ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 862

บทที่ 862 ราวกับความจริงแต่เหมืนดั่งความฝัน

จ้าวอู่เจียงหยุดหายใจไปครู่หนึ่ง ภายในใจสั่นไหว

เขานึกออกแล้วว่าเหตุใดถึงคุ้นตากับการจัดวางของโรงตีเหล็กแห่งนี้

เขาเคยเห็นโรงตีเหล็กนี้ เป็นความทรงจำในอดีต

ตอนจ้าวอู่เจียงยังเด็ก กระดูกสันหลังครึ่งหนึ่งถูกกู่พิษแห่งโหลวหลานจากแคว้นหนานเจียงกลืนกิน บิดาของเขา จ้าวชางหยวนไปขอกระบี่ที่สุสานกระบี่ ได้กระบี่ศักดิ์สิทธิ์มาและใช้หลอมแทนกระดูกสันหลังของเขา

และโรงตีเหล็กในตอนนั้นก็มีการจัดวางเหมือนกับโรงตีเหล็กที่นี่ไม่มีผิดเพี้ยน

เตาสูบลม เตาหลอมกระบี่ ไฟที่ลุกโชน

ความรู้สึกที่ว่าเคยเห็นฉากคล้าย ๆ แบบนี้ที่ไหนมาก่อน ทำให้จ้าวอู่เจียงอดใจหายไม่ได้ เขาเริ่มหายใจกระชั้น

ราวกับมีใครกำลังบดบังเจตจำนงเขาให้พร่าเลือน ความทรงจำในอดีตที่เลือนรางกำลังค่อย ๆ หลุดลอก เขาค่อย ๆ จำไม่ได้แล้วว่าตัวเองเป็นใคร…

“อาอู๋…”

ในพื้นที่ต้องห้ามของสำนักเติมฟ้า ดวงตาคู่หนึ่งที่มีแววตาลึกซึ้งจับจ้องผ่านห้วงอวกาศนับพันล้านลี้ มองเห็นจ้าวอู่เจียงที่ใบหน้าบิดเบี้ยว

เสียงแหบพร่าของชายชราผู้มีดวงตาพิเศษเก่าแก่ราวกับข้ามผ่านกาลเวลามานับหมื่นปีเต็มไปด้วยความผันแปรแห่งยุคสมัย

เขาเห็นท้องฟ้าสีครามที่หลู่จงกล่าวถึงซึ่งถูกซ่อนไว้ เห็นเงาแห่งเทพกะบี่กำลังครุ่นคิดสงสัย

เขาค่อย ๆ หลับตาลง ฃเหมือนกับจะจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา

แต่เขาก็ฝืนลืมตาขึ้นอีก ดวงตาเปล่งประกายดุจเปลวไฟ มองตรงไปยังทิศทางของดินแดนศักดิ์สิทธิ์จงตู้

แสงในดวงตาราวกับข้ามผ่านห้วงอวกาศกว้างใหญ่ มุ่งตรงไปยังตระกูลหลี่แห่งจงตู้

ท้องฟ้าเหนือตระกูลหลี่ แสงหนึ่งพุ่งลงมาราวกับแสงอาทิตย์ร้อนแรงเผาผลาญสิ่งชั่วร้ายแห่งความมืด กวาดผ่านลึกเข้าไปในป่าไผ่ของตระกูล ไผ่สีเขียวกลายเป็นเถ้าถ่าน บ่อปลาที่ไร้ปลาแตกกระจายเป็นเสี่ยง น้ำในบ่อกระเซ็นกระจาย

……

จ้าวอู่เจียงถอนหายใจยาว วันนี้เขาสับสนมาก ปัญหาอยู่ตรงไหนกันแน่?

เขาคิดไม่ออก

หรือว่าเขาใช้เวลากับเรื่องกามารมณ์มากเกินไป จนร่างกายอ่อนล้า?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน