ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 724

บทที่ 724 ข้าคือภัยพิบัติ

“แล้วเจ้าล่ะ จ้าวอู่เจียง?” ร่างของฟ่านอู๋จิ่วที่ยืนอยู่ในสายฝนหนาทึบดูรางเลือนขึ้นกว่าเดิม

“ทำไมเจ้าถึงยึดมั่นที่จะฆ่าหนี่ผูซาให้ได้?”

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่สายตาลึกซึ้ง

“ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้ยึดมั่นที่จะกำจัดเขา เขาไม่คู่ควรกับการเป็นความยึดมั่นของข้า แค่เป็นอุปสรรคบนเส้นทางชีวิตของข้าเท่านั้น ข้าต้องการฆ่าเขา แค่ต้องการเท่านั้น แค่นั้นเอง”

ฟ่านอู๋จิ่วส่ายศีรษะเบาๆ และค่อยๆ ประคองเซี่ยปี้อันที่จิตใจพังทลายและยังไม่ได้สติขึ้น เขายกมือขึ้นจับสายฝน และวิญญาณของตงหนิงกับเซี่ยเฉินซูถูกกลืนเข้าสู่หลุมดำมืดสนิททันที

หลังจากนั้น ร่างของฟ่านอู๋จิ่วและเซี่ยปี้อันก็หายไปในสายฝนหนาทึบเช่นกัน ทิ้งไว้เพียงคำพูดที่เต็มไปด้วยความอาลัยของฟ่านอู๋จิ่วว่า

“จ้าวอู่เจียง ตั้งแต่เจ้าได้พบกับพี่เจ็ดของข้า ข้าก็สังเกตเจ้ามาตลอด หลิวเชียนจื่อสืบหาว่าวิญญาณของเจ้าไม่มีราก และจำเป็นต้องอาศัยพลังปีศาจในการอยู่รอด เมื่อสักครู่นี้ ข้าก็สังเกตเจ้าอย่างละเอียดอีกหลายครั้ง ข้าและพี่เจ็ดได้เห็นวิญญาณมากมายในโลก แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราเจอวิญญาณแบบเจ้า”

“แม้จะขาดวิ่น แต่กลับเต็มไปด้วยพลัง แม้จะมีวงอายุเพียงยี่สิบกว่าปี แต่ทำไมถึงรู้สึกว่าเจ้าข้ามผ่านกาลเวลามานานแล้ว? ถ้าตัวเจ้าไม่ได้ถูกความยึดมั่นของตัวเองดึงดูดมาที่เมืองอวี้ตู่ แล้วไม่ทราบว่าเจ้าถูกความยึดมั่นของผู้ใดดึงดูดมา? หรือว่า ตัวเจ้านั้นเป็นเพียงวิญญาณที่หลงอยู่ในความยึดมั่นและความยึดติดโดยไม่รู้ตัว?”

เสียงของฟ่านอู๋จิ่วสะท้อนในสายฝนหนาทึบ จ้าวอู่เจียงเปียกปอนไปทั้งตัว แต่ยังคงยิ้มอยู่ สายตาลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น

เขาดึงมีดที่เหน็บอยู่ข้างเอวออกมา และเดินไปหาวิญญาณที่เหลืออยู่ของจูจิ้งอย่างช้าๆ

มีผู้ใดบางคนต้องการบอกอะไรเขาหรือเปล่า? หรือมีผู้ใดบางคนต้องการชี้นำเขาเข้าสู่กับดัก?

ภาพหลายภาพแวบเข้ามาในหัวของเขา เขาคาดเดาหลายอย่างเกี่ยวกับตัวเอง แต่เขามีจิตใจที่มั่นคง

สิ่งที่เขาเห็นและรู้สึกในขณะนี้ ไม่ใช่ความทรงจำก่อนที่โลกใบเก่าจะล่มสลาย ก่อนที่โลกใบเก่าจะพังทลาย และตัวเขาจะอยู่ในช่วงสุดท้ายของชีวิต

และเขาไม่ใช่การกลับชาติมาเกิดของผู้ใด เขาไม่ได้เป็นวิญญาณของผู้ใดที่ล่องลอยอยู่ในโลก หรือความยึดมั่นของผู้ใดที่ยังเหลืออยู่ในโลกนี้

เขาคือเขา เขาคือจ้าวอู่เจียง!

เขาคือตัวตนที่มีอยู่จริงอย่างแท้จริง

ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะไม่หลบฝน ไม่กางร่ม ปล่อยให้ฝนหนาวเย็นซึมซาบเข้าสู่กระดูก เพื่อรับรู้ถึงการมีอยู่ของตัวเองอย่างแท้จริง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน