ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 991

บทที่ 991 สุสานโบราณ

ประตูทองสำริดโบราณทอดยาวขวางอยู่ที่ปลายอุโมงค์

กาลเวลาอันยาวนานทำให้คราบสนิมสีเขียวปกคลุมทุกซอกทุกมุมของประตูใหญ่

ภาพสลักรูปสัตว์ในตำนานโจวหยูบนประตูดูโดดเดี่ยวท่ามกลางกาลเวลาที่ผ่านไป

ยืนอยู่หน้าประตู จ้าวอู่เจียงรู้สึกถึงจิตวิญญาณที่สั่นไหวโดยไม่ทราบสาเหตุ ราวกับว่ากำลังจะลุกเป็นไฟ

“พี่ใหญ่…บนนี้คือภาพสัตว์ในตำนานโจวหยู สัญลักษณ์ของเผ่าโหย่วอวี๋” เสี่ยวไป๋วางอุ้งเท้าหมาป่าลงบนภาพสลักสัตว์ในตำนานโจวหยู “รอยเว้าตรงนี้ เมื่อข้ากดลงไปรู้สึกว่ามีบางสิ่งกำลังดูดซับลมหายใจบางส่วนของข้า แต่ไม่ว่าจะดูดซับนานเท่าใด ประตูใหญ่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย

เขาจึงคาดเดาว่า ประตูสำริดบานใหญ่ต้องใช้พลังสายเลือดของตระกูลโหย่วอวี๋จึงจะเปิดได้

และในความทรงจำของมัน ลมหายใจเดียวที่ใกล้เคียงกับสายเลือดของตระกูลโหย่วอวี๋มากที่สุด ก็มีเพียงลมหายใจของพี่ใหญ่เท่านั้น

นอกเหนือจากอุโมงค์ ทางด้านตะวันออกที่เชื่อมต่อกับเทือกเขาซยง เสี่ยวไป๋เคยมุดดินสำรวจมาก่อน ที่นั่นมันได้พบเครื่องสำริดสำหรับบูชาบางอย่าง จึงสรุปได้ว่าที่นี่น่าจะเป็นสุสานโบราณ

และประตูสำริดบานใหญ่ก็อาจเป็นทางออกแห่งหนึ่งของสุสานโบราณก็เป็นได้”ฃ

จ้าวอู่เจียงพยักหน้า เสี่ยวไป๋ฉลาดและมีไหวพริบ ช่วงกว่าปีที่ผ่านมา เสี่ยวไป๋เติบโตอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงด้านวรยุทธ์ แต่เกือบทุกด้าน

แม้เวลาพูดภาษามนุษย์จะยังทำให้ผู้คนรู้สึกแปลก ๆ อยู่บ้าง แต่ความคิดและตรรกะก็ค่อนข้างชัดเจน

เสี่ยวไป๋ขยับตัวหลบ เพื่อให้จ้าวอู่เจียงได้ลองดู

จ้าวอู่เจียงวางมือใหญ่ลงบนภาพสัตว์ศักดิ์สิทธิ์โจวหยูที่เสี่ยวไป๋กดไว้ และพบว่ามีรอยยุบจริง ๆ

ทันทีที่มือของเขาแตะลงไปก็รู้สึกถึงแรงดูดทรงพลัง ราวกับว่ากำลังดูดซับบางสิ่งจากร่างกายเขา ข้าสัมผัสอย่างละเอียด มันไม่ใช่ค่ายกล ไม่ใช่พลังวิเศษ ไม่ใช่พลังปีศาจ แต่เป็นกลิ่นอายของวิญญาณ

หลังจากผ่านไปสามลมหายใจ

ข้างประตูสำริดใหญ่พลันมีสายลมพัดผ่าน

ภาพสัตว์เทพโจวหยูบนประตูเริ่มเคลื่อนไหว จากนั้นโจวหยูทั้งหมดก็วิ่งวนรอบรอยยึบที่จ้าวอู่เจียง ฃกดไว้

ครืน…

จุดศูนย์กลางเป็นแอ่งลึก เสาสี่เหลี่ยมขนาดเท่ากำปั้นยืดหดไปมาอย่างต่อเนื่อง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน