ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 952

บทที่ 952 ฝนโปรยปราย

เลือดหยดลง

เลือดวิญญาณสีม่วงเข้มแฝงสีแดงหยดลงบนพื้นดินของชั้นที่สามสิบของกินแดนลับเต๋อเหลียน

ทุกหยดของเลือดวิญญาณที่ซึมลงสู่ดินทำให้ดอกไม้เล็ก ๆ ผุดขึ้นมาบนผืนดิน ดอกไม้มีเจ็ดกลีบ ขนาดเท่าเล็บมือ โปร่งใสราวกับแก้วไร้สี

เมื่อสายลมแห่งโลกพัดผ่าน ดอกไม้ก็กระจายไปเหมือนดั่งดอกแดนดิไลออน กลีบดอกปลิวว่อนสู่ขอบฟ้า

จ้าวอู่เจียงหนีเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เพียงแต่ชั้นชั้นสามสิบกว้างใหญ่เหลือเกิน ทำให้เขาไม่สามารถหาเส้นทางไปสู่ชั้นที่สามสิบเอ็ดได้ในทันที

เขารู้สึกว่าทุกย่างก้าวช่างคุ้นเคยราวกับว่าเป็นภูเขาและแม่น้ำนับหมื่นลี้ของราชวงค์ต้าเซี่ยที่เขาเคยก้าวผ่านมาแล้ว

เขาเคยก้าวข้ามภูเขาและทะเลกว้างใหญ่ อีกทั้งยังผ่านฝูงชนมากมาย ทุกสิ่งที่เขาเคยครอบครองนั้น พริบตาเดียวก็สลายไปดั่งควัน

อาจเป็นเพราะจิตวิญญาณสูญเสียเลือดมากเกินไป เขาจึงรู้สึกมึนงงไปบ้าง

โชคดีที่เขามีสมบัติล้ำค่าสำหรับซ่อมแซมและบำรุงเลี้ยงจิตวิญญาณเขาล้วงเอากระบอกเหล้าออกมา แล้วดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์อึกใหญ่

จิตวิญญาณที่อ่อนแอถูกฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว

เขาเริ่มหลบหนีอีกครั้ง

เสียงไล่ล่าดังขึ้นเรื่อย ๆ จากด้านหลัง

ทันใด เขาหยุดฝีเท้าลง สายฟ้าวาบที่ข้อเท้า เบื้องหน้าของเขาปรากฏพู่กันวาดภาพในอากาศ ชายร่างกำยำผู้หนึ่งค่อย ๆ ถูกวาดขึ้นมาอย่างช้า ๆ

ชั่วพริบตา ภาพนั้นมีชีวิตชีวาราวกับมีตัวตนจริง ก้าวออกมาจากอากาศมาปรากฏตรงหน้าเขา

ชายร่างกำยำสวมเสื้อผ้าป่าน ผมยาวสยายดุจคนป่าเถื่อน ที่ลำคอมีแสงสีชมพูวาบวับ

จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้ว นี่คือวิญญาณอาฆาตตนหนึ่ง

าจำได้ว่าหลินเสี่ยวเคอเคยบอกไว้ เมื่อมาถึงชั้นที่สามสิบ แม้ในยามกลางวันก็จะมีวิญญาณอาฆาตที่ทรงพลังปรากฏตัวขึ้นได้ แต่เขาไม่สามารถรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของวิญญาณอาฆาตได้

บนหน้าผากของวิญญาณอาฆาตมีรอยสักลวดลายสีเขียว เป็นรูปสัตว์ในตำนานที่สูญพันธุ์ไปแล้วที่ชื่อว่า โจวหวู

จ้าวอู่เจียงระแวดระวัง ต้องการเลี่ยงวิญญาณอาฆาต

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน