คลั่งรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 60

อีกด้านของแป้งและวันนี้เป็นอีกวันคนที่โรงอาหารคณะนิเทศนั้นแน่นและเยอะมาก ยัยริต้าเลยช่วยพวกฉันเดินมาหาอะไรทานที่คณะบริหาร แต่ขณะที่พวกฉันกำลังนั่งลงที่โต๊ะนั้น

"นั้นริกนิ คนอย่างริกมาทานโรงอาหารแบบนี้ด้วยเหรอ" สายตาแป้งจับจ้องไปยังริกและริว ส่วนผู้หญิงที่นั่งหันหลังให้พวกฉันอยู่นั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร แป้งที่เห็นริวนั่งอยู่กับเจนิสด้วยท่าทีกระหนุงกระหนิงกัน จากนั้นไม่นานก็มีเพื่อนของเจนิส และสองหนุ่มอรัณและเรียวตะที่ตามมา จากนั้นทุกคนก็เดินออกไปและเหลือเพียงยัยเจนิสและริว ไม่นานทั้งสองก็เดินออกจากโต๊ะและกลับมานั่งพร้อมกัน

"ใช่นะสิ ฉันไม่เห็นว่าหนุ่มๆ กลุ่มนี้จะตามใครแบบนี้เลย แสดงว่าริวกับเจนิสนี้คบกันจริงอย่างที่ใครหลายคนสงสัยใช่ไหม...แป้ง" ยัยนิสาที่นั่งข้างๆ ฉันจงใจถามถึงเรื่องของเจนิสและริว

"ไม่รู้สิ" แป้งเอ่ยตอบขณะที่ภายในใจนั้นเจ็บแปลบขึ้นมาที่อก พร้อมกับกำมือแน่นด้วยความโกรธจัด ฉันอุส่าห์ดีใจได้ไม่นาน คิดว่าริวกับเจนิสนั้นเลิกติดต่อกันไปแล้วเสียอีก แต่มันกับไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิด เพราะแบบนี้ใช่ไหมฉันอ่อยริวให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีวันสนใจฉันเพราะเขานั้นรักเจนิสงั้นเหรอ ดีอีกไม่นานยัยเจก็ต้องไปเรียนฉันจะรอสมน้ำหน้าพวกเขาสองคน

"ยัยเจนิส จืดชืดสิ้นดี ไม่คิดว่าริวจะตาต่ำขนาดนั้น ที่พูดเพราะเห็นว่าริวเขาน่าจะหาได้ดีกว่ายัยเจนิสหรอกนะ" นิสายังคงพูดต่ออย่างนึกสนุกมาก

"ฉันก็เห็นว่าเจนิส ก็ดูน่ารักดีนะ สวยแบบธรรมชาติดี" ริต้าเอ่ยขึ้น เพราะเจนิสเป็นแบบนี้ไงริวถึงได้หลง ซึ่งไม่ต้องเสแสร้งเหมือนกับแป้ง แค่อยู่นิ่งๆ แบบเจนิสแต่ก็ทำให้ริวนั้นคลั่งได้

"ฉันยังไม่เห็นความสวยของยัยนั้นเลย" แป้งเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าไม่พอใจ จนทั้งกระทั่งสองสามอย่างนิสา และริต้านั้นรู้สึกได้ ยิ่งเห็นริว กับเจนิสตัวติดกันมาเท่าไหร่แป้งยิ่งเกลียดเจนิสกนักมากเท่านั้นหรืิอไหร่ยัยเจนิสจะออกไปจากชีวิตของริวได้ซักที ฉันกลัวแค่ว่าน้องสาวต่างสายเลือดของฉันจะได้ดีไปกว่าฉันกับแม่ นั้นคือสิ่งที่แม่ฉันรับไม่ได้เพราะแม่เกลียดยัยเจมาก

ด้านเจนิสหลังจากที่ทานมื้อเที่ยงเสร็จฉันและเพื่อนๆ ก็แยกตัวออกจากกลุ่มพี่ริว ตอนแรกเขาจะตามมาส่งฉันที่ห้องเรียน แต่ฉันไม่ยอมหรอกนะ แค่นี้ทุกคนก็มองฉันแปลกๆ แล้ว ให้ตายเถอะเมื่อคืนต้องเป็นฉันไหมที่ต้องโกรธเขา แต่วันนี้ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพี่ริวเขาจะตามมาหาฉันถึงคณะ ผู้ชายคนนี้ฉันคลาดเดาอะไรเขาไม่ได้เลย หลังจากที่พี่ริวเลิกตามฉันๆ กับรู้สึกโล่งมากอย่างบอกไม่ถูก

!! ฟู่...!! เมื่อเดินออกมาจากโรงอาหารเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสาม ฉันถึงกับเป่าลมออกจากปากด้วยความโลงมากหลังจากที่ฉันรู้สึกอัดอึดที่นั่งอยู่กับพวกพี่ริวและเพื่อนๆ ของเขา

"เป็นไรของแกชะนี"

"ก็พี่ริวนะสิ ไปได้ซะที"

"เฮ้ย...ฉันเนี้ยยังอยากอยู่โรงอาหารต่ออยู่เลย อยากจะหยุดเวลาไว้แค่นั้น ยัยเจแกรู้ไหม ตอนแรกที่พี่ริวกับพี่ริกชวนทานข้าวนะแกเอ้ย ฉันเนี้ยขาสั่นไปหมดคิดว่าฉันหนะกำลังฝันไป ตายตาหลับแล้วอีแซมมี่เอ้ย ได้นั่งทานข้าวกับกลุ่มคนดัง ยิ่งพี่อรัณและพี่เรียวตะมาด้วยนะฉันเนี้ยหัวใจแทบหยุดเต้น จะช็อคตายอยู่แล้ว" ยัยแซมมี่เอ่ยมาด้วยสีหน้าฟินสุดๆ ปากนี้จะฉีกถึงหูแล้ว

"ต้องขอบคุณยัยเจนะ ที่เพื่อนมีหลัวเป็นคนดัง และฮอตมากแบบนี้ " ยัยเฟย์ที่อยู่ข้างยัยแซมมี่เอ่ยมาบ้าง

"ผัว เผลอไร กันตบปากเลยแกยัยเฟย์ เดี๋ยวคนอื่นได้ยินหมด"

"พี่ริว แสดงออกชัดขนาดนี้ แกจะปฎิเสธ ยังไงฉันก็ไม่เชื่อแกหรอกยะ พี่ริวเขาอยากเป็นผัวแกซะขนาดนั้น นับว่าบุญแกแล้วนะเจ" ยัยแซมมี่ยังคงเอ่ยมาไม่หยุดปาก

"บุญเหรอ พวกแกไม่คิดหรือไงว่าเป็นบาปของฉันนะสิ" เจนิสนี้ฉันเอ่ยอะไรออกไป ฉันเสียสติไปแล้วเหรอถึงไปพูดอะไรกับพวกเพื่อนฉันแบบนี้ไปได้ ฉันอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาด และดูตอนนี้สิพวกเพื่อนฉันทำหน้าตาล้อเลียนฉันมาสุดๆ

"แสดงว่าแกรับพี่ริวเป็นผัวแล้วใช่ไหม ฮ่าๆ " ยัยน้ำอุ่นนี้ก็เป็นกับยัยเฟย์และยัยแซมมี่ไปด้วยอีกคน

"บ้า...ไม่ใช่นะ ฉันหมายถึง ใครได้เขาไปเป็นบาปติดตัวชัด" เจนิสเอ่ยมาอย่างแก้ตัว ขนาดนี้แล้วเพื่อนของพวกเธอยังปากแข็ง พี่ริวถึงขั้นมานั่งเฝ้าที่โรงอาหารแบบนี้ ไม่ผัวนี้คือไร น้ำอุ่นได้แต่คิดในใจ แต่สายตาของแซมมี่กับไปสะดุดที่คอขาวของเจนิส

"พี่ริวพาเพื่อนของแซมมี่กลับคอนโดดีๆ นะคะ" แซมมี่เอ่ยเสียงหวานให้กับชายผู้กุมหัวใจของตน

"ได้ครับ พี่จะส่งเจนิสให้ถึงที่เลย"

"ที่ นิที่ไหนคะ ที่นอนหรือว่าที่ไหน" ยัยแซมมี่เอ่ยมาพร้อมกับเสมองใบหน้าของเจนิสและหลุดขำให้กับเพื่อน ริวที่โดนเพื่อนเจนิสถามเช่นนั่นได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้กับเพื่อนของเจนิสที่รู้ทันเขา

"แซมมี่แค่ล้อเล่นนะคะ บายนะแก พรุ่งนี้เจอกัน" เพื่อนของเจนิสเอ่ยจบก็เดินออกไป เหลือแค่ผมกับเธอ

"จะไปส่ง" ผมเอ่ยกับคนหน้าหยิ่ง พอเห็นหน้าผมจากที่เดินยิ้มมากลับเพื่อนๆ ของเธอ ใบหน้าหวานของเจนิสก็หุบยิ้มลงทันที เห็นสีหน้าและแววตาของเมียที่มองมา แม่งจุกชิบหาย ที่โดนเมียเมินและไม่สนใจ ร่างบางเดินมาหยุดที่รถ

อ่า...ยังโชคดีหน่อยที่เจนิสเธอยอมกลับๆ ผม จนกระทั่งร่างบางเข้ามานั่งในรถแล้วนั้น

"พี่รู้ได้ไง ว่าฉันเลิกเรียนกี่โมง"

"แอบถามแซมมี่มาครับ" ริวเอ่ยพร้อมกับยิ้มแห้งๆ ให้กับเจนิส เพราะเขานั้นแอบถามแซมมี่เมื่อช่วงกลางวันนั้นเอง

"หึ...! ฉันว่าแล้วไง ยัยแซมมี่นี้จริงๆ เลย" เจนิสได้แต่นึกคลาดโทษให้กับเพื่อนของเธอ จากนั้นริวก็พาร่างบางขับรถออกมาด้วยท่าทีอารมณ์ดี คืนนี้ถ้าเจนิสเธอยอมให้เขาเข้าห้อง อย่างหวังว่ายัยหน้าหยิ่งของเขานั้นจะรอด อยากนอนกอดนอนหอมร่างบางนุ่มนิ่มใจแทบขาดแล้ว ริวได้แต่คิดในใจพร้อมกับเหลือบมองคนร่างบางเป็นพักๆ