ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 556

บทที่ 556 ฝนห่าใหญ่

เหล่าข้าราชบริพารและนางกำนัลที่รอดชีวิตมองเห็นชายผู้นี้แล้วจำได้ทันทีว่าคือ จ้าวอู่เจียง ผู้ดำรงตำแหน่งขันทีใหญ่และผู้ช่วยควบคุมหอคัมภีร์หลวงแห่งวังหลัง

พวกเขาตกใจกลัวสุดขีดทั้งกับแรงสั่นสะเทือนของพื้นดินที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและพลังอำนาจอันมหาศาลของจ้าวอู่เจียง เมื่อมือของจ้าวอู่เจียงเคลื่อนไหวบรรดาข้าราชบริพารที่รอดชีวิตจำนวนมากก็ลอยขึ้นไปสู่ที่ปลอดภัย

หลายคนตะโกนขอบคุณ “ขอบคุณใต้เท้าจ้าว” และบางคนคำนับอย่างนอบน้อม

บรรดานางสนมมองจ้าวอู่เจียงด้วยความรู้สึกหลากหลาย

ตลอดเวลานั้นจ้าวอู่เจียงไม่กล่าวคำใด เพียงแต่มองไปยังท้องฟ้ามืดครึ้มที่มีสายฟ้าแลบ

เมืองหลิงหนาน สุสานกระบี่

อาณาเขตหมื่นขุนเขาในยามเช้าล้วนพังทลายสิ้น

ประมุขสุสานกระบี่หลี่ฉวนจวินตื่นจากความฝันครั้งใหญ่

นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาตื่นขึ้นอย่างแท้จริงไม่ใช่การตื่นเพียงชั่วครู่เพื่อออกคำสั่งกับเหล่าบริวาร

เขาเปิดประตูหินออกเห็นโลกที่เสียหายย่อยยับ ดวงตาของเขามืดมนลงชั่วขณะ

ในที่สุดก็ถึงวันนี้จนได้

หลี่ฉวนจวินถอนหายใจยาวก้าวเท้าออกจากกระท่อมหิน รอบ ๆ มีภูเขาและป่าไม้พังทลาย ฟ้าดินมืดมิดและฝนห่าใหญ่ดูเหมือนจะไม่หยุดตกกระหน่ำลงมาจากท้องฟ้าทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในโลกที่ห่างไกลออกไป

ชายชรายกมือขึ้นโบกสะบัดดินโคลนรอบ ๆ กระจายตัว กระบี่นับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาหาเขาและเสียบลงข้างกาย

มีกระบี่ยาวสามฉื่อ กระบี่หักครึ่ง กระบี่หนักที่มือเดียวยกไม่ไหวและมีกระบี่เล็กขนาดเท่าฝ่ามือ…

เขาตื่นแล้ว หนี่ผูซาก็ตื่นเช่นกัน

หนี่ผูซาไม่มาหาเขาแสดงว่าไปหาจ้าวอู่เจียงแล้ว

เขาสะกิดปลายเท้า รูปร่างมั่นคงดั่งขุนเขาเหยียบกระบี่บินมุ่งหน้าสู่นครหลวง เบื้องหลังมีกระบี่นับไม่ถ้วนตามหลังราวกับมังกรลอยฟ้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน