ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 796

บทที่ 796 ขนาดใหญ่ที่ไม่ได้หมายถึงความใจกว้าง

หลู่จงแสดงความอ่อนโยนและความเขินอายออกมาโดยไม่รู้ตัว ทำให้จ้าวอู่เจียงรู้สึกใจอ่อนอีกครั้ง เขาส่ายศีรษะและกล่าวว่า

“ครั้งหน้าอย่าทำเช่นนี้อีกนะ”

หลู่จงพยักหน้ารับคำด้วยท่าทางเชื่องๆ และในขณะที่ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเขินอาย นางก็โถมตัวเข้าสู่อ้อมกอดของจ้าวอู่เจียง กอดเอวของเขาไว้แน่นและพูดด้วยน้ำเสียงอายๆ

“ตอนนี้เจ้ายังโกรธอยู่ไหม? ก่อนหน้านี้ข้าไม่เข้าใจเจ้าเลย ก็เลยเข้าใจผิดคิดว่าเจ้าเป็นคนเจ้าชู้ เลยใช้กำลังกับเจ้าเช่นนั้น”

จ้าวอู่เจียงที่ไม่มีทางเลือกได้แต่ตบหลังของหลู่จงเบาๆ

“ข้าไม่เคยโกรธเจ้าเลย”

ในขณะนั้น ชุดกระโปรงสีดำของหลู่จงถูกฉีกขาดจนเผยให้เห็นแผ่นหลังที่ขาวเนียนและสายรัดสีดำที่ผูกเป็นโบว์อยู่บนคอของนาง

ใบหน้าของหลู่จงแนบอยู่กับอกที่กว้างขวางของจ้าวอู่เจียง นางสูดกลิ่นอายความเป็นชายที่ร้อนแรง รู้สึกถึงความสบายใจที่ห่างหายไปนาน

หลังจากที่แข็งกร้าวมานานหลายปี ในที่สุดนางก็พบที่พึ่งพิงที่ดูเหมือนจะเป็นของนางโดยแท้จริง

จ้าวอู่เจียงที่กำลังครุ่นคิดอยู่ในใจเริ่มลูบไล้ร่างกายของหลู่จงอย่างไม่ตั้งใจ ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงความไม่สะดวกบางอย่าง เขามองลงไปและเห็นสายรัดสีดำสองเส้นที่ผูกเป็นโบว์บริเวณเอวและสะโพกของหลู่จง

เนื่องจากชุดกระโปรงสีดำได้รับความเสียหายจากการต่อสู้ สายรัดของชุดชั้นในจึงโผล่ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ

จ้าวอู่เจียงผู้ที่พยายามรักษาภาพลักษณ์สุภาพบุรุษ เช็ดเลือดกำเดาในจินตนาการออกอย่างเงียบๆ และเตือนว่า

“ทำไมเจ้าไม่เปลี่ยนชุดล่ะ?”

หลู่จงเม้มปากเล็กน้อยด้วยความเขินอายและความโกรธพลางกล่าวว่า

“ทำไมก่อนหน้านี้เจ้าไม่บอกให้ข้าเปลี่ยนชุดไปเลยล่ะ? แต่เจ้ากลับเตือน ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ในตอนนี้ ที่เจ้าบอกให้ข้าเปลี่ยนชุด จริงๆ แล้วเจ้าแค่อยากจะยลโฉมร่างกายของข้าใช่ไหม?”

“ไม่ใช่นะ ข้าขอสาบานต่อฟ้าดิน ข้าไม่ได้มีความคิดเช่นนั้นเลย!” จ้าวอู่เจียงยกนิ้วสามนิ้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“ฟ้าดินอะไรในภาพวาดโบราณนี้? และ…หัวใจของเจ้าเต้นแรงมากเลยตอนนี้รู้ตัวบ้างหรือไม่” หลู่จงเอาใบหน้าแนบอกของจ้าวอู่เจียง หัวใจของนางเองก็เริ่มเต้นเร็วขึ้นมาเช่นกัน ใบหน้าของนางแดงก่ำ นางพูดด้วยน้ำเสียงเขินอายว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน