ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 6

บทที่ 6 สายฝนและหยดน้ำค้าง

“ฝ่าบาทกำลังพูดถึงอาการป่วยเรื้อรังของแม่ทัพจ้าวหรือเพคะ?”

ใบหน้าของตู๋กูหมิงเยว่ยังคงแดงระเรื่อไม่คลาย นางคล้องแขนกอดรอบลำคอของเซวียนหยวนจิ้ง ลมหายใจเป่ารดข้างใบหูฮ่องเต้ กระซิบเสียงแผ่วเบา

“หม่อมฉันได้ยินมาว่า ยังไม่พบสาเหตุการตายในตอนนี้ ฝ่าบาททรงเป็นกังวลว่าชายแดนเหนือจะถูกพวกคนเถื่อนบุกรุกใช่หรือไม่?”

เซวียนหยวนจิ้งใช้มือประคองลำคอของตู๋กูหมิงเยว่ไว้เช่นกัน กลิ่นกายของอีกฝ่ายลอยมาแตะจมูก ทำให้นางรู้สึกอึดอัดไม่น้อย

ตอนนั้น ดูเหมือนว่าจ้าวอู่เจียงก็จะอยู่ในท่วงท่านี้

บุรุษทุกคนชื่นชอบสตรีเช่นนี้หรือ?

เซวียนหยวนจิ้งถูกเลี้ยงดูให้เป็นบุรุษมาตั้งแต่เล็ก นางจึงไม่เข้าใจเรื่องราวเหล่านี้ แต่ก็ไม่สามารถผลักไสตู๋กูหมิงเยว่ออกไปได้เช่นกัน ทำได้เพียงขมวดคิ้วและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย

“แต่ข้าได้ข่าวว่าแม่ทัพจ้าวอาจถูกพิษของพวกโหลวหลานเล่นงานก็เป็นได้ อาจมีคนในราชสำนักของเราสมคบคิดกับพวกโหลวหลานทางตอนใต้”

บรรยากาศเย็นเฉียบแผ่ออกมาจากแท่นบรรทมขององค์ฮ่องเต้ ทำให้จ้าวอู่เจียงที่ยืนอยู่ด้านข้างตกตะลึงเล็กน้อย

ชายหนุ่มได้แต่ส่ายศีรษะ ก่อนถอนหายใจพลางยิ้มฝืน ๆ

ฮ่องเต้ผู้นี้ตรงไปตรงมามากเกินไป ต่างจากฮองเฮาตู๋กูหมิงเยว่ที่รู้ว่าควรจะใช้ไม้แข็ง ไม้อ่อนเวลาใดบ้าง

และก็เป็นจริงเช่นนั้น

อาการยั่วยวนของตู๋กูหมิงเยว่หยุดชะงักในทันใด นางย่อมเข้าใจความหมายของคำถามจากองค์ฮ่องเต้

แต่นางกลับไม่ได้ตื่นกลัว ขณะที่ดวงตาปรากฏประกายวูบไหวขึ้นมา

เมื่อนึกถึงความสุขที่ตนเองเพิ่งได้รับการปรนเปรอเมื่อสักครู่ ตู๋กูหมิงเยว่ก็พยายามซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเซวียนหยวนจิ้ง ริมฝีปากสีแดงบิดคว่ำเง้างอน พลางกล่าวด้วยความข้องใจว่า

“หม่อมฉันทราบว่าฝ่าบาททรงไม่ไว้ใจตระกูลของหม่อมฉัน แต่ฝ่าบาทอย่ากังวลไปเลยเพคะ หม่อมฉันมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้แก่ฝ่าบาทมาตั้งแต่แรกแล้ว หม่อมฉันสามารถรับประกันได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นของฝ่าบาทเท่านั้น ตระกูลตู๋กูจะซื่อสัตย์ภักดีต่อฝ่าบาทและราชวงศ์ต้าเซี่ยตลอดไป!”

เซวียนหยวนจิ้งต้องใช้ความคิดอย่างหนักเมื่อได้ยินคำตอบจากฮองเฮาซึ่งดูเหมือนนางก็ไม่ได้โกหกแต่อย่างใด

สตรีผู้นี้กำลังมีความสุขท่วมท้นโดยฝีมือของจ้าวอู่เจียง

หรือผู้ที่ร่วมมือกับพวกโหลวหลานจะเป็นคนอื่นจริง ๆ?

“น่าสนใจดี ถ้าไม่ใช่ตระกูลตู๋กูยังจะมีใครอีกที่สามารถทำเรื่องนี้ได้ ยังจะมีคนอื่นกล้าสมคบคิดกับชนเผ่าโหลวหลานเพื่อทำลายล้างราชวงศ์ต้าเซี่ยอีกหรือ?”

จ้าวอู่เจียงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ห่างออกไป ดวงตาของขันทีหนุ่มเป็นประกายในความมืดมิด ดูเหมือนแคว้นต้าเซี่ยจะเกิดคลื่นใต้น้ำมากกว่าที่คิดเสียแล้ว

หญิงทั้งสองยังคงอยู่บนแท่นบรรทมมังกรต่อไป เพื่อชื่นชมความงดงามหลังสายฝนพรำ

ตู๋กูหมิงเยว่กลับมามีสติเต็มที่อีกครั้ง เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด นางก็รีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ได้โกหกฝ่าบาทจริง ๆ นะเพคะ ไม่ว่าฝ่าบาทจะให้หม่อมฉันทำสิ่งใด หม่อมฉันก็จะทำ ถ้าฝ่าบาทสั่งให้หม่อมฉันอ้าขาและนอนลง หม่อมฉันก็จะทำ ฝ่าบาทลองดูหน่อยไหมเพคะ?”

สองมือของนางกอดเซวียนหยวนจิ้งแนบแน่น เอวคอดกิ่วเริ่มส่ายไปมาอีกครั้ง พยายามจะดึงเซวียนหยวนจิ้งให้นอนลงไปด้วยกัน

“อีกแล้วหรือ?”

“แหม~”

ตู๋กูหมิงเยว่หัวเราะเสียงสั่นเครือ “หม่อมฉันแค่หยอกเย้าเล่นเท่านั้น หม่อมฉันเพิ่งเคยพบเจอเรื่องราวเช่นนี้ คงต้องพักอีกหลายวัน ฝ่าบาททรงแข็งแกร่งมากจริง ๆ เพคะ!”

เซวียนหยวนจิ้งมีสีหน้าเคร่งเครียดต่อการหยอกเย้าเป็นอย่างยิ่ง แต่ถึงแม้จะไม่เต็มใจเล็กน้อย นางก็รวบเอวของตู๋กูหมิงเยว่ให้ลงไปนอนอยู่บนเตียงด้วยกัน ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายและพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นว่า

“เรื่องชนเผ่าโหลวหลาน ข้าจะเชื่อเจ้าก็แล้วกัน!”

ตู๋กูหมิงเยว่รีบลุกขึ้นและคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ “หม่อมฉันเป็นตัวแทนตระกูลตู๋กูขอบพระทัยฝ่าบาทมากเพคะที่เชื่อใจพวกเรา! ตระกูลตู๋กูจะจงรักภักดีต่อราชวงศ์ต้าเซี่ยจนกว่าชีวิตจะหาไม่!”

แล้วพวกนางก็นอนเคียงข้างกันจนกระทั่งท้องฟ้าสว่างไสว

เมื่อได้เวลาอันสมควร

ตู๋กูหมิงเยว่ก็กลับไปที่ตำหนักฉีเฟิงของนาง

เมื่อนางอารมณ์ดี ใบหน้าแจ่มใส จึงมีความงดงามและเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์มากกว่าเมื่อวานหลายเท่า

อารมณ์สุนทรีย์ถึงกับร้องเพลงในลำคอ นางนั่งอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง กำลังใช้เครื่องประทินโฉมเสริมสร้างความงามให้แก่ตนเอง มุมปากยกเป็นรอยยิ้ม

“ดูเหมือนว่าเมื่อคืนนี้ฝ่าบาทจะมีความสุขมากเลยนะเพคะ”

ชิงเอ๋อร์นางกำนัลคนสนิทเอ่ยขึ้นในขณะที่ช่วยแต่งกายให้แก่ตู๋กูหมิงเยว่

หญิงสาวเติบโตขึ้นมาพร้อมกับตู๋กูหมิงเยว่ จึงเป็นคนเดียวในวังหลวงอันใหญ่โตที่กล้าถามเช่นนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน