ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 577

บทที่ 577 ราวกับความฝัน

“คนโง่ เจ้าจะออกไปยืนตากฝนทำไมกัน”

จ้าวอู่เจียงถูกลากเข้ามาในศาลา

เขาถูกคนลากตัวแล้วโยนเบา ๆ ไปข้างกองไฟ มีเสียงหัวเราะดังขึ้นข้างกาย

เสียงหัวเราะนั้นเหมือนเยาะเย้ย แต่จริง ๆ แล้วเป็นเสียงหัวเราะล้อเล่นมากกว่า

จ้าวอู่เจียงพบว่าคนที่ลากเขาเมื่อครู่เป็นชายร่างใหญ่ในชุดเสื้อคลุมสั้นผ้าป่านหยาบ รูปร่างสูงใหญ่ คิ้วหนาตาโต เมื่อไม่ยิ้มจะให้ความรู้สึกกดดันอย่างมาก

จ้าวอู่เจียงมองคนที่เหลือข้างกองไฟ มีชายหนึ่งหญิงหนึ่ง

ชายผอมราวกับลิง แต่เสื้อผ้าไม่ใช่ผ้าป่านหยาบ แต่เป็นเสื้อที่ตัดเย็บจากผ้าฝ้ายสีฟ้าและสีเทาเก่า ๆ มีสมุดกระดาษสีเหลืองขาด ๆ วิ่น ๆ เสียบอยู่ที่เชือกผูกเอว

หญิงสาวมีใบหน้ากลม รูปร่างไม่ได้สวยงามมากนัก แต่เวลายิ้มให้ความรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก นางสวมชุดกระโปรงยาวสีเหลืองอ่อน

จ้าวอู่เจียงมองไปด้วยสายตางุนงง เขาไม่เข้าใจว่าที่นี่คือที่ไหน แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้

เขาจำได้ว่า เขาบินขึ้นสู่ท้องฟ้า ร่วงลงสู่ความมืดไร้ขอบเขต แล้วตื่นขึ้นมา ก็ยืนอยู่ใต้สายฝน

หญิงสาวยื่นมือโบกไปมาตรงหน้าจ้าวอู่เจียง

จ้าวอู่เจียงได้สติ เงียบไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไร

“นี่ เจ้าโง่ อย่าบอกนะว่าเจ้าจำพวกข้าไม่ได้อีกแล้ว” ชายร่างใหญ่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก เก้าอี้ส่งเสียงเอี๊ยด เหมือนจะรับน้ำหนักของชายร่างใหญ่ไม่ไหว

จ้าวอู่เจียงมองไป สายตามีความโง่งมใสซื่ออย่างชัดเจน

“ให้ตายเถอะ” ชายร่างใหญ่ตบหน้าผาก ทำหน้าอับจนปัญญา

ชายร่างผอมเหมือนลิงและหญิงสาวหน้ากลมหัวเราะคิกคัก

“ข้าคือท่านพี่ใหญ่ของเจ้า จ้าวต้าหลาง!” ชายร่างกำยำถอนหายใจ ชี้ไปที่ตัวเอง จากนั้นก็ชี้ไปที่สาวหน้ากลม เอ่ยเสียงทุ้ม

“นางเป็นพี่สาวคนที่สามของเจ้า จ้าวถิงถิง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน