ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 552

บทที่ 552 มู่เชียนเชียน

เหตุผลที่หมาป่าเทพเจ้าเข้าร่วมในเรื่องนี้

ก็เพราะหลังจากที่หนี่ผูซาบอกถึงแผนการอันชั่วร้ายนี้ หมาป่าเทพเจ้ารู้ดีว่าแม้แผนการนี้จะต่ำช้าราวกับนรกแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

การตายของคน ๆ หนึ่งกับการอยู่รอดของประชาชนมากมายในทุ่งหญ้าของชาวเผ่าโหลวหลาน หมาป่าเทพเจ้าไม่ต้องคิดมากก็รู้ว่าต้องเลือกอะไร

ความชั่วร้ายของมนุษย์ยิ่งใหญ่กว่าสัตว์เดรัจฉานมากมายหลายเท่านัก

หมาป่าเทพเจ้ามองไปทางทิศใต้แล้วถอนหายใจเบา ๆ

…

นอกห้องโถง ฝนตกหนัก

เด็กสาวคนหนึ่งตบฝ่ามือกระแทกหลวงจีนชราผู้หนึ่งจนถึงแก่ชีวิต เลือดสาดกระเซ็น

หลวงจีนที่เหลืออยู่ต่างก็วิ่งหนีไปคนละทิศละทาง

เด็กสาวหัวเราะเสียงดังเงยหน้ามองพระพุทธรูปในห้องโถงของอารามผู่ถัว ดวงตาไม่มีความไร้เดียงสาแต่กลับเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

นางฟาดฝ่ามือตบพระพุทธรูปที่ตั้งตระหง่านพังทลายลงไป

โครม!

เสียงดังสั่นสะเทือน พระพุทธรูปแตกเป็นเสี่ยง ๆ

เด็กสาวหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแล้วพูดขึ้นว่า

“นักบวชโสโครก ไม่ว่าข้าไปที่ใดก็เจอเจ้า ถ้าครั้งหน้าพวกเราเจอกันอีก ข้าจะทำลายร่างที่แท้จริงของเจ้าให้แหลกสลาย!”

เด็กสาวผู้นี้มีสถานะเป็นนางเซียนของชาวเผ่าเหมี่ยวเจียงได้รับการยกย่องให้เป็นธิดาแห่งพิษและยังเป็นศิษย์ของสำนักสามพิษ แซ่มู่ บิดาของนางตั้งชื่อนางว่า เชียนเชียน

นางเคยมีครอบครัวที่มีความสุข มีบิดามารดาที่รักและดูแลนาง บิดาของนางหน้าตาหล่อเหลามีความซื่อสัตย์และมีจิตใจเมตตามารดาของนางก็สวยงามอ่อนโยนและมีจิตใจเมตตาเช่นเดียวกัน

แต่ชีวิตที่มีความสุขของนางถูกทำลายลงไปไม่เหลือชิ้นดีเมื่อหลวงจีนจากพุทธศาสนามาเยือน

หลวงจีนรูปนั้นบอกว่าบิดาของมู่เชียนเชียนมีวาสนาผูกพันในพุทธศาสนาต้องการพาเข้าวัดไปด้วยกัน

ดังนั้นบิดาของมู่เชียนเชียนจึงถูกพาตัวไปอยู่ที่วัดพุทธ

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาครอบครัวของมู่เชียนเชียนก็พังทลาย

มารดาของนางทุกข์ใจและร้องไห้ทั้งวันจนกระทั่งคืนฝนตกหนักคืนหนึ่ง มารดาของนางก็กินยาพิษฆ่าตัวตาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน