ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 919

บทที่ 919 เต๋อเหลียนดอกหนึ่ง

“เจ้าหามันไม่พบหรอก มันตายไปแล้ว ล้มเลิกเสียเถอะ”

เสียงอ่อนโยนของหญิงสาวที่ไม่ได้ยินมานานดังขึ้นในสมองของจ้าวอู่เจียง

เขาได้ใช้วิชาวิญญาณร้ายที่จางเต๋อลู่ซึมซับจากทั้งพุทธและเต๋ามาหลายสิบครั้งเพื่อตามหาวิญญาณของเสี่ยวหงที่ยังเหลืออยู่

แต่ท้องฟ้าก็มืดลง ค่ำคืนกำลังจะมาเยือน และเขายังไม่มีความคืบหน้าใด ๆ

ขณะที่เขากำลังจะใช้วิชานี้อีกครั้ง เสียงอ่อนโยนแต่ทื่อแข็งก็ดังขึ้น

“บางทีมันอาจไม่ต้องการมาพบเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย หรือไม่คิดที่จะปกป้องเจ้าให้ผ่านพ้นค่ำคืนมืดมิดนั้น วิญญาณที่เหลือของมัน อาจยังคงอยู่ในโลกนี้ แต่ตอนนี้… ไม่มีแล้ว”

ดวงตาของจ้าวอู่เจียงสั่นไหวเล็กน้อย

“ถ้าเช่นนั้นความแค้นเล่า? มันสามารถกลายเป็นวิญญาณอาฆาตได้”

เสียงอ่อนโยนหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วดังขึ้นอีกรอบ

“มันไม่มีความแค้นต่อเจ้าเลย จะเป็นวิญญาณอาฆาตได้อย่างไร? การที่มันปรากฏตัวในรูปแบบวิญญาณที่ยังยึดติดกับบางสิ่งคือสิ่งที่มันทำได้มากที่สุดแล้ว”

จ้าวอู่เจียงก้มหน้าลงเล็กน้อย

“มันควรจะโกรธเกลียดที่ข้าที่ก่อนหน้านี้จำมันไม่ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าคงจะ…หามันเจอได้”

“มันเป็นแค่เพียงม้าเท่านั้น อย่าใส่ใจนักเลย” เสียงของหญิงสาวยังคงอ่อนโยนและทื่อแข็ง แต่คราวนี้มีแฝงความสะเทือนใจเล็กน้อย

“มันเป็นเพื่อนร่วมทางของข้า มันชื่อเสี่ยวหง…” จ้าวอู่เจียงพึมพำแผ่ว ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ

“แล้วเจ้าโผล่มาอีกทำไม ต้องการทำอะไร? ชี้นำข้าไปทางใด? เจ้าเป็นใคร? ข้าจะได้พบเจ้าอีกหรือไม่?”

เขาถามหลายคำถาม ซึ่งล้วนเป็นข้อสงสัยที่อยู่ในใจมาโดยตลอด

แม้ว่าเขาจะเคยคาดเดาไว้บ้าง แต่การคาดเดาก็ยังคงเป็นเพียงแค่การคาดเดา

“เจ้าจำไว้แค่ว่า ข้าจะไม่มีวันทำร้ายเจ้าก็พอ” เสียงอ่อนโยนของหญิงสาวแฝงความเย็นชา ไม่ตอบคำถามของจ้าวอู่เจียง

ดวงตาของจ้าวอู่เจียงลึกล้ำดั่งรัตติกาล เขาเพ่งความรู้สึกไปทุกทิศทาง พยายามสัมผัสว่าที่ใดใกล้กับเสียงในหัวของเขามากที่สุด

ครู่หนึ่งเขาพูดขึ้นเสียงเรียบ

“เจ้าคงจำคนผิด ข้าไม่ได้เป็นเทพอสูรกลับชาติมาเกิด”

“ข้ารู้” เสียงนั้นนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย

“ข้าเห็นแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นทำไม?” จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้ว เมื่อรู้แล้วเขายังมีค่าต่อนางอย่างไร?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน