ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 92

บทที่ 92 ความเกลียดชังของตระกูลฉิน

หอการค้าเจียงตู่

ผู้คนจากตระกูลฉินมารวมตัวกันบนชั้นสองของหอฝู๋เจี๋ยเพื่อปรึกษาถึงเรื่องราวสำคัญบางอย่าง

บุคคลแรกเป็นชายวัยกลางคนหน้าตาหล่อเหลา มีลักษณะคล้ายคลึงกับฉินเฉินอยู่หลายส่วน

และเขาคือบิดาของฉินเฉินนามว่า ฉินซือโหยว เป็นสมาชิกตระกูลฉิน และเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสของหอการค้าเจียงตู่

“เมื่อวานนี้เฉินเอ๋อร์ของข้าถูกพบกลายเป็นศพอยู่ในตรอกแคบไม่ห่างจากหอการค้าของเรามากนัก” ฉินซือโหยวมีสีหน้าเยือกเย็นและเศร้าหมอง ดวงตากระตุกไม่หยุด

ผู้ที่อยู่ตรงนี้ต่างก็เป็นสมาชิกตระกูลฉินทั้งสิ้น ทุกคนมีความสนิทสนมคุ้นเคยกับฉินซือโหยวเป็นอย่างดี จึงรู้ว่าภายใต้ความเย็นชาและเศร้าหมองของฉินซือโหยวในขณะนี้ มีความโกรธแค้นอันน่าสะพรึงกลัวซ่อนเร้นอยู่มากมายเพียงใด

“หลังจากสืบสวนดูแล้วพบว่า เฉินเอ๋อร์ออกไปตามหาบุรุษหนุ่มชื่อจ้าวอู่เจียงเมื่อวานนี้ และหลังจากนั้นก็ถูกพบว่ากลายเป็นศพอยู่ในตรอกแคบนั่น จ้าวอู่เจียงเป็นคนที่หักหน้าเฉินเอ๋อร์ในงานประมูล เรียกได้ว่าเป็นผู้มีความบาดหมางกันอย่างชัดเจน ความตายของเฉินเอ๋อร์ต้องเกี่ยวข้องกับคนผู้นี้อย่างแน่นอน!” ฉินซือโหยวพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

ใครคนหนึ่งเอ่ยทักท้วง

“ท่านพี่ซือโหยว ดูเหมือนว่าจ้าวอู่เจียงผู้นั้นจะเป็นสหายกับฉีหลิน เจ้าสำนักมังกรเกล็ดศิลา…”

“แล้วอย่างไร? ฉีหลินก็มีสหายตั้งมากมายหลายคนมิใช่หรือ? ขาดไปสักคนจะเป็นอะไรเสียเล่า?” กล้ามเนื้อบนใบหน้าของฉินซือโหยวกระตุกด้วยความโกรธแค้น

“ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะปกป้องบุรุษผู้ชั่วร้ายคนนั้น! แต่หากเขาปกป้องมันแล้วจะอย่างไร? ในเขตเจียงตู่ไม่ได้มีสำนักของพวกเขาแค่สำนักเดียวสักหน่อย! ลำพังตระกูลฉินเองก็หาได้มีอำนาจน้อยหน้ากว่าสำนักมังกรเกล็ดศิลาไม่!”

“ท่านพี่ซือโหยว หากจ้าวอู่เจียงผู้นี้เป็นคนที่มีความเป็นมาไม่ธรรมดา…” สมาชิกอีกคนหนึ่งพยายามเอ่ยเตือนสติ

แต่ไหนเลยความโกรธแค้นเกรี้ยวกราดจะดับลงได้โดยง่าย ฉินซือโหยวชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิดใจ

“แล้วฉินเฉินลูกชายข้ามีความเป็นมาธรรมดานักหรือ? บิดาของข้าเคยทำงานรับใช้ท่านราชเลขาหลิวเจ๋อ เมื่อพิจารณาภูมิหลังระดับนี้แล้ว พวกเรายังมีเหตุใดต้องหวั่นกลัวความเป็นมาของจ้าวอู่เจียงอีกหรือ?!”

ทุกคนเงียบเสียงลงทันใด

“เมื่อข้าได้ข้อมูลที่อยู่ของจ้าวอู่เจียงเมื่อใด เราจะส่งคนไปจัดการมันทันที ข้าจะหักแขนหักขาของมันออก แล้วส่งมันลงหลุมตามเฉินเอ๋อร์ไปเสีย!” ฉินซือโหยวระเบิดเสียงคำรามด้วยความโกรธแค้น

บางทีอาจเป็นลูกชายของท่านที่ไปหาเรื่องเขาก่อนจนต้องพบจุดจบเช่นนี้ก็ได้กระมัง? … คนตระกูลฉินที่อยู่ที่นี่หลายคนคิดเช่นนี้ เนื่องจากว่าฉินเฉินเป็นบุรุษหนุ่มที่มีนิสัยยโสโอหัง มักจะสร้างปัญหาอยู่ตลอดเวลา แต่แล้วอย่างไร ในเมื่อพวกเขาก็ทำได้เพียงนิ่งเงียบ ไม่มีผู้ใดกล้ากล่าวอะไรออกมา

“รายงานผู้อาวุโสฉิน พวกเราพบเจอเบาะแสของจ้าวอู่เจียงแล้วขอรับ!” คนจากหอการค้าเปิดประตูเข้ามา เตรียมรายงานผลการสืบหาเกี่ยวกับที่อยู่ของจ้าวอู่เจียงให้ฉินซือโหยวได้รับทราบ

ฉินซือโหยวขมวดคิ้ว และพูดเสียงแข็งกร้าว

“พูดมา!”

“จ้าวอู่เจียงขึ้นรถม้าจากทางตอนใต้ของตัวเมือง กำลังมุ่งหน้าไปสู่ถนนหลวงขอรับ”

“เฮอะ ดูเหมือนเขาจะไปที่สำนักมังกรเกล็ดศิลาอีกแล้วสินะ” ฉินซือโหยวพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

“ไปขวางทางมันไว้ซะ! ข้าอยากทำให้มันเข้าใจว่า การมาล่วงเกินตระกูลฉินจะต้องพบเจอกับสิ่งใดบ้าง!”

ในเวลาเดียวกันนี้ ในห้องตำราของท่านประมุขแห่งหอการค้าเจียงตู่

เฟิงอวิ๋นไฉประมุขหอการค้าเจียงตู่กำลังนั่งหลังตรง รับฟังรายงานจากคนของเขา พลันใบหน้าฉายความเย็นชาขึ้นมาทันที

“ท่านพ่อ ฉินซือโหยวชักจะหยิ่งผยองมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว เขาคงคิดว่าตระกูลฉินของตนเองยิ่งใหญ่เสียเต็มประดา แค่ฉินเฉินถูกฆ่าตายเมื่อวานนี้ เขาก็ถึงกับคิดจะฆ่าล้างแค้นจ้าวอู่เจียง ฉินซือโหยวผู้นี้นับว่าไม่มีเหตุผลเลยจริง ๆ…” ใบหน้าของเฟิงซิ่วเอ๋อร์แดงก่ำด้วยความโกรธเกรี้ยว ในดวงตาอันงดงามปรากฏความวิตกกังวลเลือนราง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน