ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 557

บทที่ 557 จะเข้ามาทีละคนหรือเข้ามามาพร้อมกัน?

มู่เชียนเชียนยิ้ม

ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางไม่มีความไร้เดียงสาของเด็กสาวแต่กลับมีความสงบนิ่งและความรู้สึกที่ไม่สมกับวัย

แต่ความสงบนั้นหายไปอย่างรวดเร็วเปลี่ยนเป็นความคมกริบ โหดเหี้ยมและเยือกเย็น

นกอินทรียักษ์ที่นางขี่ร้องครวญครางก่อนจะสลายกลายเป็นม่านหมอกเลือดผสมกับสายฝน

นางเดินย่ำสายฝนกลางอากาศราวกับเดินบนพื้นแห้งตรงเข้าหาจ้าวอู่เจียงทีละก้าว

ทางทิศเหนือของนครหลวงใกล้กับซากปรักหักพังมีกองทัพใหญ่ของชาวเผ่าโหลวหลานกำลังใกล้เข้ามา โดยมีชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งเป็นราชาและบุตรีแห่งสวรรค์ประจำชนเผ่าเป็นผู้นำ

ในอ้อมแขนของราชาแห่งชาวเผ่าโหลวหลานมีลูกสุนัขขนฟูสีขาวนวลตัวหนึ่ง ลูกสุนัขนั้นมีสายตาทรงพลังและซับซ้อนมองมู่เชียนเชียนที่พุ่งไปข้างหน้าแล้วมองจ้าวอู่เจียงที่ยังคงนิ่งเฉย

ท้องฟ้าเหนือศีรษะปั่นป่วนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ทันใดนั้น ก้อนเมฆบนท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้ามนุษย์ขนาดใหญ่จนเต็มท้องฟ้า ใบหน้านั้นมองลงมาด้วยความเยือกเย็น

มู่เชียนเชียนหยุดห่างจากจ้าวอู่เจียงราวสิบจั้ง ดวงตาของนางเย็นชาและดุดันมองไปยังใบหน้าบนท้องฟ้า

ใบหน้านั้นแปรเปลี่ยน อ้าปากกว้าง ก้อนเมฆพุ่งตรงไปหาจ้าวอู่เจียงพร้อมกับเสียงหวีดร้องของสายลม

จ้าวอู่เจียงยื่นมือซ้ายออกไปคว้ากระบี่ยาวสามฉื่อจากสายฝนแทงไปยังก้อนเมฆ พลังปราณกระบี่พลุ่งพล่านดั่งคลื่นยักษ์แผ่รัศมีเกรียงไกร

ก้อนเมฆใหญ่ปั่นป่วนและหายไปในพริบตา

ที่ซากปรักหักพังห่างไปสิบจั้งปรากฏเงาของชายวัยกลางคน

เขาสวมชุดยาวสีขาวเหมือนหยกบริสุทธิ์ ใบหน้าหล่อเหลาดวงตาเย็นชาปนยิ้มแย้ม ศีรษะสวมหมวกทรงสูงมือถือสร้อยลูกประคำที่เคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง

จ้าวอู่เจียงรู้ทันทีว่านี่คือหนี่ผูซา

ไม่เหมือนที่เขาคิดไว้เลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน