ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 60

บทที่ 60 ท่านปู่ ท่านต้องช่วยแก้แค้นให้หลาน

เขตเจียงตู่ จวนที่พักของราชเลขาฝ่ายขวาหลิวเจ๋อ

หลิวเฟิงกลับมาถึงจวนด้วยความโกรธแค้น เขาเดินผ่านห้องโถงใหญ่ตรงไปยังห้องหนังสือ คิดจะฟ้องปู่ของตนเรื่องที่ถูกหลิวเหม่ยเอ๋อร์ตบหน้าอย่างไร้ความเมตตา

แต่ระหว่างทาง ข้ารับใช้ในชุดสีดำก็พยายามให้คำแนะนำด้วยความร้อนรน

“นายน้อย พวกเรารอก่อนดีหรือไม่ขอรับ? หากท่านผู้เฒ่ากำลังปรึกษาเรื่องสำคัญอยู่กับผู้อาวุโสคนอื่น ๆ คงไม่เป็นการดีหากพวกเรารีบร้อนเข้าไป…”

“เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีกหรือ ถ้าเจ้าใช้การได้มากกว่านี้อีกสักนิด ขันทีสารเลวนั่นจะกำเริบเสิบสานถึงเพียงนี้ได้หรือ?” หลิวเฟิงยังคงมุ่งหน้าเดินต่อไปไม่หยุด แม้ว่าข้ารับใช้พยายามจะทักท้วงแล้วก็ตาม

ในเวลาเดียวกัน ณ ห้องหนังสือของราชเลขาฝ่ายขวาหลิวเจ๋อ

ชายชราผู้เป็นเจ้าของห้อง พร้อมด้วยตู๋กูอี้เหอ และหลี่เฉินซวีผู้เป็นเสนาบดีกรมพิธีการกำลังปรึกษาหารือเรื่องสำคัญ จนบรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด

ประตูห้องก็เปิดออกกะทันหัน หลิวเฟิงก้าวเดินเข้ามาพร้อมกับระเบิดเสียงคำรามด้วยความเกรี้ยวกราด

“ท่านปู่ ท่านต้องช่วยแก้แค้นให้หลาน! นับตั้งแต่ที่เข้าวังหลวง ท่านพี่ก็เปลี่ยนไป นางไม่สนใจตระกูลหลิวของพวกเราอีกต่อไปแล้ว!”

ใบหน้าแก่ชราของราชเลขาหลิวแสดงออกถึงความไม่สบอารมณ์ ภายในห้องนี้ยังมีตู๋กูอี้เหอและหลี่เฉินซวีอยู่ด้วยอีกถึงสองคน เหตุใดหลานชายจึงกล้าบุกเข้ามาพูดจาหยาบคายเช่นนี้ ไม่คิดจะให้เกียรติแขกผู้อาวุโสบ้างเลยหรือ?

ราชเลขาหลิวกำลังจะไล่หลิวเฟิงออกไป แต่ตู๋กูอี้เหอก็พูดยิ้ม ๆ ว่า

“หลิวเฟิง พี่สาวของเจ้าเปลี่ยนไปอย่างไร?”

เมื่อเห็นว่าประมุขตระกูลตู๋กูพูดกับตน หลิวเฟิงก็รีบตอบอย่างรวดเร็ว

“ท่านลุงตู๋กู วันนี้ข้าเดินทางเข้าวังหลวงไปเยี่ยมพี่สาว แต่นางกลับตบหน้าข้าเพียงเพราะขันทีผู้หนึ่ง ข้าต้องมอบบทเรียนให้กับขันทีโสโครกผู้นั้นให้ได้!”

“ขันทีอย่างนั้นหรือ?”

“ใช่แล้วขอรับ ขันทีผู้นั้นมีนามว่าจ้าวอู่เจียง!”

“จ้าวอู่เจียง…”

ตู๋กูอี้เหอเข้าใจในทันที

หลิวเหม่ยเอ๋อร์ไม่ใช่คนโง่ แต่หลิวเฟิงน่าจะใช่

ประมุขตระกูลตู๋กูได้แต่ยิ้มและส่ายศีรษะ ไม่พูดอะไรออกมาอีก

หลี่เฉินซวีที่นั่งอยู่ด้านข้างส่งเสียงกระแอมไอขึ้นมาเบา ๆ เขารีบหันไปขยิบตาส่งสัญญาณให้แก่ราชเลขาหลิว

หลิวเจ๋อหรี่ตาลงเล็กน้อย หัวใจกระตุกวูบเมื่อเห็นสีหน้าของตู๋กูอี้เหอกับหลี่เฉินซวี!

เขาสูดหายใจลึก พยายามระงับความโกรธเกรี้ยวเอาไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“จ้าวอู่เจียงมีปัญหาอะไรกับเจ้าหรือ?”

ผู้เป็นหลานได้ยินก็นึกดีใจ ท่านปู่ต้องช่วยข้าอย่างแน่นอน ข้าเป็นหลานรักของท่านนี่นา… ริมฝีปากของหลิวเฟิงคลี่เป็นรอยยิ้ม ก่อนจะเขย่าแขนหลิวเจ๋อ

“ขันทีโสโครกผู้นั้นมัน…”

หลิวเฟิงเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมา

ตู๋กูอี้เหอยังคงยิ้มบาง ขณะที่หลี่เฉินซวีกระแอมไอขึ้นมาอีกครั้ง แต่พวกเขาทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไร

รอยย่นบนใบหน้าของราชเลขาหลิวกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ เขาถามด้วยความโกรธเกรี้ยวปนสมเพช

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน