หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 400

สำหรับการเชื้อเชิญของพชิรา สาริศารู้สึกแปลกใจมาก ย่อมไม่ทำการตกลงแน่นอน แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่อีกไม่นานเธอจะทำการบริจาคไขกระดูกให้กับกันยา สาริศารู้สึกโล่งใจ เธอยอมที่จะช่วยกันยา ในจุดนี้ตัวเองก็รู้สึกขอบคุณเธอ

“ได้ พรุ่งนี้กี่โมง”

เมื่อนัดเวลากับพชิราแล้ว สาริศาก็วางสายลง

“ใครเหรอครับ” เห็นสาริศารับสายแล้วอารมณ์ไม่ค่อยดี ออสตินจึงถามด้วยความสงสัย 

“พชิรา” สาริศาตอบกลับ

ได้ยินว่าเธอคุยสายกับพชิราเมื่อสักครู่ ออสตินก็เกิดความระแวงขึ้น

“เธอคุยอะไรกับคุณ!”

ฟังออกถึงความเป็นห่วงในน้ำเสียงของออสติน สาริศาก็รู้สึกซาบซึ้งในใจ “เธอนัดฉันให้ไปชมโอเปร่าด้วยกันในวันพรุ่งนี้”

ได้ยินดังนั้นออสตินคิ้วก็ขมวดและครุ่นคิด ตามที่เขาเข้าใจพชิรา เธอนัดสาริศาออกไปจะต้องมีเจตนาไม่ดีอย่างแน่นอน มีความเป็นไปได้ที่สาริศาอาจจะเจอกับอันตราย

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ออสตินก็เงยหน้ากล่าวกับสาริศา “พรุ่งนี้ผมไปเป็นเพื่อนคุณนะ”

“คุณไปทำไม” สาริศาไม่ได้ตอบ นึกถึงคำสารภาพของออสตินที่พูดกับเธอ เธอตัดสินใจต่อไปจะรักษาระยะห่างกับเขาเป็นการดีที่สุด” พรุ่งนี้ฉันไปคนเดียวก็พอแล้วค่ะ”

“คุณลืมเรื่องที่พชิราต้องการให้ผมจีบคุณแล้วเหรอ” ออสตินกล่าว “มีเพียงพรุ่งนี้ที่พวกเราปรากฏตัวพร้อมกัน พชิราถึงจะเชื่อสนิทว่าผมกำลังตามจีบคุณจริง ๆ แบบนี้ครั้งต่อไปหากเธอมีแผนการที่ต้องการทำร้ายคุณ เธอถึงจะบอกกับผมอย่างวางใจ ผมเองก็จะได้เตือนคุณให้ระวังในการรับมือ”

คำพูดนนี้ของออสตินทำให้สาริศาเกิดความใจอ่อน พชิรายังคงเป็นภัยคุกคามใหญ่ต่อเธอกับธีร์ ดังนั้นเธอจึงยังคงต้องระวัง

มีออสตินคอยประสานอยู่ตรงกลาง เธอจึงสามารถวางใจได้จริง

แต่เมื่อทราบเจตนาของออสติน และปรากฏตัวพร้อมกับเขาเช่นนี้ สาริศารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ที่กำลังหลอกใช้ความรู้สึกของออสติน

ขณะที่สาริศากำลังลังเลอยู่นั้น ออสตินก็ยกมือขึ้นและยิ้มไปทางข้างหลังเธอ

สาริศาหันหลังไปมองด้วยความสงสัย ก็เห็นสาวงามผมยาวที่อยู่ด้านหลังกำลังยิ้มให้กับตัวเอง  ไม่ใช่สิ  กำลังยิ้มให้กับออสติน

“เพื่อนที่เคยรู้จักกันก่อนหน้านี้ครับ” เมื่อเห็นความอยากรู้อยากเห็นในดวงตาของสาริศา ออสตินเอ่ยปากอธิบาย

เขาช่างมีเพื่อนผู้หญิงทุกที่เสียจริง สาริศาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเช่นนั้น อีกทั้งยังเป็นสาวงามอีก

แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่า เมื่อเห็นภาพนี้แล้ว เธอกลับมีความรู้สึกโล่งใจ

เห็นทีการสารภาพกับตัวเองเมื่อสักครู่ออสตินเองก็ไม่ได้จริงจังมาก คำพูดคำเดียวกันไม่แน่บางทีเขาก็อาจเคยกล่าวกับสาวงามคนนี้ เดิมทีเขาก็เป็นผู้ชายเจ้าชู้ เป็นตัวเองที่คิดมากจริงจังเกินไป

คิดแบบนี้แล้ว ความรับผิดชอบทางจิตใจของสาริศาก็เบาลงอย่างมากในทันใด

“ริศา พรุ่งนี้ให้ผมไปด้วยเถอะ คุณไปคนเดียวผมไม่ค่อยวางใจ” ออสตินมองสาริศาแล้วกล่าว

เมื่อครุ่นคิดแล้ว ในที่สุดสาริศาก็ตอบตกลง “ก็ได้ อย่างนั้นนพรุ่งนี้ฉันจะโทรหาคุณตอนที่ไปนะคะ”

“ครับ” ออสตินตอบด้วยรอยยิ้ม

“เช่นนั้นพวกเราสัมภาษณ์ต่อกันเถอะค่ะ ฉันยังมีคำถามสองสามข้อที่จะถามคุณอีก” สาริศาหยิบเอกสารที่อยู่ตรงหน้าขึ้น

หลังจากถามคำถามที่เป็นมืออาชีพอีกสองสามข้อแล้ว ในที่สุดการสัมภาษณ์นี้ก็สิ้นสุดลง สาริศาก็รู้สึกผ่อนคลายโล่งใจ ภารกิจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

“ให้ผมส่งคุณกลับนะ” ออสตินกล่าวเสนอ

“ไม่เป็นไร ฉันเรียกแท็กซี่กลับเองก็ได้ ไม่รบกวนคุณดีกว่า” สาริศายิ้มแล้วกล่าวปฏิเสธ

“ริศา การไม่ให้ผู้หญิงกลับบ้านคนเดียว เป็นมารยาทพื้นฐานของผู้ชาย แม้แต่โอกาสนี้คุณก็จะไม่ให้ผมเลยเหรอครับ”

เมื่อได้ยินออสตินพูดเช่นนี้ สาริศาก็ไม่สามารถพูดคำปฏิเสธได้อีก คำพูดของเขาตรงขนาดนั้นแล้ว ปฏิเสธอีกมีแต่จะทำให้ตัวเองดูสำออย

“ก็ได้ค่ะ อย่างนั้นรบกวนคุณแล้ว” สาริศาเห็นฟ้าด้านนอกเริ่มมืดแล้ว

“คุณไม่ต้องเกรงใจกับผมมากเช่นนี้” ออสตินยิ้มแล้วกล่าว

เรียกพนักงานเสิร์ฟมาคิดเงินแล้ว ออสตินก็ขับรถพาสาริศากลับไปถึงบ้าน

ทั้งสองคุยสนทนาเรื่องทั่ว ๆ ไปกันในรถ ระหว่างนั้นสาริศาระแวงมาโดยตลอด กลัวว่าออสตินจะพูดเรื่องที่ชอบตัวเองอีก

แต่ว่าโชคดีที่ออสตินตลอดทางไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก นี่ทำให้เธอยิ่งมั่นใจว่า คำสารภาพเมื่อสักครู่ของเขานั้นเป็นเพียงการล้อเล่นมากกว่า

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” สาริศาปลดเข็มขัดนิรภัยออก หลังจากขอบคุณก็ลุกขึ้นจะลงจากรถ

“เดี๋ยวก่อน” ออสตินได้เรียกหยุดเธอ หยิบช่อดอกกุหลาบกับกล่องของขวัญจากข้าง ๆ มา “ริศา ของเหล่านี้ล้วนเป็นของที่ผมเลือกมาเพื่อคุณโดยเฉพาะ และก็เป็นความตั้งใจของผม คุณรับไว้เถอะครับ”

“นี่มันแพงเกินไป” สาริศาปฏิเสธอย่างเร่งรีบ “ไม่มีผลงานรับค่าตอบได้อย่างไร ฉันไม่มีทางรับไว้ได้ค่ะ”

รู้อุปนิสัยของสาริศา ออสตินก็ไม่ได้บังคับเธออีก

“สร้อยคอคุณไม่รับเพราะแพงเกินไป ดอกไม้คุณน่าจะรับไว้นะครับ คุณคงไม่ต้องการให้ดอกไม้ที่สวยงามเช่นนี้ ต้องถูกผมโยนทิ้งถังขยะในอีกสักครู่หรอกนะ”

“นี่……” สาริศาสีหน้าลำบากใจ แต่ว่าออสตินพูดขนาดนี้แล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่รับไว้อีก

“ก็ได้ค่ะ” สาริศารับช่อดอกไม้ตรงหน้ามา แล้วยิ้มให้ออสตินจากนั้นกล่าว “ขอบคุณค่ะ”

“บอกแล้วว่าไม่ต้องเกรงใจผมขนาดนี้”

ยิ้มอย่างสุภาพอีกครั้ง สาริศาก็เปิดประตูแล้วลงจากรถ โบกมือให้กับออสตินแล้วกล่าวว่า “ฉันเข้าบ้านแล้วนะ คุณก็กลับเถอะค่ะ ขับรถดี ๆ”

ออสตินพยักหน้าแล้วหันรถจากไป

มองดูช่อดอกกุหลาบในมือตัวเอง สาริศาถอนหายใจ รู้สึกว่าหัวเริ่มปวดอีกแล้ว