ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 95

บทที่ 95 การฆ่า!

“เช่นนั้นเรื่องราวในวันนี้ยุติแต่เพียงเท่านี้ก็แล้วกัน” สายตาของฉินซือโหยวเย็นเยียบ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

จ้าวอู่เจียงพลันขมวดคิ้ว และโพล่งออกมาว่า

“ผู้ใดบอกท่านว่าเรื่องราวยุติแล้ว?”

ฉินซือโหยวหันหน้ากลับมา จ้องมองด้วยแววตาดุร้าย

“จ้าวอู่เจียงอย่าโอหังให้มากเกินไปนัก! ที่เจ้ารอดในวันนี้เพราะเห็นแก่หน้าท่านประมุขเฟิงและพี่หลิ่วรู้ไว้ซะ!”

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าม้าพลันดังใกล้เข้ามาด้วยความเร่งร้อน ทุกคนได้ยินอย่างชัดเจน เสียงนี้มาพร้อมกับสายลมปั่นป่วน ก่อนที่ร่างของคนผู้หนึ่งจะทิ้งตัวลงมายืนหยัดอยู่เบื้องหน้าจ้าวอู่เจียง คนผู้นี้คือฉีหลินนั่นเอง

ฉีหลินมาถึงก็ยกมือตบหน้าฉินซือโหยวทันที ส่งผลให้อีกฝ่ายซวนเซจวนล้ม

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? หากน้องจ้าวยังไม่บอกว่าเรื่องราวยุติลงแล้ว เรื่องราวนี้ก็จะไม่ยุติเป็นอันขาด!”

ทุกคนยืนตัวแข็งทื่อ ฉินซือโหยวถูกตบอย่างแรงจนหน้าหัน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ริมฝีปากและจมูกมีเลือดไหลซึม

ฉีหลินมองทุกคนรอบตัวด้วยสายตาเย็นชา

“เมื่อวานนี้เจ้าตัวบัดซบผู้นั้นต้องการจะสังหารน้องจ้าวของข้า วันนี้พวกเจ้าก็มาปิดล้อมเพื่อพยายามสังหารเขาอีก ให้ตายเถอะ! พวกเจ้าต้องการฆ่าเขาให้ได้ใช่หรือไม่?”

เฟิงอวิ๋นไฉตกอยู่ภายใต้แรงกดดันจากฉีหลิน แม้เขาจะยืนอยู่ข้างกายจ้าวอู่เจียง แต่ก็ยังสามารถสัมผัสจิตสังหารได้อย่างชัดเจน เฟิงอวิ๋นไฉรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง เขาทำมาหากินอยู่ในเขตเจียงตู่มานานหลายปี แทบไม่เคยพบเห็นฉีหลินโกรธแค้นถึงเพียงนี้มาก่อน โดยเฉพาะการออกหน้าช่วยเหลือบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง…

เมื่อรับรู้ได้ถึงจิตสังหารอันแรงกล้า เฟิงซิ่วเอ๋อร์ก็เบียดตัวหลบซ่อนอยู่ด้านหลังจ้าวอู่เจียงทันที ดวงตาคู่งามไหวระริกจ้องมองจ้าวอู่เจียงตลอดเวลา

กลุ่มคนจากตระกูลตระกูลฉินร้องอุทาน และรีบล่าถอยออกไป ยอดฝีมือหลายคนถึงกับซ่อนกระบี่ไว้ด้านหลัง ไม่มีผู้ใดกล้าปล่อยให้ฉีหลินมองเห็นกระบี่เหล่านั้นแม้แต่คนเดียว

พวกเขาแอบด่าทอฉินซือโหยวที่กล้าล่วงเกินจ้าวอู่เจียงอยู่ในใจ มิหนำซ้ำยังไม่ตรวจสอบผู้หนุนหลังอีกฝ่ายให้ดีเสียก่อน บัดนี้ เจ้าสำนักมังกรเกล็ดศิลาถึงกับปรากฏตัวออกมาแล้ว

ครั้งแรกที่เจ้าสำนักมังกรเกล็ดศิลาปรากฏตัวขึ้นในนครหลวง เขาเพียงมากับหญิงงามผู้หนึ่ง ไร้ญาติ ขาดมิตร คนผู้นี้เริ่มต้นทุกสิ่งจากความว่างเปล่าด้วยกระบี่คู่ใจ ไม่รู้เลยว่ามือต้องเปื้อนเลือดมามากเพียงใดจึงกลายเป็นเจ้าสำนักใต้ดินชื่อดังแห่งนครหลวงเช่นปัจจุบัน

ในขณะนี้ ฉีหลินต้องการจะออกหน้าช่วยเหลือจ้าวอู่เจียง ต่อให้ยอดฝีมือทุกคนผนึกกำลังร่วมมือกัน ก็ยังไม่แน่ใจว่าจะสามารถแตะต้องฉีหลินได้ด้วยซ้ำ

พวกเขาได้แต่พิศวงสงสัยในเส้นสายอันกว้างใหญ่ของจ้าวอู่เจียง สายตาที่มองไปก็เริ่มฉายแววหวาดกลัวขึ้นมาเลือนราง

ฉินซือโหยวยกมือกุมแก้มของตน ฟันหลุดไปหลายซี่ ศีรษะมึนงง รู้สึกไม่อยากเชื่อ นี่เขา… กำลังทำอะไรอยู่? เขาแค่ต้องการมาล้างแค้นให้บุตรชาย แล้วทำไมถึงได้กลายเป็นว่ากำลังล่วงเกินผู้คนมากมายเช่นนี้?

และเมื่อมองสีหน้าเยือกเย็นของจ้าวอู่เจียง ชายหนุ่มก็ทำเหมือนกลุ่มคนเหล่านี้เป็นเพียงผู้ติดตามส่วนหนึ่งของตนเท่านั้น

ฉินซือโหยวอดตัวสั่น พลางยกมือปาดเลือดออกจากมุมปาก แล้วประสานมือคำนับพร้อมกับพูดว่า

“เจ้าสำนักฉี สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้…”

“คุกเข่าลง!” ฉีหลินจ้องมองด้วยแววตาดุดัน

ฉินซือโหยวหัวใจกระตุกวูบ รีบคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน