คลั่งรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 17

ร่างบางหลังจากที่ถูกคนตัวโตเดินจูงแขนออกจากเลย์และนิสามาแล้วนั้น เมื่อเดินมาถึงชั้นล่างด้านหลังของหอสมุด

"นิปล่อยฉันได้แล้ว" เสียงเล็กของเจนิสเอ่ยกับริว ขณะที่รอดพ้นสายตาของคนทั้งคู่แล้วนั้น แต่ริวยังคงจับแขนเจนิสเอาไว้แน่น ริวเสมองที่แขนของคนตัวเล็กจากนั้นก็ยอมปล่อยมือออก

"ขอบคุณที่...ช่วย" เจนิสเอ่ยพร้อมกับเบนกับสายตาออกจากริวที่มองเธอมา

"ฉันไม่รับ" ร่างสูงเอ่ยมาเสียงแข็งพร้อมกับเบนสายตาสำรวจคนตัวเล็กและเดินเข้ามาใกล้ร่างบางอีกครั้ง

"เลี้ยงข้าวฉันสิ"

"ห๊ะ...ให้ฉันนี้นะเลี้ยงข้าวพี่ ฉันมีเรียนต่อ" เจ นิสเอ่ยไปเช่นนั้น เรื่องอะไรฉันจะยอมเลี้ยงเขา ฉันว่าเขาเองก็มีส่วนที่ทำให้ฉันรีบเดินออกมาและเตะถังขยะ

"อืม" ริวเอ่ยเสียงครางในลำคอ

"มานี้" ริวไม่รอให้เจนิสเอ่ยอะไรต่อ ร่างสูงจับเข้าที่แขนเรียวเล็กเดินออกมาจากตึกหอสมุดเดินไปทางรัดหลังมหาลัย โดยไม่คิดจะสนใจสายตาหลากหลายคู่ที่กำลังให้ความสนใจตน

เจนิสถึงกับตาโตที่ริวนั้นเล่นจับมือเธอเดินในรั้วมหาลัย ร่างบางพยายามที่จะสะบัดมือของจากการรัดกลุมของริวแต่ก็ไม่เป็นผล ร่างบางมีขัดขืนริว เล็กน้อยแต่นั้นก็เดินมากับเขา จนถึงร้านอาหารหลังมอ ริวถึงยอมปล่อยมือออกจากเจนิส

"ไปสิ" เมื่อมาถึงริวก็เป็นฝ่ายที่เดินนำเข้าไปในร้านทันที เป็นร้านอาหารตามสั่งธรรมดาราคาไม่ได้แพงมากอย่างที่คิด

ฉันคิดว่าเขาจะพาฉันมาร้านหรูราคาแพงซะอีก ถึงฉันจะไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับเขาแต่พักหลังๆ ฉันก็พอจะทราบว่าผู้ชายกลุ่มนี่ค่อนข้างที่จะไฮโซและคุณหนูมากไม่คิดว่าเขาจะทานร้านธรรมดาแบบนี้ด้วย

ร่างบางฉันรู้สึกประหม่าเล็กน้อยที่เขานั่งอยู่ตรงหน้าของฉัน นอกจากเลย์แล้วฉันไม่เคยนั่งทานข้าวกับผู้ชายคนไหน เพราะเลย์คือแฟนคนแรกของฉัน และตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดกับคนตรงหน้าเป็นอย่างมาก ที่เขาเอาแต่บังคับและออกคำสั่งลากฉันมาที่นี่ จากนั้นพี่ริวเขาก็ยื่นเมนูมาให้ฉัน

"สั่งดิ เธอจะทานอะไร" ริวเอ่ยพร้อมกับสบตากับคนตัวเล็กตรงหน้า

"ฉันไม่หิว" เจนิสปฎิเสธเพราะเธอนั่นรู้สึกอายที่ต้องมานั่งทานข้าวกับเขาเพียงลำพัง แฟนก็ไม่ใช่

!! จอก จอก !! แต่นั้นเสียงท้องกับร้องดังขึ้นมาต่อหน้าของริว ร่างสูงถึงกับกลั้นขำให้กับยัยหน้าหยิ่ง

"ฉันรู้ว่าเธอหนะหิวมาก จะวางฟอร์มทำไม" ริวเอ่ยมาเช่นนั้น ทำเอาเจนิสรู้สึกอายมาก ใบหน้าสวยหวานถึงกับแดงซ่านขึ้นมาทันที ตอนนี้ฉันรู้สึกอายถึงกับอยากหายออกไปจากที่ตรงนี้

"สั่งดิ...ถึงเธอจะทานหรือไม่ทานยังไงก็ต้องกลับเข้ามหาลัยพร้อมฉันอยู่ดี" เสียงทุ่มของริวเอ่ยกับคนตรงหน้ามา

"เพราะฉันไม่ยอมนั่งทานเหงาคนเดียวหรอกนะ " ในเมื่อจะปฎิเสธไปยังไงก็คงจะไม่ได้ เจนิสเลยยอมสั่งอาหารมาแต่เธอก็สั่งเพียงข้าวจานเดียว

ไม่นานอาหารก็ถูกนำมาวางที่ตรงหน้าของคนทั้งคู่ เจนิสมองที่จานข้าวของริว ร่างบางถึงกับขมวดคิ้วมาด้วยท่าทีสงสัย เพราะเขาสั่งกระเพราหมูกรอบไข่ดาวเหมือนกับจานของเธอ ริวถึงกับยกยิ้มร้ายขึ้นมา

"ไม่คิดว่าเธอจะก๊อปเมนูฉัน" ริวแกล้งเอ่ยขึ้นมาเพราะเขานั่นเขียนเมนูอาหารก่อนเจนิส แต่นั้นกับโดนสายตาคู่ดุของร่างบางนั่นมองมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ฉันไม่ได้ก๊อป" เจนิสเอ่ยไปเช่นนั้น จากนั้นทั้งสองก็ลงมือทานของใครของมัน โดยริวทำหน้าที่รินโค๊กยื่นให้กับเจนิส

"เธอกินหมูกรอบแบบนี้ไม่กลัวอ้วนหรือไง"

"ไม่นะ เพราะฉันชอบออกกำลังกาย" เจนิสเอ่ยไปเช่นนั้น โดยที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดของตน

"วันหลังชวนด้วยสิ ฉันก็ชอบออกกำลังกายนะ ห้องใครดีห้องเธอหรือห้องฉัน" เจนิสได้ยินเช่นนั้นร่างบางถึงกับสะอึกและชะงัก ที่เขาคิดอะไรดีๆ ไม่ได้หรือไง คนบ้าพูดอะไรออกมาก็ไม่รู้

"ลามก" เสียงเล็กเอ่ยกับริวมาด้วยท่าทีไม่พอใจ

"ฉันชวนออกกำลังกาย เธอคิดไรของเธอยัยขี้เมา"

"นี้..." เจนิสถึงกับรวบซ้อนในมือลง พร้อมกับเสมองใบหน้าของริวด้วยท่าทีโมโหให้คนตรงหน้า

"ฉันเมาแค่ครั้งเดียว ทำไมพี่เอาแต่เรียกชื่อฉันแบบนี้กัน" เจนิสเอ่ยอย่่างไม่ยอม

"โอเค...เธอคงจะไม่ชอบจริง"

หึ...จะชอบให้คนอื่นมาเรียกแบบนั้นกันละ ฉันแหละคนนึงที่ไม่ชอบ จากนั้นทั้งสองก็ยอมสงบศึก นั่งทานข้าวกันอย่างเงียบๆ เมื่อทานเสร็จริวก็เป็นฝ่ายจ่ายตังเอง

ด้านริวหลังจากที่เดินเข้ามาภายในห้องพักด้วยสีหน้าอารมณ์ดี ร่างสูงก็เจอกับสายตาของริกและเรียวตะที่มองมาทางตน

"ไง ไปไหนกับเด็กมาวะ" ริกเอ่ยมาอย่างรู้ทัน เพราะเรียวตะนั้นเล่าให้กับฟังหมดแล้วไปสองแต่กลับมาเพียงเรียวตะคนเดียว

"เด็กไหนละครับ ไม่มี" แต่นั้นริวกับปฎิเสธ เรื่องอะไรเขาจะบอกไอ้ริก ขนาดไม่บอกมันยังเล่นล้อเขาเกือบตาย

"สัส กูไม่ได้ตาบอดที่เห็นมึงเล่นตามน้องมันหรอกนะ" เรียวตะได้แต่ยกยิ้มให้กับริวมาด้วยท่าทีพอใจ นึกสมน้ำหน้าริวที่ตอนนี้เหมือนจะโดนไอ้ริกเล่นเข้าแล้ว แต่นั้นใช่ว่าริวจะสนใจร่างสูงเลือกที่จะเดินเข้าห้องพักของตนรู้สึกรำคาญพี่ชาย

เมื่อสิบนาทีที่แล้ว ด้านแซมมี่หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากร้านทำผมแถวหลังมอ ขณะที่เดินออกมาเห็นเจนิสเดินออกมาจากร้านอาหารพร้อมกับพี่ริว สามีมโนนัมเบอร์วันของฉัน ด้วยท่าทีสนิทสนมของคนทั้งคู่ แซมมี่ถึงกับยกมือขึ้นมาทาบอก ด้วยความตกใจ

"ยัยเจนิส พี่ริว นี้พวกเขาทั้งสองรู้จักกันเหรอ" เกิดคำถามขึ้นมากมายในหัวของแซมมี่ ให้ตายเถอะตั้งแต่เป็นเพื่อนเจนิสมาสองปีเธอก็ไม่เคยเห็นเพื่อนของไปกับผู้ชายคนไหนนอกจากไอ้เลย์ที่กลายเป็นอดีตของเจนิสไปแล้ว

"หรือยัยเจริสจะคบกับพี่ริว อร้าย...ถ้าเป็นเช่นนั้นยัยเจนิสเพื่อนฉันนางร้ายมาก นิกะจะเล่นหนุ่มฮอต มอB เลยหรือไง ไม่ได้การละต่อมเผือกฉันเริ่มทำงานทันที ถ้าเป็นอย่างที่ฉันกำลังสงสัยนะ ถึงฉันจะชอบและเป็นแฟนคลับหนุ่มๆ กลุ่มนี้ก็เถอะ แต่เรื่องสาวๆ พวกพี่ริวก็ใช่ว่าจะธรรมดา เผลอๆ หนักกว่าไอ้เลย์อีกด้วย ยัยเจนิสคนซื่อของฉันจะรับมือพี่ริวไหวเหรอ" แซมมี่ได้แต่คิดในใจและห่วงเพื่อนสนิท

ส่วนคนที่เพื่อนกำลังเป็นห่วงอยู่นั่น หลังจากที่แยกตัวออกจากริว เจนิสก็เดินไปยังคณะ โดยไม่รู้ตัวว่ามีแซมมี่นั่นกำลังเดินตามหลังตน แซมมี่วิ่งเข้ามาพร้อมกับตระโกนเรียก

"ยัยเจ...แกรอฉันด้วยสิ" เสียงของแซมมี่ทำให้เจนิสถึงกับหยุดและหันมอง

"เสียงดังไรของแก ฉันตกใจหมด" เจนิสเอ่ยให้กับเพื่อน

"แม้...แกล้งนิดแกล้งหน่อยทำเป็นขวัญอ่อนไปได้" จากนั้นแซมมี่ก็จับเข้าที่แขนของเจนิส และเดินมานั่งที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้

"นี่แกจะไม่ไปเรียนเหรอ" เจนิสถามเพื่อนมาด้วยท่าทีสงสัย ที่แซมมี่นั้นลากเธอมาที่ใต้ตึก

"ยัยเจแกคบกับพี่ริวของฉันเหรอ" แซมมี่ไม่รอช้าถามถึงเรื่องที่ตนสงสัยในทันที เจนิสที่โดนเพื่อนถามมาเช่นนั้นถึงกับชะงัก

"มะ...ไม่ใช่นะแก" ร่างบางถึงกับหลุดเสียงราวกับไม่เป็นตัวเอง พร้อมกับรู้สึกหัวใจเต้นแรงเมื่อกำลังนึกถึงใบหน้าของคนที่เพื่อนกำลังเอ่ยถึง