ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 607

บทที่ 607 ไม่มีสิทธิ์ในการต่อรองกับข้า

“ข้าช่วยเจ้าไว้ แต่เจ้ากลับโจมตีข้าเนี่ยนะ” จ้าวอู่เจียงส่ายหัวเบาๆ

“ฮึ ทำไมต้องแสร้งทำตัวเป็นคนดี ทั้งที่เจ้าก็รู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”

หยินเถาเอ๋อร์ปล่อยพลังของตนเองออกมาเต็มที่ พร้อมพูดด้วยเสียงเย็นชา

“ส่งมอบสมบัติของเจ้าออกมาให้หมด แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป!”

จ้าวอู่เจียงยิ้ม เขารู้ตั้งแต่แรกแล้ว

กลางป่าใหญ่ยามค่ำคืน ไม่มีทางที่คนธรรมดาจะปรากฏตัวได้

และชายร่างใหญ่ทั้งห้าคนนั้น การแสดงของพวกเขาดูหยาบกร้านและตั้งใจเกินไป

“ได้ ถ้าเจ้ามอบพลังหยินของเจ้ามาแลกเปลี่ยน!” จ้าวอู่เจียงเปลี่ยนน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย

หยินเถาเอ๋อร์ขยับนิ้วอย่างรวดเร็ว นิ้วเรียวบางแตะอากาศ บริเวณที่ถูกแตะดูเหมือนจะมีการยุบตัวเล็กน้อยเป็นคลื่นน้ำ นางปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งเมื่อถอยห่างจากจ้าวอู่เจียงเป็นระยะสามจั้ง

นางมองจ้าวอู่เจียงด้วยความเย็นชาและหัวเราะเบาๆ

“เจ้าเป็นเพียงผู้ฝึกตนขอบเขตกายเทวะ ไม่สมควรทำการต่อรองกับข้า ถ้าเจ้าไม่ส่งมอบสมบัติของเจ้าในวันนี้ออกมา เจ้าจะไม่ได้ออกจากป่านี้อย่างแน่นอน!”

นางมีสมบัติวิเศษคุ้มครองและได้รับการปกป้องจากสำนัก จึงกล้าพูดออกมาด้วยความมั่นใจเช่นนี้

แต่เพียงพูดเสร็จ ร่างกายของนางก็ถูกพันธนาการไว้ทันที หมอกสีม่วงที่ลอยรอบๆ ก่อนหน้านี้พันร่างกายนาง เปลี่ยนชุดขาวเป็นสีม่วงอ่อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ

นางตกใจและพยายามโคจรพลังของตนเองเพื่อสลายหมอกสีม่วงเหล่านี้ออกไป แต่หมอกสีม่วงกลับสลายตัวไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และนางเห็นชายที่ยิ้มแย้มอ่อนโยนกำลังดึงมีดตัดฟืนสนิมเกรอะออกมาจากข้างเอว

แม้จะเป็นการดึงมีดธรรมดา แต่ท่าทางไม่ต่างไปจากการชักกระบี่ระดับสูงจนน่าตกใจ

ปราณกระบี่แผ่ขยายครอบคลุมพื้นที่โดยรอบ

ร่างกายของนางเหมือนตกลงในบึงโคลน ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ชั่วขณะ

ปราณกระบี่และพลังปีศาจปะทะกัน ทำให้นางตกอยู่ในพันธนาการโดยสมบูรณ์ สายตาของนางเริ่มเปลี่ยนแปลงจากความตกใจกลายเป็นหวาดกลัว

นางไม่รู้สึกถึงพลังการฆ่าจากชายคนนี้ มีแต่ความรู้สึกถูกแย่งชิงมวลพลังออกไปจากร่างกาย

เหมือนกับไม่เพียงแย่งชิงพลังฟ้าดิน แต่ยังต้องการแย่งชิงร่างกายของนางด้วย

ความรู้สึกนี้ทำให้นางหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน