ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 550

บทที่ 550 ฉลาดเกินไป

กองทัพใหญ่ของราชาแห่งเขตทุ่งหญ้าเหยียบย่ำเมืองจูเป่ย มุ่งหน้าสู่เมืองหลวงของต้าเซี่ย

แตกต่างจากการนำทัพของหนอนศักดิ์สิทธิ์แห่งแดนใต้ หมาป่าเทพเจ้าที่นำทัพไม่ได้สังหารผู้บริสุทธิ์อย่างบ้าคลั่งแต่อย่างใด

เพราะในสายตาของหมาป่าเทพเจ้า ผู้คนเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องลงมือเอง ถึงอย่างไรพวกเขาก็จะตายในหายนะที่ใกล้มาถึงอยู่แล้ว

อีกทั้งเหตุใดมันต้องเสี่ยงให้บริวารของตนไปต่อสู้กับนักรบของชาวต้าเซี่ยด้วย?

การมีชีวิตรอดยาวนานขึ้นนับว่าเป็นการชดเชยให้แก่บริวารส่วนใหญ่ของมัน

เพราะหมาป่าเทพเจ้ารู้ว่าผู้ที่มันสามารถพาหลบหนีออกไปจากโลกนี้ได้นั้นมีจำกัด และบริวารเหล่านี้ต่างกราบไหว้บูชามันมาอย่างยาวนาน หมาป่าเทพเจ้าจึงรู้สึกสงสารบริวารของตนเองเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อจ้าวอู่เจียงมาถึงประตูด้านหน้าภูเขาของสำนักศรัทธาราษฎร หน้าประตูมีม่านพลังที่มองไม่เห็นปรากฏขึ้น ดูเหมือนจะปกป้องศิษย์ทั้งหลายของสำนักและกั้นไม่ให้ผู้ขอความช่วยเหลือจากภายนอกบุกรุกเข้าไปด้วย

สถานการณ์สงครามในเขตแดนตะวันออกของต้าเซี่ยไม่น่าไว้วางใจ

แม้แต่ประเทศเล็ก ๆ อย่างชาวโพ้นทะเลก็มีกองทัพทหารเพิ่มขึ้นมากอย่างไม่มีเหตุผล

จ้าวอู่เจียงสงสัยว่าเหตุผลส่วนใหญ่น่าจะเกี่ยวข้องกับเทพเจ้าของชาวโพ้นทะเลที่หมอดูเทวดาได้กล่าวไว้

ในขณะนี้ เทพเจ้าของชาวโพ้นทะเลยังไม่ปรากฏตัวอย่างเป็นทางการ แต่คาดว่าวันหนึ่งก็จะต้องแสดงตัวออกมาอย่างแน่นอน

ตั้งแต่จ้าวอู่เจียงทราบว่าเมืองเทียนหนานถูกกองทัพหนานเจียงยึดครองไปเรียบร้อยแล้ว และหนอนศักดิ์สิทธิ์ก็กำลังมุ่งหน้าสู่ใจกลางแผ่นดินต้าเซี่ย

เขารู้ดีว่าตนเองต้องเตรียมตัว

ดังนั้น เขาจึงใช้ทั้งไม้อ่อนและไม้แข็งเพื่อพาคนสำคัญของเขามาที่สำนักศรัทธาราษฎรเพื่อทำการเจรจากับหมอดูเทวดาให้ปกป้องคนสำคัญของเขา

ก่อนหน้านี้ ท่านเจ้าสำนักศรัทธาราษฎรสัญญาว่านี่จะเป็นการชดเชยให้แก่จ้าวอู่เจียง

แต่จ้าวอู่เจียงไม่ได้เชื่อคำพูดของเจ้าสำนักศรัทธาราษฎรเสียทีเดียว เขาจึงให้ท่านเจ้าสำนักร่างคำสาบานที่เขียนด้วยเลือดของตนเอง

เขาไม่รู้ว่าเหตุใดหมอดูเทวดาผู้เป็นเจ้าสำนักศรัทธาราษฎรจึงได้ให้หยางเมียวเจิ้นผู้เป็นศิษย์เอกมาแต่งงานกับเขา แต่ชายหนุ่มรู้เพียงว่ามันไม่ใช่เพราะความรักอย่างแน่นอน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน