คนไม่เอาถ่าน นิยาย บท 6

ในทันทีที่นักเลงหัวไม้ทั้งสองขับด้วยความเร็วมุ่งตรงไปยังโกลเด้นเอจคลับส์ก็พาเอาหมู่รถสีดำโขยงใหญ่มาด้วย

เวหาเพลิดเพลินไปกับคำชมเชยเยินยอจากเหล่าอดีตเพื่อนร่วมชั้นในเลาจน์ส่วนตัว

คนพวกนี้มองเวหาเหมือนเป็นไอดอล สายตาเผยเห็นถึงความเคารพสุดซึ้ง “ฮ่า ๆ … หัวหน้าห้องของเรานี่เก่งรอบด้านจริง ๆ หมอนี่รู้จักกันกับคุณไวน์ด้วย!”

“ใช่! ดูเหมือนว่าหัวหน้าห้องจะได้เลื่อนขั้นในไททันกรุ๊ปอีกล่ะมั้ง! ยินดีด้วยนะ! ยินดีด้วย!”

“ห้องหน้าห้อง ช่วยแนะนำพวกเราให้กับคุณไวน์หน่อยสิ! ฉันชื่นชมเขามานานแล้ว!”

“…”

อดีตเพื่อนร่วมห้องหลากหลายคนต่างเยินยอเวหาไม่หยุดหย่อน

ถ้อยคำเยินยอเติมเต็มความทะนงตัวของเวหาจนถึงขีดสุด

“ฮ่า ๆ! ไม่มีปัญหา!”

หลังจากเวหาพูดจบก็หันไปทางเมฆาและของขวัญก่อนจะเอ่ย “ทุกคนที่มาควรถูกปฏิบัติเยี่ยงแขก! เมฆ ขวัญ มานี่สิ นั่งลง!”

แล้วเขาก็นำเมฆาและของขวัญทั้งคู่ให้นั่งลง

เมื่อทั้งสองนั่งลงแล้ว เวหาก็ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้กับคนข้าง ๆ คนนั้นก็เข้าใจในทันทีก่อนจะหัวเราะเยาะโหวกเหวกพร้อมยิ้มอย่างสบายอารมณ์ “เมฆไม่คิดว่าหัวหน้าห้องเราได้ช่วยนายครั้งใหญ่เลยเหรอ นายน่าจะเลี้ยงอาหารมื้อนี้นะ!”

“ใช่! เมฆ นายต้องเลี้ยงมื้อนี้! หัวหน้าห้องของเราเพิ่งช่วยชีวิตนายไว้นะ!”

“…”

อดีตเพื่อนร่วมชั้นรอบตัวต่างเห็นพ้องต้องกันทีละคนสองคน

สายตาจากคนพวกนี้เต็มไปด้วยความส่อเสียดและตลกขบขัน พวกเขาทำเหมือนว่ากำลังดูการแสดงอยู่

คำพูดเหล่านี้ทำเอารอยยิ้มบนใบหน้านวลของของขวัญแข็งทื่อ

ถึงอย่างไรเธอก็รู้ว่าค่าหัวที่นี่ประมาณหนึ่งหมื่นต่อคน แล้วนี่มีมากกว่าสิบคนที่มาร่วมทาน มื้อนี้ทั้งหมดน่าจะราว ๆ กว่าแสนบาท

ตอนเธอมาที่นี่ เธอเอามาแค่บัตรเดบิตที่มีเงินเก็บของเธอเท่านั้น บัตรมีเงินเพียงแค่ราว ๆ หลักหมื่นอยู่ในนั้น ไม่มีทางที่จะพอจ่ายสำหรับมื้อนี้

ของขวัญชำเลืองมองเมฆาด้วยสีหน้าเป็นกังวล พยายามให้ชายหนุ่มปฏิเสธ!

แต่เมฆาดูเหมือนว่าไม่เห็นที่เธอมองมา รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏอยู่ที่มุมปาก ชายหนุ่มพยักหน้าเบา ๆ “ไม่มีปัญหา! คืนนี้ผมเลี้ยงเอง!”

ในตอนนี้เขาได้กลายเป็นประธานคนใหม่ของโกลบอลกรุ๊ปบัตรทุกใบของเขาได้ถูกอนุมัติแล้ว

มื้อนี้เป็นเพียงมื้อเล็ก ๆ ด้วยฐานะของเขาตอนนี้ แม้จะซื้อเมืองทั้งเมืองก็ง่ายเหมือนปลอกกล้วย

นี่ยังไม่พูดถึงว่าโกลเด้นเอจคลับส์ก็เป็นหนึ่งในอสังหาริมทรัพย์ของเขาด้วยซ้ำ!

ตู้ม!

ถึงอย่างไรคำเอ่ยของเมฆาทำเอาของขวัญหน้ามืด ขณะที่ทุกคนรอบข้างตื่นตัวกันขึ้นมา

หมอนี่ตอบตกลงเหรอ

แล้วตกลงง่าย ๆ เลยด้วย!

แม้แต่วราภรณ์กับเวหาก็ตะลึงงัน อย่างไรเสีย มื้อนี้น่าจะมากกว่าแสนแน่ ๆ แม้แต่พวกเขายังไม่มีปัญญาจ่าย ทุกคนมักจะแยกบิลกันจ่ายตลอด

แล้วเมฆา…

“ดีเลย!”

วราภรณ์กลัวว่าเมฆาจะกลับคำจึงรีบตะโกนออกมาด้วยความเสียดสี ก่อนจะยื่นมือเมนูให้ “เมฆ เศรษฐีบ้านนอก เอาสิ ไหน ๆ วันนี้นายก็เป็นเจ้าภาพแล้ว นายสั่งเองดีกว่า!”

ไม่ใช่เพียงแค่วราภรณ์เท่านั้น แต่เวหาและคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ ก็มองมาที่เมฆาเหมือนว่าพวกเขากำลังดูรายการตลกอยู่ พวกเขาอยากรู้ว่านายคนนี้จะช็อกแค่ไหนตอนที่เห็นราคาบนเมนูอาหาร

ความขมขื่นปรากฏขึ้นที่มุมปากของของขวัญ

เธอไม่ได้คาดคิดว่าเมฆาจะประมาทแล้วยอมตกลงไปจริง ๆ

แต่พูดอะไรไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์เสียแล้ว เมฆาตกลงไปแล้วเลยต้องเป็นตามนั้น ของขวัญกำลังชั่งใจว่าเธอจะหายืมเงินใครดี

แล้วเมฆาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอกลับไม่สังเกตความกังวลใจของภรรยาสาวเลยสักนิด

ชายหนุ่มหยิบเมนูแล้วมองผ่านคร่าว ๆ ก่อนจะชี้ไปสองสามจานบนเมนูพลางเอ่ย “เอานี่! นี่! และก็นี่!”

ฮะ?

วราภรณ์กับเวหานิ่งไปชั่วขณะ ทั้งสองขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเห็นทุก ๆ จานที่เมฆาสั่งไปเป็นเครื่องเคียง

แบบที่มีราคาถูกที่สุด

“คืองี้นะเมฆ เศรษฐีบ้านนอก ทำไมนายสั่งเฉพาะจานที่ถูกที่สุดล่ะ ถ้านายไม่มีเงินจ่ายก็เลิกทำเหมือนว่ามีเถอะ!” วราภรณ์ว่าต่ออย่างไม่ลดละ สายตามองไปที่เมฆาเต็มไปด้วยความรังเกียจเข้าไส้

เมื่อได้ยินสีหน้าของคนอื่น ๆ ก็บึ้งตึงด้วยความไม่พอใจ

“เมฆ นายสั่งเครื่องเคียงเพราะดูถูกพวกเราเหรอ”

“นั่นสิ! หัวหน้าห้องเพิ่งช่วยชีวิตนายไว้นะ! นายจะตอบแทนเขาแบบนี้เหรอ ขี้งกจังของขวัญ แกไม่น่าอยู่กับคนแบบนี้เลย!”

“ขี้เหนียวชะมัด! ทำเป็นอวดรวย จริง ๆ แล้ว…”

“…”

เมื่อได้ยินคำด่าเสียดสีก็รู้สึกเหมือนโดนตบที่หน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก ทำให้ใบหน้านวลของของขวัญแดงก่ำ

ตอนนี้เธอขอแค่ได้ซ่อนตัวในหลุมลึกอันมืดมิดเสียเหลือเกิน

แต่เมื่อตอนที่เธอกำลังจะโน้มน้าวเมฆา หญิงสาวก็เห็นว่าเมฆาพับเมนูปิดลงแล้วโยนมันไปบนโต๊ะก่อนจะพูดกับพนักงานเสิร์ฟ “เว้นแต่ว่าเครื่องเคียงพวกนั้นที่ผมเพิ่งพูดไป เอาทุกเซ็ตในเมนูเลยครับ!”

อะไรนะ?

ทุกเซ็ต?

ฉะ.. ฉ*บหาย!

นี่มัน…

ฮะ?

“ฮ่า ๆ ๆ… เมฆ สมองนายกระเทือนรึไง นี่มันเป็นบัตรเปล่านะ จะจ่ายยังไงก่อน”

“เออ! นี่มันอะไร การ์ดเกมเหรอ มีลายกระโหลกด้วยอะ! นายแกล้งทำยังไม่เนียนเลย ฮ่าฮ่า ฉันคิดว่าฉันจะขำท้องแตกตายอยู่แล้ว!”

“ชิ! เขาก็แค่ไอ้ขี้อวดหน้าโง่! ผิดหวังเป็นบ้า!”

ในทันใดนั้น ทุกสายตาที่มองเมฆาก็มีแววดูถูกและรังเกียจ

พวกนั้นมั่นใจว่ามันไม่ใช่การ์ดของธนาคารไหนทั้งสิ้น

เขาอยากจ่ายด้วยการ์ดใบนี้เหรอ ล้อกันเล่นหรือไง

เสียงหัวเราะดั่งก้องไปทั่วห้อง

ใบหน้าสวยนวลของของขวัญเปลี่ยนจากซีดเป็นแดงก่ำเหมือนโดนตบหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก น้ำตาไหลออกมาด้วยความจำนน

ทุก ๆ คนรวมถึงตัวเธอตัดสินไปแล้วว่าเมฆาแค่แกล้งทำ แล้วยังทำได้งี่เง่ามากด้วย

แอ๊ด!

ตอนที่ทุกคนกำลังอยากจะหัวเราะเยาะใส่เมฆากันต่อ ประตูห้องเลานจ์ส่วนตัวก็เปิดออก

ทุกคนแปลกใจที่เห็นผู้จัดการทั่วไปของโกลเด้นเอจคลับส์เดินเข้ามาพร้อมกลุ่มพนักงานเสิร์ฟ

ในมือของแต่ละคนถือถาดที่มีเครื่องดื่มแต่ละประเภทอยู่

ภาพตรงหน้าทำให้ทุกคนในห้องตกใจสุดขีด

บุคคลที่อยู่ด้านหน้าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้จัดการทั่วไปของโกลเด้นเอจคลับส์

มีเพียงแต่คนเป็นใหญ่เป็นโตแบบสราวุธเท่านั้นที่จะได้รับการบริการของเขา

“ผู้จัดการ… ผู้จัดการปัณ พวกคุณมา…” วราภรณ์สับสนงงงวยในทันทีพลางถามด้วยความหวาดกลัว

เมื่อได้ยินเธอถาม หน้าของผู้จัดการทั่วไปก็นิ่วคิ้วขมวดทันที ก่อนจะถามอย่างระมัดระวัง “ขอประทานโทษครับ ผมขออนุญาตสอบถามว่าใครคือคุณเวหาครับ”

เมฆ?

ทุกคนตื่นตะลึง สายตาเบนไปทางเวหากับเมฆาก่อนจะหยุดลงที่เวหา

ถึงอย่างไรในสายตาของทุกคนเมฆาก็เป็นเพียงลูกเขยย้ายเข้าไม่มีค่าอะไร มีเพียงเวหาเท่านั้นที่จะทำให้ผู้จัดการปัณทำตัวระมัดระวังเช่นนี้

“ใช่ ผมเองครับ!” เวหาเดาเอาเองว่าตนมีอำนาจพอและตอบไปอย่างมั่นใจ

แต่เมื่อเขาพูดจบด้วยความเร็ว ผู้จัดการปัณและพนักงานเสิร์ฟต่างก้มหัวให้เขา “เรามาที่นี่เป็นตัวแทนของโกลเด้นเอจคลับส์เพื่อต้อนรับคุณเวหาครับ!”

“เราเป็นตัวแทนของบอสอัมรานำไวน์ล้ำค่ามาให้ครับ เราหวังว่าคุณเวหาจะรับน้ำใจนี้ไว้ครับ!”

“แล้วก็ บอสขอให้ผมเอาข้อความมาให้คุณเวหาด้วยครับ!”

พูดจบ สาตาของผู้จัดการปัณก็มองเวหาด้วยความกระตือรือร้นตื่นเต้นอย่างสูง จากนั้นก็ก้มคำนับจนสุดพื้น “ขอบคุณที่ได้เมตตาช่วยชีวิตเอาไว้จากเมื่อสิบปีที่แล้ว!”