ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 727

บทที่ 727 เขาไม่ใช่เขา

จ้าวอู่เจียงเดินช้าๆ อย่างระมัดระวัง เขารู้สึกได้ว่ามีวิญญาณตามหลังเขามา

ในขณะที่เขากำลังคิดหาวิธีหลบหนีหรือจัดการเรื่องนี้ เขาได้ยินเสียงน้ำไหลเบาๆ ทางเดินหินสีเขียวข้างหน้าเขาหายไป และเขามายืนอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ

น้ำในแม่น้ำดูเหมือนจะขุ่นเล็กน้อย ผิวน้ำไหวไปมาแผ่วเบา เงาแสงสะท้อนบนผิวน้ำเป็นภาพที่แปลกประหลาด

จ้าวอู่เจียงหรี่ตาเล็กน้อย เขายกมือขึ้นจับเอว แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีดที่เขามักพกติดตัวถูกลืมไว้ในตรอกที่ฟ่านอู๋จิ่วปรากฏตัวก่อนหน้านี้

เขามองไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวัง

เมื่อเขาหันตัวไปข้างหนึ่ง เขาพบว่ามีเด็กสาวสวยงามที่มีรัศมีบริสุทธิ์ยืนอยู่ไม่ไกล

เด็กสาวใส่ชุดยาวสมัยโบราณ นางเดินเข้ามาหาเขาช้าๆ ผมที่ถักเปียสองข้างแกว่งไปมา ใบหน้ายิ้มแย้มสดใสเหมือนเด็กสาวบ้านใกล้เรือนเคียง

หลังจากที่เจอหญิงชราที่ดุร้ายและชายชรา “ปลอมแปลงตัว” ที่ได้ทำการลวนลามมาก่อนหน้านี้ จ้าวอู่เจียงจึงต้องระวังตัวมากขึ้นเมื่อเห็นเด็กสาวคนนี้

“เจ้าเรียกว่าจ้าวอู่เจียงใช่หรือไม่?” เด็กสาวถามด้วยเสียงที่แฝงด้วยความตื่นเต้นและความคิดถึง

จ้าวอู่เจียงพยักหน้า เขาสังเกตพบว่าถ้วยศักดิ์สิทธิ์ในกระเป๋าของเขาร้อนขึ้น เขาหันไปมองแม่น้ำแล้วดวงตาสั่นไหวขึ้นมาทันที

แม่น้ำศักดิ์สิทธิ์?

เด็กสาวตรงหน้าเขาคือ…ราชาผีเมิ่งปั๋วหรือ?

ราชาผีทำไมถึงเป็นสตรีไปได้?

“เป็นชื่อที่เพราะมาก” เด็กสาวน้ำตาคลอเบาๆ นางยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความรู้สึกโหยหา

“เจ้าเหมือนกับคนรู้จักคนหนึ่งของข้า”

“ถ้าอย่างนั้น คนรู้จักของเจ้าคงเป็นคนหล่อมากใช่ไหม?” จ้าวอู่เจียงตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาสบายแต่สายตายังคงจริงจัง

เด็กสาวพยักหน้าเบาๆ ยิ้มและเดินวนรอบจ้าวอู่เจียงด้วยท่าทางที่น่ารัก นางเอียงหัวเล็กน้อย สายตาเปล่งประกาย

จ้าวอู่เจียงก็มองเด็กสาวอย่างเปิดเผยเช่นกัน ใบหน้าของนางไม่สวยงามเกินไป แต่มีความงามที่พอดี ความอ่อนโยนและบริสุทธิ์ เปียที่แกว่งไปมาทำให้นางดูไร้เดียงสามากขึ้น

เขามองนางอีกสองสามครั้งอย่างไม่รู้ตัว ทำให้จิตใจของเขาสงบมากขึ้น

เด็กสาวหยิบขลุ่ยโบราณออกมาและแกว่งมันเบาๆ ต่อหน้าจ้าวอู่เจียง ดวงตาที่เคยยิ้มแย้มตอนนี้มีน้ำตาคลอและเสียงที่นุ่มนวลก็สั่นเครือ

“เจ้าเคยเห็นมันมาก่อนหรือไม่?”

“ขลุ่ยโบราณ…” จ้าวอู่เจียงไม่เข้าใจ

“แล้วเจ้ารู้จักข้าหรือไม่?” เสียงของเด็กสาวสั่นเครือมากขึ้น ดวงตาของนางเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา

จ้าวอู่เจียงหรี่ตาและรู้สึกว่าอารมณ์ของเด็กสาวผิดปกติ เขาจึงตอบอย่างสุภาพ

“เจ้าคือเมิ่งปั๋ว?”

เด็กสาวยิ้มเบาๆ กัดริมฝีปากเล็กน้อยและพยักหน้า นางหันหลังและถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้า

“เจ้าใช้ถ้วยศักดิ์สิทธิ์ตักน้ำเถอะ เจ้าไม่ต้องกังวล เจ้าสามารถตักน้ำในแม่น้ำนี้ได้ตามต้องการ หลังจากตักน้ำเสร็จ ก็ให้เดินย้อนแม่น้ำไปจนกว่าฟ้าจะสว่างอีกครั้ง เจ้าจะสามารถออกจากเมืองอวี้ตู่ได้โดยปลอดภัย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน