ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 600

บทที่ 600 การกลับมา

ที่ปลายทิศตะวันออกของหมู่บ้านมีการพูดคุยกันอย่างต่อเนื่อง

มีชาวบ้านบางคนปลอบใจหัวหน้าหมู่บ้านจ้าวฝูกุ่ย และมีพวกเกเรในหมู่บ้านที่ไม่ชอบจ้าวอู่เจียงพูดจาถากถาง

“หัวหน้าหมู่บ้านช่วยชีวิตคนโง่ กลับมาให้อาหารและที่อยู่ ตอนนี้ดูสิ มีประโยชน์อะไร เสียข้าวสารเปล่าๆ”

“คนโง่ๆ วันหนึ่ง ใครจะรู้ว่าจ้าวอู่หยางเคยทำอะไร อาจจะฆ่าคน ลักขโมย ทำชั่วทุกอย่าง พวกนักพรตของสำนักเทพโลหิตอาจจะพบความจริงเหล่านั้นแล้วฆ่าจ้าวอู่หยางก็ได้”

“ในหมู่บ้านยังมีผู้ที่ชื่นชอบคนโง่ๆ คนนี้อีก น่าเวทนาจริงๆ”

“…”

จ้าวต้าหลางลุกขึ้นยืนอย่างฉับพลัน ชี้ไปที่พวกเกเรในหมู่บ้านที่ปกติไม่ทำอะไรเลยแล้วตะโกนด้วยความโกรธ

“พวกเจ้ากล้าพูดอีกครั้งไหม!”

จ้าวต้าหลางมีร่างกายแข็งแรง และเป็นที่รู้จักในหมู่บ้านว่าเป็นนักสู้ คนที่พูดถากถางจึงลดเสียงลงและพูดพึมพำว่า

“พวกเราแค่พูดแทนหัวหน้าหมู่บ้าน ช่วยชีวิตคนแต่ไม่ได้อะไรกลับมา แล้วยังต้องเจอปัญหา ตอนนั้นไม่ควรช่วยจ้าวอู่หยางเป็นอย่างยิ่ง”

จ้าวต้าหลางโกรธมาก พับแขนเสื้อและกำหมัดเตรียมจะเข้าไปทำร้าย จ้าวฝูกุ่ยตบกล้องยาแล้วห้ามลูกชายคนโตของเขาเสียงเข้ม

“หาคนมาสองคน ไปกับข้า ไปดูสถานการณ์ที่หมู่บ้านอื่นกัน”

จ้าวฝูกุ่ยพ่นควันออกมาอย่างหนักหน่วง ยืนขึ้นอย่างสั่นคลอน จ้าวต้าหลางรีบเข้ามาพยุงแขนพ่อของเขา เขาตบมือจ้าวต้าหลางและส่ายหัว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยย่นดูเหนื่อยล้ายิ่งขึ้น

ไม่ว่าจะอย่างไร ในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน เขาต้องทำทุกอย่างเพื่อสำรวจสถานการณ์และตัดสินใจเพื่อประโยชน์ของหมู่บ้าน

“ท่านพ่อ! ดูนั่น!”

จ้าวฝูกุ่ยกำลังจะเดินทางไปยังหมู่บ้านอื่น ก็ได้ยินเสียงตะโกนของลูกชายคนโตและเสียงชาวบ้านที่ตื่นตระหนก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน