ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 852

บทที่ 852 วุ่นรักอลหม่าน!

“ฮัดเช่ย!”

จูกัดเสี่ยวไป๋กลับมาอยู่ในห้องของตนเองได้สักพักแล้ว

เขาจามติดต่อกันหลายครั้ง

เขาส่ายหัวแล้วกระชับเสื้อผ้าให้แน่นขึ้น

กำลังทบทวนและศึกษาความรู้เกี่ยวกับการคบหาและการสร้างสัมพันธ์กับผู้อื่นที่ได้เรียนรู้มาจากจ้าวอู่เจียง

เรื่องการคบหา ไม่ได้แตกต่างจากเรื่องทั่วไปในโลกมนุษย์มากนัก

อันดับแรกต้องกระตุ้นความกระตือรือร้นในการทำสิ่งต่าง ๆ จากนั้นก็ทุ่มเททำงานอย่างหนัก เมื่อเจอปัญหาและรู้สึกท้อแท้ ก็ต้องหยุดพักสักครู่

ทว่าไม่ใช่การพักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่ต้องวางแผนในหัวว่าจะทำอะไรต่อไป เพื่อที่ว่าเมื่อพักเพียงพอแล้ว กลับมาทำงานต่อจะได้คล่องแคล่วยิ่งขึ้น

ไม่ควรอ่อนไหวเกินไป ต้องมีความยับยั้งบ้าง ไม่เช่นนั้นหากอ่อนไหวเกินไป คนเราก็จะหลงทางได้ง่าย และยอมแพ้ได้ง่าย

“อืม จ้าวอู่เจียงนั้นเก่งจริง ๆ ไม่ใช่คนธรรมดา” จูกัดเสี่ยวไป๋ทบทวนอย่างเพลิดเพลิน เขาจามอีกครั้ง แต่ไม่ได้สนใจ เพียงแค่เช็ดจมูกแล้วกระชับเสื้อผ้าให้แน่นขึ้น

ตอนแรก ลู่เสี่ยวจิ่นเพียงแค่พิงตู้เสื้อผ้าอยู่

หลังจากร่างอันอ่อนระทวยของนาง นางก็หันหลังกลับมาใช้มือทั้งสองยันตู้เสื้อผ้าไว้

ต่อมา นางยืนด้วยขาข้างหนึ่งที่ขอบตู้เสื้อผ้า แม้จะโงนเงนยืนไม่มั่นคงอยู่บ้าง แต่ในใจกลับรู้สึกสุขสมยิ่งขึ้น

หลังจากนั้น นางคงจะเหนื่อยแล้ว จ้าวอู่เจียงกระซิบข้างหูนาง นางพยักหน้าอย่างเขินอาย แล้วคุกเข่านั่งลงบนพื้น

ท่าทางดูแปลกไปบ้าง เหมือนกับตอนที่ฮวาเจี่ยอวี๋จับตัวจ้าวอู่หยางไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกแรงดูดอันทรงพลังของเถาเถียดูดไปในถ้ำโบราณวันนี้

ต่อมา นางเอาชนะจ้าวอู่หยางได้ ทำให้จ้าวอู่หยางนอนลงบนพื้น นางใช้เท้าเรียวงามเหยียบย่ำจ้าวอู่หยาง ราวกับราชินีผู้ทะนง

สุดท้าย คงเพราะพื้นเย็น นางกับจ้าวอู่หยางจึงขึ้นมาบนเตียงอีกครั้ง

เพียงแค่ครึ่งชั่วยามกว่า ๆ นางก็ถูกรังแกจนสะบักสะบอม นางได้ประจักษ์แล้วว่าอะไรคือความเร็วและความเร่าร้อน

นางนอนอ่อนระทวยอยู่บนตัวจ้าวอู่หยาง ในใจรู้สึกสุขสม แล้วก็จูบกับจ้าวอู่หยางอีกสักพัก

นางปรารถนาจะเข้าสู่ห้วงนิทราพร้อมกับเขา

แต่จ้าวอู่หยางกลับอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน