ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 496

บทที่ 496 เส้นทางอันยาวไกลระหว่างสวรรค์และโลกมนุษย์

ไม่ทราบเลยว่าความรักเกิดขึ้นได้อย่างไร

บางทีอาจเป็นเพราะนี่คือความรักอันบริสุทธิ์ เมื่อความปรารถนามอดไหม้ก็หลงเหลือเพียงความรัก

หรือบางทีอาจเป็นด้วยสายลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านไป ทำให้จิตใจของผู้คนสั่นไหว

ไม่เช่นนั้นก็อาจเป็นเพราะร่างกายของนางหลอมรวมกับจิตใจเป็นหนึ่งเดียว ทำให้หลินหลางไม่สามารถแยกแยะเหนือใต้ออกตกได้อีกต่อไป

บุตรีแห่งสวรรค์หลินหลางไม่พูดอะไรอีก จ้องมองเข้าไปในดวงตาของจ้าวอู่เจียง การจ้องมองครั้งนี้ยาวนานราวกับผ่านไปนับพันปี

จมูกของพวกเขาค่อย ๆ เคลื่อนเข้าสัมผัสกันและกัน เพียงไม่นาน ทั้งสองคนก็ประกบริมฝีปาก มอบจุมพิตแก่กัน

จูบนี้ลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าพวกเขาจะผสานเข้าเป็นหนึ่งเดียว

แล้วทั้งคู่ก็เริ่มนัวเนียพัวพันกันอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้เหมือนจะมีบางอย่างมากกว่าเดิม

แน่นอนว่าสิ่งนั้นคือความรัก และความรักลึกซึ้งเหล่านี้ก็อาจเป็นความหมายแท้จริงของการฝึกวิชาสองผสานเช่นนี้เอง

เนื่องจากการฝึกวิชาสองผสานคือการผสมผสานและขัดเกลาระหว่างตัณหากับความรัก ซึ่งคำว่าความรักต้องมาก่อนตัณหา

นี่เองจึงเป็นเหตุผลที่เมื่อจ้าวอู่เจียงฝึกวิชานี้ร่วมกับซูฮัวอี ขั้นพลังของพวกเขาจึงคืบหน้าไปอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อมาฝึกฝนร่วมกับบุตรีแห่งสวรรค์ก่อนหน้านี้ ขั้นพลังของพวกเขากลับคืบหน้าไปอย่างเชื่องช้า

แม้ว่าจะใช้เวลาฝึกฝนอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน ก็ยังไม่ได้ผลลัพธ์มากมายอันใดนัก

ก่อนอื่นต้องเข้าใจก่อนว่าขอบเขตเทวะเป็นขั้นพลังที่บรรลุไม่ได้ง่าย ๆ อีกทั้งการฝึกฝนก่อนหน้านี้มีตัณหาราคะเป็นตัวนำ หาใช่ความรักหรือความปรารถนาอย่างลึกซึ้ง

ทว่าครั้งนี้ต่างออกไป

จากจูบกลายเป็นผัวพัน จากพัวพันก็พลันเกิดศึกสวาทขึ้นอีกครั้ง และศึกนั้นก็ดำเนินต่อไปกระทั่งรุ่งเช้า

กระทั่งบุตรีแห่งสวรรค์โก่งคอ ส่งเสียงร้องออกมาดังกังวาน

ตอนนั้นเอง รัศมีของผู้บรรลุขอบเขตเทวะระเบิดออกมาจากร่างกายของจ้าวอู่เจียง ในที่สุดตอนนี้เขาก็ได้เป็นผู้บรรลุขอบเขตเทวะแล้ว

ช่วงจังหวะที่บรรลุขอบเขตเทวะ จ้าวอู่เจียงรู้สึกเหมือนสัมผัสได้ถึงม่านหมอกที่ปกคลุมทั่วแผ่นฟ้า และมองเห็นเงาเลือนรางหลังม่านหมอกเหล่านั้นด้วย

ช่างเป็นความรู้สึกเบาบาง แต่ก็หนักแน่นในหัวใจของจ้าวอู่เจียง…

ยามนี้เส้นผมของบุตรีแห่งสวรรค์เปียกชุ่ม นางจ้องมองจ้าวอู่เจียง ใช้สองมือประคองแก้มของเขา ก่อนที่จะแนบชิดร่างตนเข้ากับร่างจ้าวอู่เจียง กอดรัดเขาแนบแน่น ราวกับจะไม่มีวันยอมปล่อย

หลินหลางกระซิบเสียงแผ่วเบา เสียงของนางสั่นเครือเล็กน้อย

“ท่านอยู่ในเขตทุ่งกว้างต่อไปได้หรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน