ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 870

บทที่ 870 ตัดเพื่อรักษาไว้ตลอดกาล

ค่ำคืนนี้ไม่งดงามนัก

ไม่มีหมู่ดาวพร่างพรายเต็มฟ้า

หากอยู่ในดินแดนลึกลับเต๋อเหลียนชั้นในสุด คงได้เห็นหมู่ดาวพร่างพรายเต็มฟ้า

แต่ในชั้นที่สิบหกของดินแดนลึกลับเต๋อเหลียนนี้ ท้องฟ้ายามค่ำคืนถูกบดบังไปหมดแล้ว

จ้าวอู่เจียงนั่งยอง ๆ บนพื้น ท่าทางผ่อนคลาย เป็นอัสระ ไร้การบังคับ ไม่มีสายหุ่นเชิดให้กังวล ไม่มีความมึนงงหรือสับสนในจิตใจ เขารู้สึกปลอดโปร่งนัก

หลินเสี่ยวเคอขมวดคิ้วเล็กน้อย พิษยังถูกขับออกไม่หมด ยังคงเหลือตกค้างอยู่ในร่าง นางรู้สึกไม่สบายตัวและเจ็บปวดอยู่บ้าง

“ถ้าเจ็บก็พูดออกมา ไม่จำเป็นต้องฝืน” จ้าวอู่เจียงกล่าวด้วยท่าทีสบาย ๆ

“ทำครั้งหนึ่งหรือทำสองครั้งก็ไม่ต่างกันหรอก”

หลินเสี่ยวเคอเข้าใจความหมายของเขา นางทั้งอับอายและโกรธ

“เรื่องร่างกาย ทำไปมั่ว ๆ ไม่ได้เด็ดขาด”

“เจ้าไม่รู้สึกว่าข้าตั้งใจจริงเหรอ? จะมั่วได้อย่างไร?” จ้าวอู่เจียงยกมืออย่างสบาย ๆ

“ทุกครั้งข้าทำอย่างตั้งใจ พิษในร่างกายเจ้าถึงขับออกได้เร็ว”

“พิษที่ยังเหลืออยู่ไม่ได้ขับออกเพราะตอนนั้นร่างกายนางอ่อนแอเกินไป ข้ากลัวว่าเจ้าจะรับไม่ไหวเลยหยุดไว้ก่อน”

หลินเสี่ยวเคอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาอ่อนโยนมากขึ้น นางรู้ว่าจ้าวอู่เจียงพูดความจริง เขาไม่ได้คิดอะไรกับร่างกายของนางจริง ๆ และเขาก็ผละออกไปอย่างไร้ความลังเล

ทั้งยังคำนึงถึงความอ่อนแอของนางด้วย เขาใช้พลังอย่างนุ่มนวล

“เช่นนั้น…ช่วยข้าอีกสักครั้งได้หรือไม่” หลินเสี่ยวเคอกล่าว ใบหน้าเล็กแดงเรื่อง นางอายนัก

“ข้าจะได้ฟื้นตัวเร็วขึ้น”

“เข้าใจแล้ว ไปเถอะ ๆ” จ้าวอู่เจียงพูดพลางเดินผ่านหน้าหลินเสี่ยวเคอไปโดยไม่ได้หลบเลี่ยง เดินตรงไปยังห้องของนาง

พอเห็นว่าหลินเสี่ยวเคอขยับเท้าเชื่องช้าลังเล ขาก็โบกมือราวกับจะบอกว่า

‘คุณหนู รีบมาเล่นเร็ว ๆ เข้า…’

หลินเสี่ยวเคอหน้าแดงก่ำ ดวงตากวาดมองไปทั่ว พอไม่เห็นเงาของหลินหลางผู้เป็นน้องสาว นางก็ถอนหายใจโล่งอก ก่อนเดินตามจ้าวอู่เจียงเข้าไปในห้องของตนและปิดประตู

บริเวณมุมทางเดิน เซวียนหยวนจิ้งกับหลินหลางยื่นหน้าออกมาพร้อมกัน ก่อนจะส่งเสียงฮึดฮัด

“ว่าแล้ว ข้ารู้อยู่แล้วเชียว” เซวียนหยวนจิ้งพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

“หญิงใดลองได้ติดพันเขา มีหนึ่งย่อมต้องมีสอง…หนีไม่พ้น”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน