ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 531

บทที่ 531 โลกมนุษย์

วันที่สองของฤดูใบไม้ผลิ

เหลือระยะทางอีกสองลี้ จ้าวอู่เจียงก็จะถึงนครหลวงแล้ว

บางทีคงเป็นเพราะรู้ตัวว่ากำลังจะใกล้ถึงบ้านเต็มที เขาจึงลดความเร็วของเจ้าม้าเสี่ยวหงลง ก่อนจะกระโดดลงจากหลังของมัน เดินจูงเจ้าเสี่ยวหงเข้าสู่นครหลวงอย่างเชื่องช้า

จ้าวอู่เจียงไม่ทราบเหมือนกันว่าตอนนี้ตนเองกำลังรู้สึกอย่างไร มันเป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างซับซ้อน มีทั้งความหนักใจ ความไม่ยินยอม ความมุ่งมั่น ความเหนื่อยล้า ความไม่อยากยอมรับความจริง แต่ก็มีความผ่อนคลายด้วยเช่นกัน จ้าวอู่เจียงถอนหายใจออกมาเงียบ ๆ

ยิ่งเข้าใกล้นครหลวงมากเพียงใด บรรยากาศรอบตัวก็ยิ่งมีความคึกคักมากเท่านั้น ผู้คนสวมใส่เสื้อผ้าแตกต่างกันไป มีทั้งเสื้อผ้าตัดเย็บจากผ้าเนื้อหยาบและผ้าป่าน ผ้าแพรไหมหรูหรา ผู้คนก็มีทั้งบุรุษ สตรี ผู้แก่ชราและคนเยาว์วัย บ้างเดินคนเดียว บางคนเดินเป็นคู่ บ้างเดินจับกลุ่มกัน เยี่ยมชมร้านค้าสองฝั่งของท้องถนน บางคนก็กำลังแวะดูของที่ร้านแผงลอยข้างทาง

นี่คือช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ ผู้คนจำเป็นต้องซื้อหาสิ่งของมากมาย

กลุ่มสตรีต่อรองราคากับเจ้าของร้าน

เด็กน้อยยืนอยู่หน้าร้านขายขนมหวาน พยายามชะโงกศีรษะขึ้นดูขนมที่วางอยู่บนแผง

สุดท้ายผู้เป็นบิดาก็ช่วยอุ้มเด็กผู้นั้นขึ้น ทำให้สามารถมองเห็นขนมที่วางขายอยู่บนแผงได้ทุกชนิด เด็กน้อยถามคำถามออกมาหลายอย่าง บางครั้งก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด บางคราก็แย้มยิ้มดีใจ

นอกจากนี้ก็ยังมีกลุ่มเด็กวิ่งเล่นอยู่โดยรอบส่งเสียงหัวเราะเจื้อยแจ้ว

อีกด้านสตรีกำลังต่อว่าด่าทอคนรักของตน แต่ในแววตาของพวกนางกลับเต็มไปด้วยความห่วงใย

…

องค์ประกอบของผู้คนเหล่านี้ล้วนอยู่ในสายตาของจ้าวอู่เจียง

เขาเดินจูงเจ้าม้าเสี่ยวหงผ่านฝูงชน เด็กน้อยหลายคนเรียกหาเขาเป็นพี่ใหญ่ ด้วยอยากขอสัมผัสลูบไล้เจ้าม้าตัวสูงใหญ่สง่างามนี่สักหน่อย

กลุ่มชายฉกรรจ์จ้องมองมายังจ้าวอู่เจียงกับเจ้าเสี่ยวหงด้วยสายตาอิจฉาริษยา เพราะพวกเขาอยากจะครอบครองอาชาที่งดงามอย่างเสี่ยวหงเช่นกัน

ส่วนกลุ่มสตที่จ้องมองจ้าวอู่เจียงไม่วางตา นั่นก็ด้วยพวกนางฉงนใจนักว่า เหตุใดพวกนางถึงไม่เคยพบเห็นบุรุษหล่อเหลาเช่นนี้มาก่อน?

บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่จากร้านค้าต่าง ๆ ขมวดคิ้วสงสัย แต่แล้วยิ้มแย้มให้เขา สายตาแอบชำเลืองมองจ้าวอู่เจียงด้วยความเขินอาย

รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจ้าวอู่เจียง เขาสูดหายใจลึก ๆ รู้สึกผ่อนคลายกว่าก่อนหน้านี้บ้างแล้ว

ชาวบ้านเหล่านี้ยังไม่รู้ข่าวว่าโลกกำลังจะล่มสลาย พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังจะเกิดโศกนาฏกรรมแห่งสงคราม เพียงพยายามใช้ชีวิตสงบสุขและเรียบง่ายของพวกเขาต่อไป

เมื่อโลกใบนี้ถูกทำลาย ก็ย่อมกลุ่มยอดฝีมือตัวจริงมาค้นหาผู้คน ชวนหลบหนีไปด้วยกัน แต่ส่วนใหญ่นั้นยอดฝีมือทั้งหลายก็คงหลบหนีไปพร้อมคนรู้จัก และชาวบ้านธรรมดาทั้งหลายเหล่านี้ก็ย่อมต้องถูกทิ้งให้ตายอยู่เบื้องหลัง

ไม่ว่าจะเป็นประชาชนชาวต้าเซี่ย ผู้คนในเขตทุ่งหญ้าของชาวเผ่าโหลวหลาน หรือชาวบ้านชาวเมืองในแคว้นหนานเจียง ทุกคนล้วนต้องตายภายใต้การล่มสลายของโลกใบนี้

ผู้ที่อยู่รอดปลอดภัยก็จะมีเพียงกลุ่มยอดฝีมือเพียงหยิบมือและคนที่มีค่าต่อพวกเขาเท่านั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน