ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 530

บทที่ 530 เขาอยากกลับบ้าน

จ้าวอู่เจียงอยู่ในชุดเสื้อคลุมบัณฑิต ท่วงท่าสง่างาม ชายหนุ่มยิ้มออกมาอีกครั้ง กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ขอบคุณท่านผู้อาวุโสมากขอรับ”

หมอดูเทวดามีดวงตาเป็นประกายแวววาว

“หลี่ฉวนจวินกำลังช่วยขัดขวางหนี่ผูซาให้กับท่าน”

“ท่านจะได้มีเวลาไปแก้คำสาปให้แก่เซวียนหยวนจิ้ง เมื่อเวลานั้นมาถึง ก็ขอให้ท่านพาตัวนางและคนที่ท่านต้องการให้อยู่รอดหลบหนีมาซ่อนตัวอยู่ที่สำนักศรัทธาราษฎร”

“ข้าจะช่วยปกป้องพวกเขาให้เอง ข้าจะพาพวกเขาเดินทางไปสู่โลกอื่น”

“ไม่ทราบว่ามีสิ่งใดที่ท่านอยากจะรู้อีกหรือไม่? ตราบใดที่ข้าสามารถบอกได้ ข้าจางหลินต้าวก็จะบอกให้หมดสิ้น”

“ไม่มีแล้ว” จ้าวอู่เจียงมีสีหน้าเยือกเย็น ผายมือออกกว้าง ใบหน้าประดับรอยยิ้ม

“ข้ารู้ทุกอย่างตามต้องการแล้ว สุดท้ายข้าจะได้นอนหลับสนิทเสียที”

“สิ่งเดียวที่เหลืออยู่หลังจากนี้ คือการต้องเสี่ยงชีวิตเท่านั้น”

“มาดูกันว่าพวกเขาจะฆ่าข้าได้สำเร็จ หรือว่าข้าจ้าวอู่เจียงจะสามารถฆ่าพวกเขาได้ก่อนกันแน่”

“ในเมื่อนี่เป็นโชคชะตาที่หลบหนีไม่พ้น ถ้าอย่างนั้น ข้าคงต้องเผชิญหน้ากับมัน!”

เมื่อสวรรค์ลิขิตให้ชะตาชีวิตของจ้าวอู่เจียงเต็มไปด้วยขวากหนาม เขาก็ทำตนเองให้เป็นเหมือนก้อนหินใหญ่ สามารถกลิ้งชนทุกสิ่งทุกอย่างได้โดยไม่หวั่นเกรง

“จ้าวอู่เจียง…” หมอดูเทวดาถอนหายใจ ยิ่งจ้าวอู่เจียงมีความสงบสุขุมมากเพียงใด จางหลินต้าวยิ่งมีความร้อนใจมากเท่านั้น

จ้าวอู่เจียงลุกขึ้นยืนสะบัดแขนเสื้อ ก่อนจะประสานมือคำนับ ยิ้มอำลาด้วยความอ่อนโยน

“ข้าน้อยจำเป็นต้องกลับบ้านแล้ว”

ดวงตาของหมอดูเทวดาหมองแสงลง เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตาจ้องมองไปยังเปลวไฟในตะเกียงน้ำมันที่อ่อนแสงลงเรื่อย ๆ แผ่นยันต์ลอยอยู่ในอากาศรอบบริเวณเริ่มร่วงหล่นลงมาจากกลางอากาศ

จ้าวอู่เจียงหมุนตัวเดินกลับออกไป ท่วงท่าของเขายังคงสง่างามเช่นเคย ไม่มีสัญญาณของความเศร้าเสียใจแม้แต่น้อย

เมื่อเดินออกมาจากห้องด้านหลังวิหาร ชายหนุ่มก็ได้พบกับหยางเมียวเจิ้น ผู้ซึ่งไม่ได้ปรากฏตัวในกลุ่มคนก่อนหน้านี้

หยางเมียวเจิ้นยังคงเป็นนางชีผู้งามสง่าเช่นเคย แม้จะสวมใส่ชุดเสื้อคลุมสีขาวตัวใหญ่ แต่ก็ยังไม่สามารถซ่อนเร้นเรือนร่างอันงดงามของนางได้อยู่ดี สองแก้มของนางดูมีน้ำมีนวล

เมื่อเห็นจ้าวอู่เจียงเดินออกมาจากห้องด้านหลังวิหาร หยางเมียวเจิ้นก็รีบเดินเข้าไปหาเขาและสอบถามด้วยความเป็นกังวล

“อู่เจียง ไม่ทราบว่า…ท่านเป็นอย่างไร?”

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน ยกมือลูบศีรษะของหยางเมียวเจิ้น ก่อนจะส่ายหน้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน