ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 899

บทที่ 899 ฝันถึงสายน้ำฤดูใบไม้ผลิ

“ดีเลย”

มุมปากของจิ้งเอ๋อร์ยกขึ้น

ดวงตาคมกริบสีดำขาวของนางหรี่ลงเล็กน้อย

รูปร่างงดงามของนางสะท้อนแสงเงาภายใต้แสงเทียน นางแย้มรอยยิ้มเย้ายวน งดงามเหนือผู้ใด

นางกดร่างลงมา ชุดแต่งงานสีแดงเลื่อนหลุด เผยเรือนร่างครึ่งหนึ่ง

แล้วนางก็เริ่มถอดอาภรณ์ของตนเอง ดึงเชือกผูกเอวแล้วแกว่งไกวเย้ายวน

เอี๊ยมบางเบานูนตึง ราวกับว่าอีกเพียงนิดจะฉีกขาด

ปลายลิ้นสีชมพูชุ่มชื้นของนางแตะเบาๆ บนริมฝีปากของอู่เจียงราวกับแมลงปอแตะผิวน้ำ จมูกโด่งเป็นสันได้รูปคลอเคลียบนแก้มอู่เจียง ราวกับแมวป่าขี้อ้อนและยั่วยวน

แต่อู่เจียงรู้ดีว่านางไม่ใช่แมวป่า นางคือฮ่องเต้ผู้สูงส่งย่อมเป็นพยัคฆ์ร้าย

อู่เจียงคันยุบยิบบนริมฝีปากและแก้ม เขามองใบหน้างดงามของจิ้งเอ๋อร์อย่างอ่อนโยน

ภายในใจลุกโชนด้วยไฟปราถนา จิตใจลิงโลดตื่นเต้น ความคิดวิ่งวุ่นวนเวียนอยู่แต่กับท่วงท่าของคนตรงหน้า

เขาพยายามปรับลมหายใจ ผ่อนลมหายใจระบายความร้อนรุ่ม หน้าอกกร่งขยับขึ้นลง

ลมหายใจจิ้งเอ๋อร์หอมกรุ่น สายตาพวกเขาสะท้อนใบหน้าของกันและกันราวกับผืนน้ำ

อู่เจียงพลันนึกถึงครั้งแรกที่บังเอิญเห็นฮ่องเต้หญิงอาบน้ำ นางงดงามและตระการตาอย่างยิ่ง รูปร่างที่เห็นลาง ๆ ในความมืดยังไม่โค้งเว้าเย้ายวนเท่าตอนนี้ แต่ก็บริสุทธิ์จนทำให้หัวใจสั่นไหว ชวนให้จินตนาการไปต่าง ๆ นานา

“คิดสิ่งใดอยู่?” จิ้งเอ๋อร์ราวกับรู้ว่าความติดของเขา ลมหายใจหอมกรุ่นเลื่อนเข้ามาใกล้

บุรุษล้วนชอบความงาม โดยเฉพาะจ้าวอู่เจียงผู้นี้ เรียกได้ว่า เขาเป็นผู้เชียวชาญด้วยความงามของสตรีทีเดียว

ภาพจิ้งเอ๋อร์ยามนี้ทับซ้อนกับตัวนางครั้งเป็นฮ่องเต้หญิงแห่งต้าเซี่ยผู้เย็นชาและสูงส่งเมื่อปีก่อน ทว่าก็มีบางอย่างต่างออกไป

ราวกับหิมะเหมันตฤดูละลาย ร่างชโลมด้วยกระแสลมอบอุ่นของวสันตฤดู กลายเป็นภาพพร่ามัว แววตาคมกริบยามนี้แฝงไว้ด้วยความนุ่มนวล

สีสันของความมีชีวิตชีวาปรากฏในสายตาของอู่เจียง

สีเหลือง…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน