คนไม่เอาถ่าน นิยาย บท 5
พรึ่บ!
ขณะที่อัมรากำลังเดินลงมาจากบัลลังก์อิมพีเรียลโรส บาร์บนชั้นหนึ่งก็เงียบสงัด
ทุกสายตาจับจ้องอย่างพร้อมกันที่อัมรา เป็นครั้งแรกของคนเหล่านี้ที่ได้เห็นหญิงสาวมีสีหน้าตื่นกลัวและหวาดหวั่น ราวกับว่าเธอได้เห็นบางสิ่งบางอย่างหรือใครบางคนที่น่ากลัว
เสียงพูดคุยเซ็งแซ่ระงมไปรอบบาร์
ไม่ใช่เพียงแค่นั้น!
พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ!
ชายในชุดสูทร่างกำยำค่อย ๆ กระโจนออกมาจากฝูงคนกันทีละคน ในพริบตาเดียวพวกเขาก็มาอยู่ตรงหน้าอัมรา
มีประมาณสิบคน!
พวกเขาสวมสีดำมืดทำให้บรรยากาศช่างดูทะมึน เหมือนกับกลุ่มแก๊งชุดสูทนั้นกำลังหวาดกลัว
“คุณอัมราครับ เกิดอะไรขึ้น” หัวหน้าของกลุ่มชายกำยำดูแข็งแกร่งราวกับหมี กล้ามเป็นมัด ๆ ดูตัวใหญ่แข็งแรงเหมือนเสือ เขาตัวสูงชะลูดทำให้ดูน่าเกรงขาม
เขาคือฮิวโก้ แชมเปี้ยนอันดับหนึ่งที่ทำงานให้กับอัมรา!
แชมเปี้ยนต่อยมวยใต้ดินผู้ลือเลื่องที่โด่งดังในเรื่องความโหดเหี้ยม
เพลงในบาร์เงียบไปเสียแล้ว เป็นความเงียบที่สะกดให้ทุกสายตามุ่งความสนใจไปที่ใบหน้าของอัมรา
หวาดกลัว!
สับสน!
นับว่าเป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้เห็นว่าอัมราสามารถแสดงสีหน้ากระวนกระวายเยี่ยงนี้
“เร็วเข้า! รีบเคลียร์คลับเฮ้าส์ซะ! บอสมาแล้ว!”
อะไรนะ?
ได้ยินคำเอ่ยของอัมรา ทุกคนไม่ว่าจะเป็นฮิวโก้หรือลูกค้าทั้งร้านก็ตกตะลึง
บอสเหรอ?
ไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่าคนแบบไหนกันที่จะมีคุณสมบัติพอให้อัมราผู้แสนยิ่งใหญ่เรียกเจ้านายได้
วูบ!
ในทันใดนั้น ลูกค้าทุกคนบนชั้นหนึ่งต่างเอะอะโวยวาย พวกเขางงงวยและประหลาดใจกันไปทีละคน
แต่ยังไม่จบเพียงเท่านั้น
อัมราว่าต่อ “ฮิวโก้ ส่งคนไปเฝ้าเลานจ์ส่วนตัวเบอร์ 808 ซะ! ห้ามให้ใครรบกวนบอสเด็ดขาด!”
808!
เมื่อได้ยินคำสั่ง แต่ละคนก็มองไปยังเลานจ์ส่วนตัวบนชั้นสอง
ทุกคนต่างตื่นตกใจ พวกเขารู้กันว่ามีบุคคลที่ใหญ่จนเกินต้าน ผู้ที่มีอำนาจสั่นคลอนเมืองเจียงได้เพิ่งเดินเข้ามาในเลานจ์ส่วนตัว
…
แต่คนในเลานจ์ส่วนตัวเลขที่ 808 ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นด้านนอก
ทุกสายตามีแววขบขันและเหยียดหยามต่างมองมาที่เมฆา
“บ้าจริง! งั้นเขาก็เป็นสามีของนางฟ้าเรางั้นเหรอขวัญ พระเจ้!า อย่างกับว่ามีดอกไม้ติดอยู่ในกองขี้วัว! แย่ยิ่งกว่านั้นคือขี้วัวก็เริ่มเหม็นเน่าแล้วอีก!”
“ใช่น่ะสิ! ดูเขาสิ ใส่เสื้อผ้ามอซออะไรก็ไม่รู้ น่าอายชะมัด ว่าไหมล่ะ”
“…”
เสียงก่นด่าดังก้องไปทั่วห้องเลานจ์ส่วนตัว
อดีตเพื่อนร่วมชั้นประมาณสิบกว่าคนของของขวัญต่างแอบล้อเลียนและหัวเราะขบขันเมฆากัน
แย่ไปกว่านั้น ถึงแม้ว่าพวกเขาจะลดเสียงลงแล้วแต่ก็ยังคงได้ยินชัดเจนอยู่ดี ราวกับว่าเมฆาเป็นตัวตลกของทุกคนไปแล้ว
เมื่อมองดูเหตุการณ์ตรงหน้า มุมปากของวราภรณ์ก็ชี้ขึ้นอย่างเสียไม่ได้ เธอสนุกไปกับความทุกข์ของเพื่อน เธออุตส่าห์เตือนเจ้าคนไม่เอาไหนไร้ค่านั่นแล้วว่าไม่ต้องมา ตอนนี้เข้าใจหรือยัง
อายใช่ไหมล่ะ รู้สึกละอายใจไหม
เฮอะ!
คิดดังนั้นวราภรณ์ก็โบกมือปัด กดความรู้สึกตลกล้อเลียนลงไปก่อนจะพูดกับอดีตเพื่อนร่วมชั้นในนั้น “ทุกคน ให้ฉันแนะนำนะ นี่คือเมฆาสามีของของขวัญ นางฟ้าคนสวยประจำสาขาเรา!”
ตู้ม!
ทันทีที่คำพูดนั้นเอ่ยออกไป เสียงโห่ล้อเลียนในห้องเลานจ์ส่วนตัวก็ดังขึ้น
แต่ยังมีตามมาอีกเมื่อวราภรณ์ยังคงพูดต่อด้วยสีหน้าสนุกสนาน “ไม่พอนะ มีอุบัติเหตุรถชนด้วยตอนที่พวกนี้มาที่นี่! รถที่ถูกชนเป็นแลมโบกินี่ของคุณไวน์ ลูกเจ้าของบริษัทไททันกรุ๊ปและคุณภูมิ ลูกชายคนเดียวของท่านประธาน! คู่กรณีไม่ใช่ใครอื่นนอกจากนายเมฆ!”
อะไรนะ!
ทุกคนตะลึงงันเมื่อได้ยินวราภรณ์เล่า
รถแลมโบกินี่ของคุณไวน์กับคุณภูมิโดนชน!
พระเจ้าช่วย ใครจะไม่รู้จักสองนักเลงหัวไม้ผู้โด่งดังกันล่ะ
เจ้าคนไม่เอาไหนไร้ค่านี่ไปมีเรื่องกับนักเลงสองคนนั่นแล้วยังถ่อมางานเลี้ยงรุ่นอีก หมอนี่พยายามจะตกลงกับพวกเขาเหรอ
ในตอนนั้น เสียงไม่พอใจและก่นด่ารอบ ๆ ก็ค่อย ๆ ดังขึ้น ทุกคนมองเมฆาเหมือนกำลังมองตัวตลก
ความรู้สึกมากมายโถมเข้ามาในหมู่เพื่อน!
“วิว…” ใบหน้าเรียวสวยของของขวัญซีดราวกับกระดาษ
ก่อนที่หญิงสาวจะเดินเข้ามา เธอได้เล่าเรื่องรถชนให้วราภรณ์ฟัง เธอเพียงแค่ต้องการให้วราภรณ์ช่วยหาวิธีแก้ปัญหาเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าเพื่อนสนิทของตนจะเล่าเรื่องให้ทุกคนฟังหน้าตาเฉยแบบนี้
เต้!
แต่เราจำเป็นต้องไปขอให้เจ้าคนไม่เอาไหนไร้ค่านั้นด้วยเหรอ
ฝันไปเถอะ!
พ่อของพวกเขาคงจะโทรหาในอีกไม่นาน ทุกครั้งพวกเขาจะถูกต่อว่าอย่างหนักซึ่งทำให้คนเกเรทั้งสองแทบคลั่ง
“ให้ตายสิ! ไอ้คุณเมฆนี่มีประวัติน่ากลัวขนาดไหนเชียว ทำไมทำให้พ่อฉันกลัวได้ขนาดนี้”
สีหน้าของวรวุธฉายแววหวาดกลัว
พ่อเขาพูดชัดแล้ว!
ถ้าเขาไม่ได้รับอภัยจากเมฆาเขาจะถูกขับออกจากตระกูล พ่อเขาจะรักษาความสัมพันธ์กับหมอนั่นทุกทาง และเขาจะถูกลดตัวเหลือเป็นแค่ลูกชายที่ถูกทิ้งของครอบครัวคนรวย
ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวนะ!
ภูวดลอยู่ที่ข้าง ๆ ก็หวาดกลัวจนจวนจะร้องไห้ เขามองดูวรวุธก่อนเอ่ยด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “ไวน์! เราควรเอาไงต่อดีวะ พ่อฉันพูดชัดแล้วว่าถ้าฉันไม่ได้รับการให้อภัยจากคุณเมฆอะไรนั่น เขาจะฆ่าฉันจริง ๆ! เรื่องจริงนะเว้ย!”
กลัว!
ภูวดลไม่เคยเห็นพ่อของตนมีท่าทีบ้าคลั่งเลยตั้งแต่เล็กยันโต เขามีสังหรณ์ว่าจะต้องตายจริง ๆ ถ้าไม่ได้รับการให้อภัยจากเมฆา
เมื่อได้ยินวรวุธที่อยู่ข้าง ๆ ภูวดลก็รู้สึกถึงความชาที่แผ่ซ่านไปทั่วกะโหลก
เมื่อเขาต้องการปลอบภูวดลนั้น!
ติ๊ง! ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนของข้อความดังขึ้น
“โถ่เว้ย! ไอ้เจ้าโง่! ถ้ามีข่าวค่อยโทรมาไม่ได้เหรอไง จะส่งข้อความทำไมวะ” วรวุธที่โกรธเกรี้ยวยิ่งโมโหขึ้นไปอีก เขาสบถไม่หยุดพลางหยิบโทรศัพท์ออกมา
ทันทีที่เห็นว่าข้อความส่งมาจากเวหา
“ไอ้เต้กล้าส่งข้อความหาฉันตอนนี้งั้นเรอะ ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญนะ ฉันจะลอกหนังหน้าไอ้งั่งนั่นออกมาให้หมด!”
สีหน้าวรวุธเปลี่ยนเป็นอาฆาต เขาคลิกเปิดข้อความด้วยนิ้ว
“นายครับ คนชื่อเมฆอยู่ในเลานจ์ส่วนตัวเลขที่ 808 โกลเด้นเอจคลับส์ครับ! มาด่วน!”
ตู้ม!
ร่างของวรวุธสั่นเทิ้มอย่างรุนแรงเมื่อเห็นข้อความ
ในทันใดนั้นความดีใจก็พุ่งเข้าในหัว “ฉันเจอ… ฉันเจอเขาแล้ว!”
เสียงเขาสั่นราวกับว่าได้พบสมบัติล้ำค่า ความตื่นเต้นของเขานั้นเกินจะบรรยาย
ทันใดนั้นชายหนุ่มก็คว้าภูวดลแล้วรีบวิ่งไปที่รถ “เร็ว! เรียกทุกคนมา บอกว่าไอ้คุณเมฆอยู่ที่โกลเด้นเอจคลับส์!”
“ให้ตายสิ ขอให้พวกเขาตามฉันมาเพื่อไปขอให้เขาให้อภัยสิ! เร็วเข้า!”
วูบ!
ในทันทีที่เอ่ยออกไป รถนับไม่ถ้วนก็สตาร์ตกันระหึ่ม
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คนไม่เอาถ่าน