ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 853

บทที่ 853 ยอมรับ

“ข้า…” หลินหลางก้มหน้าลงเล็กน้อย นางไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

หลินหลางไม่เคยโกหกผู้ใด ยิ่งกับท่านพี่เสี่ยวเคอที่รักและห่วงใยนางด้วยแล้ว

ท่านพี่เสี่ยวเคอเติบโตมาพร้อมกับนาง ตั้งแต่นางยังเด็ก ทุกครั้งที่นางทำผิด นางไม่อาจปิดบังท่านพี่เสี่ยวเคอได้

สถานการณ์เช่นนี้ หากนางอธิบายไม่แนบเนียน ย่อมถูกเปิดโปง

แต่สิ่งที่นางกังวลไม่ใช่การถูกตำหนิ นางกังวลเรื่องจ้าวอู่เจียง

“ข้าสังเกตเจ้ามานานแล้ว หลินหลาง” หลินเสี่ยวเคอขมวดคิ้วด้วยความโกรธ

“เจ้าเผลอมองจ้าวอู่เจียงอยู่หลายครั้ง เขาเป็นผู้ใดกันแน่ มีความสัมพันธ์เช่นไรกับเจ้า?

หรือว่าเขาคือชายใจร้ายผู้นั้น!”

“พี่หญิง ข้า…” หลินหลางขมวดคิ้วแน่น

“ใช่แล้ว” จ้าวอู่เจียงตอบรับเสียงทุ้ม เขาไม่อาจทนเห็นหลินหลางเป็นเช่นนี้ ไม่อาจทนเห็นหลินหลางต้องแบกรับคำตำหนิของหลินเสี่ยวเคอเพียงผู้เดียวได้

เขาไม่อาจนิ่งเฉย และยิ่งไม่อาจทนเห็นสตรีของตนถูกหยามเหยียดโดยไม่ทำสิ่งใด

จ้าวอู่เจียงยอมรับออกมาตรง ๆ

หลินหลางสบตาเขา แววตาสั่นไหว ม่านน้ำตาเอ่อคลอเบ้า นางจ้องมองจ้าวอู่เจียง ก่อนจะหันไปอธิบายกับหลินเสี่ยวเคออย่างร้อนรน

“ไม่ใช่อย่างนั้น ท่านพี่ ไม่ต้องฟังเขา…”

จ้าวอู่เจียงพลันโอบหลินหลางมากอดแนบกายราวกับจะผสานเป็นหนึ่งเดียว เขาจ้องมองหลินเสี่ยวเคอที่ยังคงมีแววตาดุดัน

“ข้าคือบุรุษใจทรามที่เจ้าเอ่ยถึง ข้าคือบุรุษที่หลินหลางยอมสละแก่นปีศาจให้”

หลินเสี่ยวเคอชะงักไปครู่หนึ่ง แววตาเย็นเยียบดังน้ำแข็ง พลันนางก็ทุบโต๊ะเสียงดัง

“เจ้าถึงกล้ายอมรับแล้วหรือ? แล้วก่อนหน้านี้ตอนหลินหลางบาดเจ็บปางตาย เจ้าไปอยู่ที่ใด?”

“ตอนนางถูกจองจำอยู่ในคุกใต้น้ำ เจ้าอยู่แห่งหนใด?”

“ข้ามาหาไม่ได้” จ้าวอู่เจียงเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ หลินหลางกอดเขา น้ำตาไหลริน

หลินเสี่ยวเคอโกรธาจนแทบคลั่ง

“เจ้ามาไม่ได้? เจ้าตายแล้วหรือถึงมาไม่ได้?! เจ้าจะอ้างสิ่งใด!”

“ถูกต้อง” จ้าวอู่เจียงเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ เรียบเฉยจนน่ากลัว

“หากไม่ใช่แก่นปีศาจของหลินหลาง ข้าคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน