ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 82

บทที่ 82 ประมูลเดือด

บุรุษหนุ่มชุดขาวย่อมต้องเป็นฉินเฉิน เขาจ้องมองจ้าวอู่เจียงด้วยความเย็นชา และตะโกนว่าจะซื้อภาพวาดด้วยราคาห้าสิบตำลึงทอง

กลุ่มคนในห้องประมูลระเบิดเสียงหัวเราะ พวกเขาคาดเดาเหตุการณ์นี้ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ก็ไม่คาดคิดเลยว่าฉินเฉินจะถึงขนาดแย่งชิงประมูลภาพวาดของปลอม

จ้าวอู่เจียงหันกลับมาชำเลืองมองฉินเฉิน และพบว่าสายตาของอีกฝ่ายกำลังจ้องมองมายังเฟิงซิ่วเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ข้างกาย ชายหนุ่มจึงเกิดความคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาทันที

เขายิ้มเล็กน้อย และพูดว่า

“แปดสิบตำลึงทอง”

กลุ่มคนในห้องประมูลเริ่มซุบซิบพูดคุยกัน

“โง่เขลากันจริง ๆ ภาพวาดของปลอมเช่นนี้ อย่าว่าแต่สิบตำลึงทองเลย แค่ครึ่งตำลึงทองยังต้องรู้สึกเสียดายเลย แต่บุรุษหนุ่มผู้นี้กลับยินดีจ่ายถึงแปดสิบตำลึงทอง…”

“ข้าว่าเขาอาจจะเสียสติ…”

“เจ้าจะไปรู้อะไร? คนเราสามารถเสียหน้าต่อหน้าสาวงามได้ด้วยหรือ! ฮ่า ๆๆๆ”

“จริงด้วยสินะ เสียทองไม่ว่าแต่จะยอมเสียหน้าได้อย่างไร อย่าว่าแต่ให้ซื้อภาพปลอมในราคาแปดสิบตำลึงทองเลย ถ้าเพื่อรอยยิ้มของโฉมงามต่อให้ต้องจ่ายถึงแปดร้อยตำลึงทองก็ไม่ถือว่าแพงเกินไป”

ฉินเฉินจ้องมองบุรุษหนุ่มชุดดำด้วยสายตาเหยียดหยาม

คิดจะมาแข่งขันกับข้า น้ำหน้าอย่างเจ้ามีเงินด้วยหรือ?

“หนึ่งร้อยตำลึงทอง!”

จ้าวอู่เจียงมีสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย เขารู้ว่าบุรุษหนุ่มชุดขาวผู้นี้ไม่ได้เห็นอะไรในภาพวาดไก้จิดข้าวเปลือกบนเทือกเขาชิงซานเลย แต่เจ้าหมอนั่นเพียงต้องการจะหักหน้าเขาต่อหน้าเฟิงซิ่วเอ๋อร์ต่างหาก

“ฉินเฉิน! ใต้เท้าจ้าวเป็นแขกของหอการค้าเรา ในฐานะสมาชิกของหอการค้า เจ้าทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?” เฟิงซิ่วเอ๋อร์พูดด้วยสีหน้าเย็นชาเช่นเดียวกับน้ำเสียง

เมื่อเห็นว่าเฟิงซิ่วเอ๋อร์กำลังปกป้องจ้าวอู่เจียง ฉินเฉินก็ยิ่งมีสีหน้าเย็นชามากยิ่งกว่าเดิม ดวงตาเขาวาวโรจน์ด้วยความกรุ่นโกรธ

“เขาจะมาแตะต้องของของข้าไม่ได้!”

คำพูดของฉินเฉินแฝงความนัยบางอย่าง แน่นอนว่าเขาไม่ได้พูดถึงภาพวาดไก่จิกข้าวเปลือกภาพเดียวเท่านั้น แต่กำลังหมายถึงเฟิงซิ่วเอ๋อร์อีกด้วย

“ฉินเฉิน หากเจ้าขัดขวางการประมูล ตามกฎระเบียบของหอการค้าเรา เจ้าควรรู้ว่าจะได้รับบทลงโทษเช่นไร” เฟิงซิ่วเอ๋อร์ยิ่งมีสีหน้าเย็นชามากกว่าเดิม

ฉินเฉินเปลือกตากระตุก ในใจยิ่งเกิดความรู้สึกทุกข์ทรมานมากขึ้น ริมฝีปากแสยะยิ้มพลางหัวเราะเยาะตอบกลับไป

“ข้าก็แค่ร่วมประมูลตามปกติ หรือว่าข้าไม่สามารถซื้อหาสิ่งของเหล่านี้ได้? แต่แม่นางซิ่วเอ๋อร์ได้โปรดอย่าเป็นกังวล ตราบใดที่ใต้เท้าจ้าว… ยินดีประมูลภาพวาดนี้… ในราคาสองร้อยตำลึงทอง… ข้าก็จะมอบมันให้กับเขาเอง!”

“เจ้า!” เฟิงซิ่วเอ๋อร์รู้สึกเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง จ้าวอู่เจียงเป็นบุคคลที่บิดาอยากให้นางมาดูแลอย่างใกล้ชิด และระหว่างที่พูดคุยกันนั้น นางก็รับรู้ได้ว่าชายผู้นี้เป็นบุคคลไม่ธรรมดาจริง ๆ ถึงกับเกิดความรู้สึกชื่นชอบเขาขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว

แต่การที่ฉินเฉินประกาศถ้อยคำเหล่านั้นออกมา ก็ทำให้จ้าวอู่เจียงไม่อาจลงจากหลังเสือได้ ถ้าเขาไม่ประมูลต่อ ก็หมายความว่าเขายอมรับความพ่ายแพ้ ในทางกลับกันหากเขาประมูลต่อไป เขาก็จะต้องเสียเงินมากมายโดยใช่เหตุ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน