ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 510

บทที่ 510 ไม่มีผู้ใดตามมาอีกแล้ว

โลหิตสาดกระจายเต็มท้องฟ้า

ภายในอากาศฟุ้งกลิ่นคาวเลือด

เมื่อเห็นชาวโพ้นทะเลระเบิดกลายเป็นหมอกเลือด เหล่าคนแก่ เด็ก และสตรีที่ตกเป็นเชลยศึกของชาวโพ้นทะเลต่างก็มึนงงเป็นอย่างยิ่ง

เกาะตงจีเป็นเหมือนนรกบนดิน บรรดาเชลยศึกถูกจับมัดและถูกนำตัวมาเป็นตัวประกัน ข่มขู่ให้เจ้าเมืองตงเฉิงยอมแพ้ ตั้งแต่เผชิญกับการสังหารหมู่อันโหดร้ายบนเกาะตงจี ทุกคนรู้ดีอยู่แก่ใจว่าตนเองก็คงหนีไม่พ้นความตายแล้ว ยามพวกโพ้นทะเลจะสังหารพวกเขาเพื่อกดดันเจ้าเมืองตงเฉิง พวกเขาจึงไม่คิดอ้อนวอนสักนิด เหมือนอย่างทหารทั้งห้าคนก่อนหน้า

แม้ความเป็นจริง หากพวกเขาอ้อนวอนต่อท่านเจ้าเมืองตงเฉิน พวกเขากคงพอมีโอกาสรอดชีวิตอยู่บ้าง

แต่กลุ่มเชลยศึกก็ไม่มีผู้ใดคิดร้องขอความเมตตา พวกเขานิ่งเงียบ เกลียดชังและเหม่อลอย

ทว่า…บัดนี้บุรุษชาวต้าเซี่ยคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ทั้งยังกวาดล้างกลุ่มชาวโพ้นทะเลได้ในพริบตา เพียงเขาพลิกฝ่ามือ ชาวโพ้นทะเลเหล่านั้นก็ระเบิดกระจายกลายเป็นหมอกเลือดไปทันที

แม้ในหัวใจของกลุ่มเชลยศึกชาวต้าเซี่ยจะหวาดกลัว แต่พวกเขาพึงพอใจมากกว่า ความเกลียดชังแปรเปลี่ยนเป็นความโล่งอก หลายคนถอนหายใจ…พวกเขาไม่ต้องตายแล้ว

ตอนนั้นเอง บุรุษหนุ่มชุดดำผู้งามสง่าก็สะบัดมือ บังเกิดแรงลมห้อมล้อมตัวทุกคน ก่อนเชือกซึ่งพันธนาการมือและเท้าของพวกเขาอยู่จะหลุดออก

“ขออภัยด้วยที่ข้ามาช้านัก” น้ำเสียงของบุรุษชุดดำเต็มไปด้วยความสำนึกเสียใจ

ครั้นได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของทุกคนก็พลันร้อนผ่าว รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาเล็กน้อย

บางคนถึงกับร้องไห้ออกมาแล้ว

พวกเขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่ความผิดของบุรุษหนุ่มชุดดำ แต่เป็นความผิดของพวกโพ้นทะเลชั่วต่างหาก

“ทุกท่านเข้าไปในตัวเมืองก่อนเถิด”

จ้าวอู่เจียงกล่าว ก่อนจะทอดสายตาจ้องมองไปยังเกาะตงจีซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกล แววตาชายหนุ่มพลันเคร่งขรึม พริบตานั้นเขาแตะปลายเท้าลงบนพื้นดินแผ่วเบา ทะยานผ่านกลุ่มผู้รอดชีวิต มุ่งหน้าตรงไปยังเกาะตงจี

จ้าวอู่เจียงเคลื่อนไหวได้รวดเร็วเสียยิ่งกว่าสายฟ้า เพียงพริบตาก็กลายเป็นเงาดำรางเลือน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน