คนไม่เอาถ่าน นิยาย บท 8

“แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงกล้าปลอมตัวเป็นคุณเวหา”

เมื่อเสียงเยือกเย็นของอัมราสะท้อนไปทั้งเลาจน์ส่วนตัว ทุกคนเหมือนโดนฟ้าผ่าทำเอามึนงงไปกันหมด

ปะ… ปลอมตัวเหรอ

เป็นไปได้ไหมว่าเวหาจะไม่ใช่ผู้ช่วยชีวิตของอัมรา

ตู้ม!

ในทันใดนั้นวราภรณ์ของขวัญและคนอื่น ๆ ก็รู้สึกถึงความเยือกเย็นจากหัวจรดเท้า

“ไม่ครับ บอสา ผม... ชื่เวหาจริง ๆ ครับ! ผมยังเป็นผู้ช่วยชีวิตที่พวกคุณพูดถึงด้วย ผมไม่ได้ปลอมตัวเป็นใครเลยครับ ผมไม่ได้…” ใบหน้าเวหาซีดเผือด เขาเอามือป้องหน้าเริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างหนักหน่วง

เขาอดที่จะเบนสายตาไปทางผู้จัดการปัณเสียไม่ได้

ก่อนหน้านี้ผู้จัดการปัณได้บอกว่าเขาเป็นผู้ช่วยชีวิตของอัมรา

สายตาของเขาทำให้หัวของผู้จัดการปัณเสียวซ่านไปด้วยความกลัว

ผิดพลาด!

เขาเจอผิดตัวแล้วยังปฏิบัติกับตัวปลอมราวกับเป็นผู้ช่วยชีวิตของเจ้านาย

เมื่อเขาคิดได้ดังนั้น สีหน้าของผู้จัดการปัณก็เปลี่ยนเป็นซีดราวกระดาษ ขาอ่อนปวกเปียก เขาทรุดลงตรงหน้าอัมรา “บะ… บอสครับ ผมผิดไปแล้ว! ความผิดของผมเองครับ! ผมผิดเองที่จำคุณเวหาไม่ได้ ผมควรถูกลงโทษ!”

ผู้จัดการปัณพล่ามด้วยความหวาดกลัว เขายกมือขึ้นมาตบแก้มตนเองซ้ำแล้วซ้ำอีก!

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

เสียงตบหน้าดังก้องกังวาน

เมื่อเสียงตบนั้นดังเข้าหูเวหาและทุก ๆ คน ราวกับเสียงตบเข้าที่หน้าพวกเขาอย่างจัง ทำเอารู้สึกเจ็บแสบและละอายใจไปด้วย

ไม่ใช่แค่นั้น!

สายตาของอัมรากวาดมองทุกคนในห้องจนหยุดที่หน้านวลของของขวัญ “เฮอะ! ถ้าไม่ใช่ว่าคุณเวหามาวันนี้นะ พวกตัวปลอมแบบแกทุกคนจะไม่ได้เดินออกจากโกลเด้นเอจคลับส์เลย!”

ว่าจบอัมราก็หันหลังกลับเดินจากไป มีเพียงเสียงเย็นชาของเธอที่ยังคงดังในห้องเลาจน์ส่วนตัว “ผู้จัดการปัณ ให้พวกมันจ่ายค่าเครื่องดื่มมาซะ!”

“ไม่งั้นฉันจะให้คุณรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว!”

วูบ!

พูดจบ อัมรานำกลุ่มชายชุดสูทร่างใหญ่ออกจากเลาจน์ส่วนตัวทันที

ตอนนั้นเองที่ผู้จัดการปัณหยุดตบหน้าตัวเอง

รอยแดงปรากฏบนใบหน้า พร้อมกับมีเลือดซึมตรงขอบปาก

เขาถอนใจเฮือกใหญ่เหมือนว่าตนเองเกือบจะเอาตัวไม่รอดจากประตูนรก

“ผู้จัดการ… ผู้จัดการปัณครับ ผม…”

เวหารู้สึกว่าตนเองต้องพูดอะไรบางอย่าง!

เมื่อคำพูดลอยออกจากปากเขานั้นเอง!

เพี๊ยะ!

ฝ่าตบของผู้จัดการปัณประทับจัง ๆ บนใบหน้าของชายหนุ่ม

เวหาล้มไปกองกับพื้นทันที มึนงงเห็นดาวเลยทีเดียว

“โถ่โว้ย! เป็นเพราะไอ้ตัวปลอมแบบแก ทำเอาฉันเกือบตาย!”

“ใครก็ได้! มาสั่งสอนมันหน่อย!”

ผู้จัดการปัณเดือดดาล ใบหน้าเขามีความโกรธและเคียดแค้น

เมื่อได้ยิน กลุ่มพนักงานเสิร์ฟก็กรูกันเข้ามาแล้วก็เริ่มต่อยเตะเวหา

เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังก้องไปทั้งห้องเลาจน์ส่วนตัวทำเอาทุกคนหน้าซีดเผือด

มันยาวนานกว่าสิบนาทีได้

เวหาถูกทำร้ายสาหัสจนใบหน้าเขาบวมเหมือนหมู มีรอยช้ำรอยแผลไปทั่ว

ผู้จัดการปัณยกมือขึ้นมาแล้วพนักงานเสิร์ฟจึงหยุดทำร้ายเขา

“เวหา ได้ยินที่บอสสั่งแล้วนี่! เพราะคุณแกล้งสวมรอยเป็นคุณเวหาของเราทำให้เธอต้องสิ้นเปลืองไวน์ล้ำค่าที่สะสมมา ก็จ่ายตังค์ด้วยแล้วกัน!”

เวหาได้ยินก็รีบพยักหน้าหงึกหงัก ๆ สูญเสียความกล้าที่จะโต้เถียงไปเสียแล้ว เขารีบตอบรับ

“ได้ครับ! ผู้จัดการ… ผู้จัดการปัณ ผมจะจ่าย! ผมจะจ่ายให้ทุกอย่าง!”

เมื่อว่าจบ เขาจึงค่อย ๆ ถาม “แล้วประมาณ…ประมาณเท่าไหร่เหรอครับ”

เวหาพร้อมที่จะขายไตเพื่อจ่ายบิลอยู่แล้วตอนนี้ อย่างไรเสีย เงินก็ไม่ได้สำคัญกับเขามากไปกว่าชีวิตอีกแล้ว ถ้าเขาไม่จ่ายเขาคงไม่ได้ออกไปจากโกลเด้นเอจคลับส์แบบยังมีชีวิตอยู่ก็ได้

“เครื่องดื่มพวกนี้เป็นไวน์บ่มมาหลายปีที่ถูกส่งมาทางอากาศจากหลากหลายต่างประเทศ! ทั้งหมดนี้มูลค่าเจ็ดล้านบาท!”

“แล้วคุณยังสั่งอาหารทุกเมนู! ทั้งหมดราคาสามล้าน!”

พอพูดมาถึงตรงนี้ผู้จัดการปัณก็จ้องเวหาด้วยแววตาอาฆาตก่อนจะเอ่ย “ทั้งหมดก็สิบล้านบาท!”

อะไรนะ!

เมื่อผู้จัดการลั่นคำออกไป ไม่ใช่เพียงเวหาเท่านั้นที่นิ่งงัน ทุกคนต่างก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าเช่นกัน

สะ… สิบล้านเหรอ

สิบล้านเหรอ

เราเสร็จแน่!

หือ?

ผู้จัดการปัณนิ่งไปชั่วขณะ แล้วก็เบนสายตาไปทางต้นเสียงนั้นแต่ก็ต้องแปลกใจที่เห็นว่าคนที่บังทางออกอยู่นั้นไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นของขวัญ!

“ขวัญ…” วราภรณ์และคนอื่นต่างหวาดกลัว ความตื่นตระหนกและสิ้นหวังเผยบนใบหน้าพวกเขา

เมื่อเห็นภาพดังนั้น มือบางของของขวัญกำแน่นก่อนที่จะยื่นการ์ดมาให้ “ผู้จัดการคะ ลองใช้การ์ดใบนี้ดูค่ะ ดูว่าเราจะจ่ายได้ไหม!”

อะไรนะ?

ตอนนั้นทุกคนมองที่การ์ดพร้อมกันวราภรณ์กับทุกคนจำมันได้ทันที!

เป็นการ์ดลายหัวกระโหลกที่เมฆาทิ้งไว้ให้!

มันไม่ใช่การ์ดของธนาคารไหนเลย ดูเหมือนจะเป็นการ์ดเกมมากกว่า ใบนี้จะจ่ายได้ได้อย่างไร

วราภรณ์ไม่คิดว่าจะรูดผ่าน!

เวหาและคนอื่น ๆ ก็ไม่คิดว่าจะใช้ได้เหมือนกัน!

“ขวัญ อย่าโง่ไปหน่อยเลย! นั่นไม่ใช่การ์ดเกมที่เจ้าเมฆไร้ค่านั่นทิ้งไว้รึ เธอคิดว่าใช้ได้จริง ๆ เหรอ”

“นั่นสิ! ขวัญอย่าลากเราไปตายเลยนะ! สามีของเธอคือคนไร้ค่าที่เกาะผู้หญิงกิน! คำพูดของเขาก็หลอกลวงนั่นแหละ!”

“…”

วราภรณ์กับคนอื่น ๆ ต่างช่วยกันโน้มน้าวเธอกันใหญ่

แต่ผู้จัดการปัณกลับเมินเฉยพวกเขาเสียสิ้น

เขาจ้องของขวัญอย่างไร้ความเมตตาก่อนจะรับการ์ดแล้วรูดมันอย่างนุ่มนวลบนเครื่องรูดการ์ดของโกลเด้นเอจคลับส์

ภาพนั้นทำให้มือบางของของขวัญกำแน่นยิ่งกว่าเดิม

เม็ดเหงื่อปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเธอ

เครียดมาก!

ก็เหมือนกับคนอื่น เธอไม่ได้คาดหวังกับเมฆานัก!

เธอไม่มั่นใจว่าทำไม แต่ที่อัมราเหลือบมองเธอก่อนจะออกไปเมื่อครู่ ทำไมให้เธอรู้สึกว่ามีความนัยบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้แฝงอยู่

“เมฆค… การ์ดของนาย… ใช้ได้จริงใช่ไหม”

ของขวัญรู้สึกว่าหัวใจขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ!

ตอนนั้นเองที่เสียงจากเครื่องรูดการ์ดพิเศษของโกลเด้นเอจคลับส์ก็ร้องดังขึ้น “ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! เตือน! เตือน! พบการ์ดจักรพรรดิกะโหลก!”

“การ์ดแบบพิเศษที่คนระดับสูงของโกลบอลกรุ๊ปเท่านั้นที่จะสามารถเป็นเจ้าของได้! ค่าใช้จ่ายที่จ่ายภายใต้โกลบอลกรุ๊ปจะฟรีทั้งหมด! เป็นสมนาคุณสำหรับคนระดับสูง!”