ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 879

บทที่ 879 เลขลึกลับ

ชั่วพริบตา พลังปีศาจและพลังวิญญาณในร่างของจ้าวอู่เจียงพลุ่งพล่าน ดวงตาของเขาเปล่งประกายสีม่วง บรรยากาศรอบลึกล้ำแผ่ซ่าน

กระดูกขาวที่จับข้อเท้าของเขาไว้บีบแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

จ้าวอู่เจียงหันมอง

ทรายดำเหลืองพลิกกลับ โครงกระดูกมากมายทั้งแตกหักและสมบูรณ์วิ่งมาหาเขา

โครงกระดูกที่สมบูรณ์สลัดทรายออกจากร่างทุกย่างก้าว กระดูกขาวสลายไปทีละนิด ส่วนใหญ่ยังไม่ทันเข้าใกล้จ้าวอู่เจียงได้ก็กลายเป็นเถ้ากระดูกโปรยปรายเต็มท้องฟ้าแล้ว

แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น โครงกระดูกที่สมบูรณ์จำนวนไม่น้อยก็ยังวิ่งมาอย่างไม่ลังเล

ส่วนโครงกระดูกที่แตกจนเหลือแค่แขนหรือขาเดียว แม้จะไม่สลายไป ก็ยังเดินโซเซมาหา

เถ้ากระดูกเหมือนฝุ่นควัน ค่อย ๆ ปกคลุมภูเขาร้าง รวมทั้งบดบังร่างของจ้าวอู่เจียงไว้ด้วย

สายฟ้าสีเงินแปลบปลาบในมือเขา สีหน้าของเขาเคร่งเครียด ไม่รู้ว่าปรากฏการณ์ประหลาดนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

ท่ามกลางม่านควันของเถ้ากระดูก โครงกระดูกที่สมบูรณ์สลายไปไม่ เหลือแล้วสักชิ้นแล้ว เหมือนจะต้องมีส่วนที่ขาดหายถึงจะคงสภาพกระดูกขาวดิ้นรนอยู่ต่อได้

จ้าวอู่เจียงมองแขนขาที่ขาดกระจัดกระจาย เหมือนว่าแขนขาที่ขาดกระจัดกระจายเหล่านี้ก็กำลังจ้องมองเขาเช่นกัน

กระดูกแขนสีขาวที่กำข้อเท้าของเขาคลายออก เสียงคนครวญครางต่ำ ๆ ตามด้วยเสียงขลุ่ยดินที่ฟังราวกับกำลังร่ำไห้แว่วมา

แล้วขลุ่ยดินโบราณสีน้ำตาลก็ลอยขึ้นมาตรงหน้าเขา ขลุ่ยโบราณเต็มไปด้วยรอยแตกมากมายแผ่ขยายไปทั้งเลา

“อาอู่ เจ้า…กลับมาแล้ว”

เสียงแหบพร่าทว่าอ่อนโยนดังมา ไม่รู้ว่าลอยอยู่ในควันเถ้ากระดูกที่ปกคลุมท้องฟ้าหรือก้องอยู่ในใจของจ้าวอู่เจียง

เขาชะงักไปเล็กน้อย อาอู่? กำลังเรียกเขา? หรือกำลังเรียกสิ่งที่เรียกว่าเทพอสูรกลับชาติมาเกิดกันแน่?

จ้าวอู่เจียงแน่ใจและเชื่อมั่นว่า เขาไม่ใช่เทพอสูรกลับชาติมาเกิด แต่มีคนกำลังพยายามจงใจชี้นำ ผลักดันให้เขาเดินไปในหนทางที่เชื่อเช่นนั้นเพราะวางแผนบางอย่างไว้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน