหน้าเผ่าอวี้จางแห่งทุ่งหญ้า ไม่ว่าจะเป็นรูปโฉม ท่าทาง หรือน้ำเสียงที่อ่อนโยน ล้วนเหนือความคาดหมายของเขา และความคิดก็อาจจะเป็นเช่นนั้นด้วย

ตั้งแต่แรกเริ่ม ในใจของจ้าวอู่เจียงมีข้อสงสัยอยู่เสมอ… เหตุใดบุคคลผู้ทรงอำนาจที่สุดในทุ่งหญ้าจึงยินยอมส่งธิดาคนเล็กเข้ากองไฟ?

เขาอยากจะถามคำถามนี้ออกไป ทว่าตั้งแต่ก้าวเข้ามาในเผ่าอวี้จาง เขาได้พิจารณากู่หลีเขอลี่อย่างละเอียดถี่ถ้วน และรู้สึกว่า กู่หลีเขอลี่อาจมีความลับบางประการซ่อนอยู่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน