คนไม่เอาถ่าน นิยาย บท 5

พรึ่บ!

ขณะที่อัมรากำลังเดินลงมาจากบัลลังก์อิมพีเรียลโรส บาร์บนชั้นหนึ่งก็เงียบสงัด

ทุกสายตาจับจ้องอย่างพร้อมกันที่อัมรา เป็นครั้งแรกของคนเหล่านี้ที่ได้เห็นหญิงสาวมีสีหน้าตื่นกลัวและหวาดหวั่น ราวกับว่าเธอได้เห็นบางสิ่งบางอย่างหรือใครบางคนที่น่ากลัว

เสียงพูดคุยเซ็งแซ่ระงมไปรอบบาร์

ไม่ใช่เพียงแค่นั้น!

พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ!

ชายในชุดสูทร่างกำยำค่อย ๆ กระโจนออกมาจากฝูงคนกันทีละคน ในพริบตาเดียวพวกเขาก็มาอยู่ตรงหน้าอัมรา

มีประมาณสิบคน!

พวกเขาสวมสีดำมืดทำให้บรรยากาศช่างดูทะมึน เหมือนกับกลุ่มแก๊งชุดสูทนั้นกำลังหวาดกลัว

“คุณอัมราครับ เกิดอะไรขึ้น” หัวหน้าของกลุ่มชายกำยำดูแข็งแกร่งราวกับหมี กล้ามเป็นมัด ๆ ดูตัวใหญ่แข็งแรงเหมือนเสือ เขาตัวสูงชะลูดทำให้ดูน่าเกรงขาม

เขาคือฮิวโก้ แชมเปี้ยนอันดับหนึ่งที่ทำงานให้กับอัมรา!

แชมเปี้ยนต่อยมวยใต้ดินผู้ลือเลื่องที่โด่งดังในเรื่องความโหดเหี้ยม

เพลงในบาร์เงียบไปเสียแล้ว เป็นความเงียบที่สะกดให้ทุกสายตามุ่งความสนใจไปที่ใบหน้าของอัมรา

หวาดกลัว!

สับสน!

นับว่าเป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้เห็นว่าอัมราสามารถแสดงสีหน้ากระวนกระวายเยี่ยงนี้

“เร็วเข้า! รีบเคลียร์คลับเฮ้าส์ซะ! บอสมาแล้ว!”

อะไรนะ?

ได้ยินคำเอ่ยของอัมรา ทุกคนไม่ว่าจะเป็นฮิวโก้หรือลูกค้าทั้งร้านก็ตกตะลึง

บอสเหรอ?

ไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่าคนแบบไหนกันที่จะมีคุณสมบัติพอให้อัมราผู้แสนยิ่งใหญ่เรียกเจ้านายได้

วูบ!

ในทันใดนั้น ลูกค้าทุกคนบนชั้นหนึ่งต่างเอะอะโวยวาย พวกเขางงงวยและประหลาดใจกันไปทีละคน

แต่ยังไม่จบเพียงเท่านั้น

อัมราว่าต่อ “ฮิวโก้ ส่งคนไปเฝ้าเลานจ์ส่วนตัวเบอร์ 808 ซะ! ห้ามให้ใครรบกวนบอสเด็ดขาด!”

808!

เมื่อได้ยินคำสั่ง แต่ละคนก็มองไปยังเลานจ์ส่วนตัวบนชั้นสอง

ทุกคนต่างตื่นตกใจ พวกเขารู้กันว่ามีบุคคลที่ใหญ่จนเกินต้าน ผู้ที่มีอำนาจสั่นคลอนเมืองเจียงได้เพิ่งเดินเข้ามาในเลานจ์ส่วนตัว

…

แต่คนในเลานจ์ส่วนตัวเลขที่ 808 ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นด้านนอก

ทุกสายตามีแววขบขันและเหยียดหยามต่างมองมาที่เมฆา

“บ้าจริง! งั้นเขาก็เป็นสามีของนางฟ้าเรางั้นเหรอขวัญ พระเจ้!า อย่างกับว่ามีดอกไม้ติดอยู่ในกองขี้วัว! แย่ยิ่งกว่านั้นคือขี้วัวก็เริ่มเหม็นเน่าแล้วอีก!”

“ใช่น่ะสิ! ดูเขาสิ ใส่เสื้อผ้ามอซออะไรก็ไม่รู้ น่าอายชะมัด ว่าไหมล่ะ”

“…”

เสียงก่นด่าดังก้องไปทั่วห้องเลานจ์ส่วนตัว

อดีตเพื่อนร่วมชั้นประมาณสิบกว่าคนของของขวัญต่างแอบล้อเลียนและหัวเราะขบขันเมฆากัน

แย่ไปกว่านั้น ถึงแม้ว่าพวกเขาจะลดเสียงลงแล้วแต่ก็ยังคงได้ยินชัดเจนอยู่ดี ราวกับว่าเมฆาเป็นตัวตลกของทุกคนไปแล้ว

เมื่อมองดูเหตุการณ์ตรงหน้า มุมปากของวราภรณ์ก็ชี้ขึ้นอย่างเสียไม่ได้ เธอสนุกไปกับความทุกข์ของเพื่อน เธออุตส่าห์เตือนเจ้าคนไม่เอาไหนไร้ค่านั่นแล้วว่าไม่ต้องมา ตอนนี้เข้าใจหรือยัง

อายใช่ไหมล่ะ รู้สึกละอายใจไหม

เฮอะ!

คิดดังนั้นวราภรณ์ก็โบกมือปัด กดความรู้สึกตลกล้อเลียนลงไปก่อนจะพูดกับอดีตเพื่อนร่วมชั้นในนั้น “ทุกคน ให้ฉันแนะนำนะ นี่คือเมฆาสามีของของขวัญ นางฟ้าคนสวยประจำสาขาเรา!”

ตู้ม!

ทันทีที่คำพูดนั้นเอ่ยออกไป เสียงโห่ล้อเลียนในห้องเลานจ์ส่วนตัวก็ดังขึ้น

แต่ยังมีตามมาอีกเมื่อวราภรณ์ยังคงพูดต่อด้วยสีหน้าสนุกสนาน “ไม่พอนะ มีอุบัติเหตุรถชนด้วยตอนที่พวกนี้มาที่นี่! รถที่ถูกชนเป็นแลมโบกินี่ของคุณไวน์ ลูกเจ้าของบริษัทไททันกรุ๊ปและคุณภูมิ ลูกชายคนเดียวของท่านประธาน! คู่กรณีไม่ใช่ใครอื่นนอกจากนายเมฆ!”

อะไรนะ!

ทุกคนตะลึงงันเมื่อได้ยินวราภรณ์เล่า

รถแลมโบกินี่ของคุณไวน์กับคุณภูมิโดนชน!

พระเจ้าช่วย ใครจะไม่รู้จักสองนักเลงหัวไม้ผู้โด่งดังกันล่ะ

เจ้าคนไม่เอาไหนไร้ค่านี่ไปมีเรื่องกับนักเลงสองคนนั่นแล้วยังถ่อมางานเลี้ยงรุ่นอีก หมอนี่พยายามจะตกลงกับพวกเขาเหรอ

ในตอนนั้น เสียงไม่พอใจและก่นด่ารอบ ๆ ก็ค่อย ๆ ดังขึ้น ทุกคนมองเมฆาเหมือนกำลังมองตัวตลก

ความรู้สึกมากมายโถมเข้ามาในหมู่เพื่อน!

“วิว…” ใบหน้าเรียวสวยของของขวัญซีดราวกับกระดาษ

ก่อนที่หญิงสาวจะเดินเข้ามา เธอได้เล่าเรื่องรถชนให้วราภรณ์ฟัง เธอเพียงแค่ต้องการให้วราภรณ์ช่วยหาวิธีแก้ปัญหาเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าเพื่อนสนิทของตนจะเล่าเรื่องให้ทุกคนฟังหน้าตาเฉยแบบนี้

เต้!

แต่เราจำเป็นต้องไปขอให้เจ้าคนไม่เอาไหนไร้ค่านั้นด้วยเหรอ

ฝันไปเถอะ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน