ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 693

บทที่ 693 ความงาม

ท้องฟ้ายามค่ำคืนเต็มไปด้วยดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับ สายน้ำแห่งดวงดาวพัดไหลเอื่อยๆ

เกาะของเผ่าปีศาจจิ้งจอกชิงชิวเงียบสงบและสวยงาม ภายใต้แสงจันทร์ แมงกะพรุนหลากสีที่โปร่งใสล่องลอยอยู่รอบเกาะ

ยังมีแมลงเรืองแสงสีเขียวเล็กๆ ส่องแสงระยิบระยับในเกาะ เหมือนกับดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

“เมามายจนไม่รู้ฟ้า อยู่ในน้ำพาใจเลือน เอ่อ ดอกสาลี่กดไห่ถังเสมือน เต็มเตียงนอนเต็มเรือพลัน…เอ่อ…ฝันใสในจิตใจเจ้า กดดวงดาวพราวสวรรค์ แม้เมามายลืมคืนวัน ฝันงามงดดั่งจันทรา…”

จ้าวอู่เจียงกล่าวบทกวีออกมาด้วยความรู้สึกหลากหลาย

ดอกสาลี่กดดอกไห่ถัง ฝันใสในจิตใจเจ้ากดดวงดาวพราวสวรรค์ หลินหลางกดจ้าวอู่เจียง จ้าวอู่เจียงกดหลินหลาง

สาลี่หนึ่งต้น ความฝันบริสุทธิ์หนึ่งคืน หลินหลางหนึ่งสัมผัส จ้าวอู่เจียงหนึ่งความรัก

เกาะเงียบสงบ มีเสียงหัวเราะ เสียงของความรัก เสียงของความเบื่อหน่าย

ผู้อาวุโสของเผ่าปีศาจจิ้งจอกชิงชิวและพญากิเลนพูดคุยเรื่องบางอย่าง ทำให้ทั้งหอบรรพบุรุษเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

หลินหลางและจ้าวอู่เจียงไม่รู้ว่าแสดงความรักกันกี่ครั้ง เพียงรู้ว่าหลินหลางเหมือนกับปีศาจเสน่ห์เย้ายวน เสียงหัวเราะดังสนั่นในห้องนอน

หลินเสี่ยวเคอไม่รู้ว่าหลินหลางไปไหน นางค้นหาทั่วเกาะด้วยความกังวล

นางไม่เข้าใจว่าทำไมหลินหลางถึงรักมนุษย์ได้เช่นนั้น

มนุษย์และปีศาจเป็นทางแยกที่ต่างกัน การอยู่ร่วมกันจะไม่ทำให้เกิดความเบื่อหน่ายหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น ความรักระหว่างมนุษย์และปีศาจเป็นความรักจริงหรือ?

มนุษย์เพียงชอบรูปลักษณ์ของปีศาจที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ หากปีศาจกลับสู่ร่างเดิม มนุษย์จะยังชอบหรือไม่?

“ไม่ทราบว่าท่านชอบหรือไม่?” หลินหลางย่นคิ้ว ใบหน้าที่สวยงามมีความกังวล นางเม้มริมฝีปากแดง และถามออกไปเบาๆ

นางแปลงร่างเป็นปีศาจบางส่วน มีหูจิ้งจอกสีม่วงอ่อนเผยออกมาจากผมยาวที่เหมือนน้ำตก ด้านหลังนางมีหางจิ้งจอกสีขาวนุ่มฟูเจ็ดหางงอกออกมา

ร่างกายที่เปลือยเปล่าของนางนอนราบอยู่บนเตียง สวยงามและเย้ายวนอย่างน่าตกใจ

“ข้าชอบที่สุดเลย” จ้าวอู่เจียงพยักหน้า

“ไม่ทราบว่าท่านชอบจริงๆ หรือเพียงแค่รักทุกสิ่งที่ข้าทำ?” หลินหลางโอบคอจ้าวอู่เจียง หายใจเบาๆ ข้างใบหูของเขา

“ข้ารักเจ้าทั้งหมด” จ้าวอู่เจียงกล่าวอย่างจริงจัง

“เช่นนั้นข้าจะกลับสู่ร่างเดิม” หลินหลางกล่าวอย่างยั่วยวนใจมากกว่าเดิม

จ้าวอู่เจียงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า

“ไม่จำเป็นต้องทำเพื่อข้ามากมาย ตอนนี้เพียงพอแล้ว”

หลินหลางต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง จ้าวอู่เจียงกลัวว่านางจะคิดอะไรแปลกๆ จึงพูดขึ้นอีกครั้ง

“เอาแก่นปีศาจของเจ้าคืนไปดีหรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน