ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 901

บทที่ 901 ต้องเพิ่มเงิน!

ไม่นาน จ้าวอู่เจียงก็ค่อย ๆ ตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

เมื่อใดกันที่เขาแต่งงานกับเซวียนหยวนจิ้ง?

แล้วตอนนี้เขากับเซวียนหยวนจิ้งก็หยุดการร่วมรักแล้ว เหตุใดยังรู้สึกถึงกระแสอุ่นชุ่มโชก?

เขาอยู่ที่ใดกันแน่? ตำหนักหย่างซินแน่หรือ?

แต่ตำหนักหย่างซินเหมือนว่า…

เปลวเทียนสั่นไหว จ้าวอู่เจียงค่อย ๆ ลืมตา…ตื่นจากความฝัน

เขายังคงนอนอยู่บนเตียง รู้สึกหม่นหมองอยู่บ้าง ที่แท้ก็เป็นเพียงความฝัน

ความฝันยามวสันต์ไร้ร่องรอย ราวกับว่าสิ่งที่คิดในยามกลางวันปรากฏในความฝันยามค่ำคืน ต้องการค้นหาตัวตนที่แท้จริงในความฝัน ค้นหาที่พักพิงให้กับความโศกเศร้า

ยามนี้หยินเถาเอ๋อร์กำลังยุ่งอยู่กับการจับปลาไหลและกินเข้าไป

……

ชั้นที่ยี่สิบสาม ดินแดนลับเต๋อเหลียน ภายในที่พักพิงของหอสมบัติหมื่นวัตถุ จูกัดเซี่ยวไป๋กำลังรับประทานอาหาร

ตักโจ๊กขาวเข้าปากหนึ่งคำ แต่ไม่ทันจะกลืนลงท้อง ประตูห้องก็ถูกเคาะเสียงดัง

“เข้ามา” จูกัดเซี่ยวไป๋ถอนหายใจ มีแต่เรื่องให้ยุ่งจริง ๆ คาดว่าคงจะมารายงานข่าวอีกแล้ว

ประตูห้องเปิดออก ชายสวมเสื้อคลุมสีดำ ปิดใบหน้าด้วยผ้าคลุมสีดำเดินเข้ามาในห้อง

ไม่ใช่คนของเรา?

จูกัดเซี่ยวไป๋หรี่ตามองอย่างไม่พอใจ กลืนโจ๊กลงคออย่างหงุดหงิด แล้วถามเสียงเย็น

“จีปอฉางมีธุระอันใดหรือ?”

ผู้มาเยือนคือองค์ชายสี่แห่งราชวงศ์เซียนต้าโจว จีปอฉาง

“สมแล้วที่เป็นหนึ่งในทายาทตระกูลจูกัด ข้ายังไม่ทันเอ่ยปาก เจ้าก็จำแนกตัวตนได้แล้ว”

จีปอฉางนั่งลงข้างกายจูกัดเซี่ยวไป๋ วางหอกยาวที่พันด้วยผ้าดำลงบนโต๊ะ

ประตูใหญ่ปิดลง เขาเปิดผ้าโปร่งคลุมหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่แฝงไว้ด้วยความเผด็จการ

“แค่ก ๆ…” จูกัดเซี่ยวไป๋สำลักกับคำพูดโง่ ๆ ของจีปอฉางที่เหมือนจะชมเขา แต่แท้จริงแล้วเป็นการโอ้อวดตัวอย่างไร้ขอบเขต

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน