ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 902

บทที่ 902 นักธุรกิจ

จีปอฉางอ้าปากเล็กน้อยเหมือนจะพึมพำอะไรบางอย่าง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“เจ้าต้องการอะไร?”

จูกัดเซี่ยวไป๋เอนหลังพิงเก้าอี้ เคลื่อนมือไหวเบา ๆ บนฝ่ามือปรากฏลูกเต๋าสีทองสองลูก เขายิ้มและกล่าวว่า “ข้าอยากอ่านตำราร่างอมตะสักหน่อย”

“จูกัดเซี่ยวไป๋!” เมื่อจีปอฉางได้ยินเช่นนั้นก็โกรธขึ้นมา เขาตบโต๊ะเสียงดัง ถ้วยชาล้มระเนระนาด

เขากล่าวเสียงเย็น

“เจ้าคิดว่าข้อมูลประวัติของเจ้าอู่หยางกับเจ้าอู่เลี่ยงคู่ควรจะแลกกับวิชาร่างอมตะของตระกูลของข้าเชียวหรือ?”

“เช่นนั้นก็…ขอแค่กระดูกจอมจักรพรรดิก็แล้วกัน” จูกัดเซี่ยวไป๋ยิ้มอบอุ่น ไม่ได้รับผลกระทบจากความโกรธของจีปอฉางแม้แต่น้อย

ใบหน้าของจีปอฉางเย็นชาดุจน้ำแข็ง เขากล่าวเสียงเย็น

“เหมือนว่าเจ้าจะไม่อยากทำการค้านี้กับข้า…”

“เฮ้อ…” จูกัดเซี่ยวไป๋ถอนหายใจอย่างแรง “ช่างเถอะ ๆ สิบแปดเมล็ดบัว ข้อมูลประวัติของสองคน ข้าจะให้เจ้าทั้งหมด”

“สิบแปดเมล็ด?” จีปอฉางขมวดคิ้วด้วยความโกรธ

“จูกัดเซี่ยวไป๋ เจ้ายังเรียกร้องมากเกินไป!”

“หืม?” จูกัดเซี่ยวไป๋ทำสีหน้าไร้เดียงสา “พี่จี เป็นเจ้าที่ถามข้าว่าต้องการสิ่งใด แต่พอข้าบอกไป เจ้ากลับไม่ยอมรับสักอย่าง!”

“ข้าถอยก้าวหนึ่งแล้ว ถอยให้สองก้าวก็แล้ว ตอนนี้ท่านยังบอกว่าแพงไปอีก”

“แพงหรือไม่แพง ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร?”

“สิบแปดเมล็ดนับเป็นราคาที่ทุกคนรู้กัน”

“ท่านในฐานะองค์ชายสี่แห่งราชวงศ์เซียนต้าโจว หากรู้สึกว่าให้ไม่ไหวก็ลองคิดดูว่าเป็นปัญหาของข้าหรือท่าน”

“เจ้าได้พยายามฝึกฝนบ้างหรือไม่ เงินตอบแทนจากราชสำนักไม่เพิ่มขึ้นเลยหรือ?”

จีปอฉางตกตะลึง สูดหายใจลึก ก็จริงที่จูกัดเซี่ยวไป๋ถอยให้เขาสองก้าวแล้ว เทียบกับวิชาร่างอมตะและกระดูกจอมจักรพรรดิแล้ว เมล็ดบัวสิบแปดเมล็ดไม่นับเป็นอะไรเลย

หากเขาสามารถค้นหาเบาะแสบางอย่างจากประวัติของจ้าวอู่หยางกับจ้าวอูเลี่ยง บางทีอาจไขปริศนาความรู้สึกขัดแย้งแปลกประหลาดที่เขามีต่อจ้าวอู่เลี่ยงได้ อาจไม่ขาดทุนทั้งยังได้กำไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน