ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 880

บทที่ 880 ฝากชีวิตแมลงตัวจ้อยไว้กับฟ้าดิน

กระดูกขาวกลายเป็นเถ้าปกคลุมภูเขารกร้าง

ทั่วทั้งภูเขาเต็มไปด้วยสีเทาอมฟ้า

ปรากฏการณ์น่าพิศวงที่กระดูกขาวกลายเป็นเถ้าถ่าน ผู้คนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ล้วนเห็น แต่พวกเขาไม่ได้ใส่ใจนัก

พวกเขาเพียงแต่คิดว่า เป็นเพราะการต่อสู้ที่รุนแรงเกินไป คลื่นพลังจากวิชายุทธ์เยทำลายซากกระดูกที่เปราะบางจากการผ่านกาลเวลายาวนาน

จูกัดเซี่ยวไป๋โยนพลั่วเล็ก ๆ ในมือทิ้งไปอย่างไม่ใส่ใจ แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นทรายสีเหลืองดำที่มีเถ้าสีเทาอมฟ้าปะปนอยู่ แล้วถอนหายใจเบา ๆ

แม้ซากกระดูกจะกลายเป็นเถ้าถ่านอย่างประหลาด ภูเขารกร้างเต็มไปด้วยจิตสังหาร แต่เขาก็ไม่ได้ระแวดระวังหรือสงสัยมากนัก

เขา จูกัดเซี่ยวไป๋ ตั้งแต่เด็กสิ่งที่ได้เห็น ได้ยิน และได้สัมผัส ล้วนเหนือกว่าคนรุ่นเดียวกัน และด้วยสถานะทายาทของตระกูลจูกัด เขารู้ความลับมากมายที่คนธรรมดาไม่อาจล่วงรู้

คนธรรมดาที่ว่ารวมถึงผู้ฝึกตนเก้าจากสิบส่วนทั่วหล้าด้วย

เขารู้เรื่องราวมากมาย ที่แม้แต่หลู่เสี่ยวจินหลานรักของจิตรกรเอกหลู่จงก็ยังถูกจัดอยู่ในหมวดคนธรรมดา

บางทีอาจเป็นเพราะหลู่จงรักและทะนุถนอมหลานชายจึงไม่ได้เล่าเรื่องราวในอดีตมากมายให้หลู่เสี่ยวจินฟัง

แม้หลู่เสี่ยวจินจะแข็งแกร่งและเด็ดขาด แต่กลับมีจิตใจบริสุทธิ์ดีงาม ใสสะอาดดั่งทะเลสาบสีมรกต

ส่วนเขา จูกัดเซี่ยวไป๋ ใช้ชื่อรองว่า จือโม่ ซึ่งสอดคล้องกับชื่อของเขา

ฟังราวกับมีกลิ่นอายของบัณฑิตและนักปราชญ์ แต่แท้จริงกลับเศร้าโศก

เขาไม่อาจแยกแยะได้ว่าตัวเองเป็นคนเช่นไร

จะเป็นผู้ใหญ่ก็ไม่เป็นผู้ใหญ่ จะมีเล่ห์เหลี่ยมบางครั้งก็ไม่ทันคน ฉลาดเหลือล้น แต่หลายทีถูกลวงหลอก

อยากปล่อยวาง แต่เหมือนแกล้งปล่อยวาง

อยากเป็นคนดี แต่มักทำสิ่งขัดมโนธรรม

จูกัด (ขาว) จือโม่ (รู้หมึก)

เขาช่างสงสาร จะว่าขาวก็ไม่ขาว จะว่าดำก็ไม่ใช่

เขาปรารถนาความบริสุทธิ์ แต่รู้มากไปจนเอาแต่กังวลใจ

เด็กหนุ่มแสร้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่ ใช้เสียงหัวเราะกลบเกลื่อนความโศกเศร้า

เขาคิดถึงเซี่ยเฉินซู่ผู้มักเรียกเขาว่าเซี่ยวไป๋เหลือเกิน และตงหนิงที่มักพูดกับเขาด้วยภาษาวรรณกรรม

พวกเขาเติบโตมาในเมืองวิญญาณ สิ่งที่พวกเขาพบเจอล้วนเป็นภูตผี

ผู้คนต่างกล่าวว่าผีน่าสงสาร น่ากลัว น่าขนลุก แต่ผีกลับไม่เคยทำร้ายพวกเขา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน