“แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงกล้าปลอมตัวเป็นคุณเวหา”
เมื่อเสียงเยือกเย็นของอัมราสะท้อนไปทั้งเลาจน์ส่วนตัว ทุกคนเหมือนโดนฟ้าผ่าทำเอามึนงงไปกันหมด
ปะ… ปลอมตัวเหรอ
เป็นไปได้ไหมว่าเวหาจะไม่ใช่ผู้ช่วยชีวิตของอัมรา
ตู้ม!
ในทันใดนั้นวราภรณ์ของขวัญและคนอื่น ๆ ก็รู้สึกถึงความเยือกเย็นจากหัวจรดเท้า
“ไม่ครับ บอสา ผม... ชื่เวหาจริง ๆ ครับ! ผมยังเป็นผู้ช่วยชีวิตที่พวกคุณพูดถึงด้วย ผมไม่ได้ปลอมตัวเป็นใครเลยครับ ผมไม่ได้…” ใบหน้าเวหาซีดเผือด เขาเอามือป้องหน้าเริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างหนักหน่วง
เขาอดที่จะเบนสายตาไปทางผู้จัดการปัณเสียไม่ได้
ก่อนหน้านี้ผู้จัดการปัณได้บอกว่าเขาเป็นผู้ช่วยชีวิตของอัมรา
สายตาของเขาทำให้หัวของผู้จัดการปัณเสียวซ่านไปด้วยความกลัว
ผิดพลาด!
เขาเจอผิดตัวแล้วยังปฏิบัติกับตัวปลอมราวกับเป็นผู้ช่วยชีวิตของเจ้านาย
เมื่อเขาคิดได้ดังนั้น สีหน้าของผู้จัดการปัณก็เปลี่ยนเป็นซีดราวกระดาษ ขาอ่อนปวกเปียก เขาทรุดลงตรงหน้าอัมรา “บะ… บอสครับ ผมผิดไปแล้ว! ความผิดของผมเองครับ! ผมผิดเองที่จำคุณเวหาไม่ได้ ผมควรถูกลงโทษ!”
ผู้จัดการปัณพล่ามด้วยความหวาดกลัว เขายกมือขึ้นมาตบแก้มตนเองซ้ำแล้วซ้ำอีก!
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
เสียงตบหน้าดังก้องกังวาน
เมื่อเสียงตบนั้นดังเข้าหูเวหาและทุก ๆ คน ราวกับเสียงตบเข้าที่หน้าพวกเขาอย่างจัง ทำเอารู้สึกเจ็บแสบและละอายใจไปด้วย
ไม่ใช่แค่นั้น!
สายตาของอัมรากวาดมองทุกคนในห้องจนหยุดที่หน้านวลของของขวัญ “เฮอะ! ถ้าไม่ใช่ว่าคุณเวหามาวันนี้นะ พวกตัวปลอมแบบแกทุกคนจะไม่ได้เดินออกจากโกลเด้นเอจคลับส์เลย!”
ว่าจบอัมราก็หันหลังกลับเดินจากไป มีเพียงเสียงเย็นชาของเธอที่ยังคงดังในห้องเลาจน์ส่วนตัว “ผู้จัดการปัณ ให้พวกมันจ่ายค่าเครื่องดื่มมาซะ!”
“ไม่งั้นฉันจะให้คุณรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว!”
วูบ!
พูดจบ อัมรานำกลุ่มชายชุดสูทร่างใหญ่ออกจากเลาจน์ส่วนตัวทันที
ตอนนั้นเองที่ผู้จัดการปัณหยุดตบหน้าตัวเอง
รอยแดงปรากฏบนใบหน้า พร้อมกับมีเลือดซึมตรงขอบปาก
เขาถอนใจเฮือกใหญ่เหมือนว่าตนเองเกือบจะเอาตัวไม่รอดจากประตูนรก
“ผู้จัดการ… ผู้จัดการปัณครับ ผม…”
เวหารู้สึกว่าตนเองต้องพูดอะไรบางอย่าง!
เมื่อคำพูดลอยออกจากปากเขานั้นเอง!
เพี๊ยะ!
ฝ่าตบของผู้จัดการปัณประทับจัง ๆ บนใบหน้าของชายหนุ่ม
เวหาล้มไปกองกับพื้นทันที มึนงงเห็นดาวเลยทีเดียว
“โถ่โว้ย! เป็นเพราะไอ้ตัวปลอมแบบแก ทำเอาฉันเกือบตาย!”
“ใครก็ได้! มาสั่งสอนมันหน่อย!”
ผู้จัดการปัณเดือดดาล ใบหน้าเขามีความโกรธและเคียดแค้น
เมื่อได้ยิน กลุ่มพนักงานเสิร์ฟก็กรูกันเข้ามาแล้วก็เริ่มต่อยเตะเวหา
เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังก้องไปทั้งห้องเลาจน์ส่วนตัวทำเอาทุกคนหน้าซีดเผือด
มันยาวนานกว่าสิบนาทีได้
เวหาถูกทำร้ายสาหัสจนใบหน้าเขาบวมเหมือนหมู มีรอยช้ำรอยแผลไปทั่ว
ผู้จัดการปัณยกมือขึ้นมาแล้วพนักงานเสิร์ฟจึงหยุดทำร้ายเขา
“เวหา ได้ยินที่บอสสั่งแล้วนี่! เพราะคุณแกล้งสวมรอยเป็นคุณเวหาของเราทำให้เธอต้องสิ้นเปลืองไวน์ล้ำค่าที่สะสมมา ก็จ่ายตังค์ด้วยแล้วกัน!”
เวหาได้ยินก็รีบพยักหน้าหงึกหงัก ๆ สูญเสียความกล้าที่จะโต้เถียงไปเสียแล้ว เขารีบตอบรับ
“ได้ครับ! ผู้จัดการ… ผู้จัดการปัณ ผมจะจ่าย! ผมจะจ่ายให้ทุกอย่าง!”
เมื่อว่าจบ เขาจึงค่อย ๆ ถาม “แล้วประมาณ…ประมาณเท่าไหร่เหรอครับ”
เวหาพร้อมที่จะขายไตเพื่อจ่ายบิลอยู่แล้วตอนนี้ อย่างไรเสีย เงินก็ไม่ได้สำคัญกับเขามากไปกว่าชีวิตอีกแล้ว ถ้าเขาไม่จ่ายเขาคงไม่ได้ออกไปจากโกลเด้นเอจคลับส์แบบยังมีชีวิตอยู่ก็ได้
“เครื่องดื่มพวกนี้เป็นไวน์บ่มมาหลายปีที่ถูกส่งมาทางอากาศจากหลากหลายต่างประเทศ! ทั้งหมดนี้มูลค่าเจ็ดล้านบาท!”
“แล้วคุณยังสั่งอาหารทุกเมนู! ทั้งหมดราคาสามล้าน!”
พอพูดมาถึงตรงนี้ผู้จัดการปัณก็จ้องเวหาด้วยแววตาอาฆาตก่อนจะเอ่ย “ทั้งหมดก็สิบล้านบาท!”
อะไรนะ!
เมื่อผู้จัดการลั่นคำออกไป ไม่ใช่เพียงเวหาเท่านั้นที่นิ่งงัน ทุกคนต่างก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าเช่นกัน
สะ… สิบล้านเหรอ
สิบล้านเหรอ
เราเสร็จแน่!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คนไม่เอาถ่าน