ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 863

บทที่ 863 หุ่นเชิด

“เชิญพวกท่านเข้ามา”

นักบวชน้อยก้าวเข้าไปในวัดเป็นคนแรก

จ้าวอู่เจียงมองด้วยดวงตาที่ฉายแสงสีม่วง และก้าวเข้าไปตาม

เซวียนหยวนจิ้งและหลี่ฉวนจวินก้าวตามเข้าไป

เมื่อจ้าวอู่เจียงก้าวผ่านประตูวัด ดวงตาของเขาหรี่ลง เพราะนักบวชน้อยหายไปแล้ว ไม่ว่าจะด้านหน้าด้านหลังก็ไม่เห็นเงาของเซวียนหยวนจิ้งกับหลี่ฉวนจวิน

เบื้องหน้าคือวัดที่ดูค่อนข้างเก่าแก่

ต้นไม้โบราณสูงใหญ่แผ่กิ่งก้านกว้างไกลถูกเถาวัลย์พันเกี่ยวไปตามกิ่ง เถาวัลย์ชอนไชจนกลายเป็นตาข่าย ด้านซ้ายเชื่อมกับอาคารด้านข้างของวัด ส่วนด้านขวาเชื่อมกับโถงหลักของวัด

จ้าวอู่เจียงก้าวขึ้นบันไดหิน ก้าวขึ้นไปทีละขั้น

เขาเงยหน้ามองโถงหลักที่สีทาไม้หลุดลอกจนเก่า โถงมีสองชั้น ชั้นแรกสูงประมาณสองจั้ง ชั้นที่สองสูงประมาณหนึ่งจั้ง

หน้าโถงหลักมีหม้อทองแดงขนาดใหญ่ตั้งอยู่

ในหม้อมีเพียงธูปที่มอดดับไปแล้วเกือบหมด เหลือเพียงสามดอกที่ยังคงลุกไหวปลดปล่อยควันสีเขียว เหมือนเป็นธูปที่เพิ่งจุดได้ไม่นาน

จ้าวอู่เจียงก้าวเข้าไปในโถงหลัก ด้านในมีพระพุทธรูปขนาดใหญ่สูงเกือบสามจั้ง เลยเกือบจรดถึงชั้นสองของโถงหลัก

พระพุทธรูปที่ใบหน้าเมตตาและเปี่ยมด้วยความสงบ

ทั้งสองข้างของพระพุทธรูปเป็นกระถางธูปขนาดเล็ก

ผืนผ้าแปดผืนที่จารึกคัมภีร์ด้วยตัวอักษรสีแดงห้อยลงมาจากชั้นสองฝั่ง ทำให้บรรยากาศดูเคร่งขรึม แฝงความลึกลับ

จ้าวอู่เจียงสังเกตรอบ ๆ ก็เห็นว่าบันไดที่ขึ้นไปชั้นสองพังไปแล้ว

เขาเดินไปยังประตูด้านข้างของโถงหลัก ก้าวข้ามธรณีประตูไปก็เจอกับทางเดินแคบ ๆ

เขาไม่ได้สังเกตเลยว่า ขณะที่เขาก้าวข้ามธรณีประตู ดวงตาของพระพุทธรูปพลันขยับ เหลือบมองเขา ใบหน้าเมตตาแปรเปลี่ยนเป็นความน่าสะพรึงกลัว

จ้าวอู่เจียงเข้าใจดีว่า ที่นี่คือดินแดนเต๋อเหลียน ไม่ใช่โลกภายนอก

เช่นนี้แล้วมีนักบวชอยู่ในวัดนี้จริงหรือ?

แต่นักบวชน้อยที่พูดถึง ‘วัฏสงสาร’ ทำให้จ้าวอู่เจียงรู้สึกผู้ชี้นำในเกมจากโลกที่เขาเคยจากมา

ตั้งแต่ก้าวเข้าสู่ดินแดนเต๋อเหลียน เขาได้รับการชี้นำมากมายจนชิน เขาไม่อยากคิดมากกับเรื่องนี้แล้ว

จ้าวอู่เจียงเดินผ่านทางเดินที่มีไผ่แห้งเหี่ยวสองข้างทาง

สุดทางเดินมีห้องพักจำนวนสี่ห้อง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน