คนไม่เอาถ่าน นิยาย บท 7

“ขอบคุณที่ได้เมตตาช่วยชีวิตเอาไว้จากเมื่อสิบปีที่แล้ว!”

เมื่อตอนที่ผู้จัดการปัณพูดจบ ทั้งห้องก็เงียบลงทันทีราวกับว่ามีคนกดปุ่มปิดเสียง

ทุกคนรู้สึกถึงความนิ่งงันในลมหายใจของตนเองเหมือนว่าได้ยินบางสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ

เวหาคือผู้ช่วยชีวิตของอัมราเหรอ

เฮ้อ!

วราภรณ์และคนอื่นรู้สึกว่าใจขึ้นมาจุกที่คอ ในหัวเต็มไปด้วยความตกใจและประหลาดใจ

ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นอัมรา!

บุคคลที่มีท่าทีราวกับราชินีผู้น่าเกรงขามของเมืองเจียงซึ่งเวหาได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ แล้วเวหากับคุณไวน์ยังสนิทกันมากอีกด้วย นั่นหมายความว่าเขาจะไปได้ไกลมากในตำแหน่งงานนี้ สูงมากพอที่จะเป็นตำแหน่งใหญ่โต

วูบ! วูบ! วูบ!

ทุกสายตาจ้องไปที่เวหาด้วยความเคารพนับถืออย่างมาก

โดยเฉพาะตอนที่ผู้จัดการปัณพากลุ่มพนักงานเสิร์ฟออกจากห้องเลาจน์ส่วนตัวด้วยความเคารพ

ตู้ม!

อดีตเพื่อนร่วมชั้นทุกคนในห้องต่างร้องกันออกมา พวกเขาห้อมล้อมเวหาราวกับว่าเป็นหมู่ดวงดาวล้อมดวงจันทร์ “เต้! นายเจ๋งมากเลย ไม่อยากเชื่อเลยว่านายเป็นผู้ช่วยชีวิตของคุณอัมรา!”

“พระเจ้าช่วย เครื่องดื่มพวกนี้เป็นเหล้าสะสมของอัมราเลยนะ ขนาดคนใหญ่คนโตในเมืองเจียงยังไม่มีโอกาสได้ดื่มเลย! แต่เธอมอบมันเป็นของขวัญให้กับนาย คงมีราคากว่าล้านบาทแน่ ๆ!”

“บอส อนาคตเราคงต้องพึ่งคุณแล้วครับ!”

“…”

วราภรณ์และคนอื่น ๆ จ้องเวหาด้วยตาหยาดเยิ้ม แม้แต่หญิงสาวที่ดูแรง ๆ ยังเอาตัวไปสีกับแขนของเวหากันยกใหญ่

ความพอใจของพวกนั้นพุ่งถึงขีดสุด

ไม่ใช่แค่พวกนั้นนะ!

แม้แต่ของขวัญก็อดไม่ได้ที่จะมองเวหาด้วยมุมมองใหม่เสียแล้ว สายตาของหญิงสาวมีความประหลาดใจอย่างสุดซึ้ง

โดยเฉพาะเมื่อเปรียบเทียบกับเมฆาผู้ที่นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างเธอ ความรู้สึกสูญเสียของเธอกลับมากขึ้นเรื่อย ๆ

ผู้ชายคนอื่นดูดีจังเลยนะ

แต่เมฆากลับเป็นคนไม่เข้าท่าเอาซะเลย!

แต่แทนที่จะได้รับการชื่นชมของเพื่อน ๆ ด้วยความรื่นใจ ในใจของเวหากลับเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่สบายใจ

เป็นเพราะว่าเขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยช่วยชีวิตอัมราตอนไหน

ยิ่งไปกว่านั้น คือเหตุนั้นเกิดเมื่อสิบปีที่แล้ว

ในตอนนั้นเขาเป็นเพียงเด็กนักเรียน จะไปช่วยชีวิตใครไว้ได้อย่างไร

“บางที ฉันคงช่วยเธอโดยบังเอิญล่ะมั้ง”

เวหาส่ายหน้า ลืมความไม่สบายใจทิ้งไปเสีย เขาเชื่อจริง ๆ ว่าเขาคือผู้ช่วยชีวิตของอัมรา ยิ่งทุกคนต่างชื่นชมเขาแบบนี้

สักพักก็รู้สึกว่าอนาคตของเขานั้นช่างสวยงาม

เมื่อตอนที่เขาค้นพบว่าของขวัญก็จ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแวววาวเช่นกัน ทำให้ความโอหังของเขาพุ่งไปสุดกราฟ “เพื่อน ๆ ทุกคน ไหน ๆ เมฆก็จ่ายไม่ไหวแล้ว ฉันจะเลี้ยงมื้อนี้เอง!”

พรึบ!

ว่าจบ ทั้งห้องก็ตอบรับด้วยเสียงเชียร์กันยกใหญ่

ในสายตาของทุกคน เวหาดูตัวสูงใหญ่ขึ้นมาทันที

“ฮ่า ๆ … หัวหน้าห้องวิเศษไปเลย! ไม่เหมือนบางคนที่พยายามอยากให้คนประทับใจ เสแสร้งแกล้งทำทั้ง ๆ ที่ไม่มีปัญญาจ่าย!”

“จริงด้วย! หัวหน้าห้องของเรายังเป็นคนที่เก่งและมีอำนาจเนอะ ฉันว่าขวัญน่าจะแต่งงานกับหัวหน้าห้องมากกว่า!”

“ฮ่า ๆ! ขวัญที่รัก ทำไมไม่เขี่ยเจ้าขยะไร้ค่าที่นั่งอยู่ข้างเธอทิ้งซะล่ะ เธอกับหัวหน้าห้องเหมาะกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก!”

“…”

เสียงของทุกคนดังเซ็งแซ่

เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามเมฆาและตั้งใจจับคู่ให้ของขวัญกับเวหา

เมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น ใบหน้าสวยของของขวัญก็เปลี่ยนไปมาระหว่างแดงเรื่อกับขาวซีด

ไม่ใช่แค่นั้น!

วราภรณ์ยังพูดกับเมฆาด้วยน้ำเสียงเสียดสี “เมฆา นายเห็นไหมว่าหัวหน้าห้องของเราน่ะเจ๋งขนาดไหน! แล้วนายมันไร้ค่าแค่ไหน! นายมีสิทธิ์อะไรมาคู่กับขวัญ”

“ฉันแนะนำว่าให้นายทิ้งขวัญไปโดยด่วน! เลิกแส่หาเรื่องได้แล้ว!”

คำพูดของวราภรณ์สะท้อนความคิดของทุกคน

ทุกสายตามองมาที่เมฆาพร้อมเพรียงกันราวกับกำลังดูตัวตลก

แต่เมฆาไม่ได้รู้สึกรำคาญใจ กลับยิ้มอย่างมีเลศนัยที่มุมปาก “อย่างงั้นเหรอ”

เมื่อชายหนุ่มพูดจบก็ยืนขึ้นช้า ๆ สายตากวาดมองทุกคนในห้อง “ขอให้พวกนายยังหัวเราะมีความสุขกันต่อได้นะ!”

อะไรนะ?

นายนี่พยายามพูดอะไร?

ทุกคนต่างนิ่วหน้า เมื่อตอนที่พวกเขาอยากจะล้อเลียนและหัวเราะเยาะเมฆาก็เห็นว่าเจ้าตัวพูดกับของขวัญ “ผมจะไปรอคุณข้างนอก!”

ว่าจบเมฆาก็ออกจากห้องเลาจน์ส่วนตัวโดยไม่มองคนอื่น ๆ อีก

“เชอะ! คนอะไรงี่เง่าชะมัด! ตัวเองนั่นแหละตัวตลก แล้วยังไม่ให้คนอื่นหัวเราะอีก” ใบหน้าสวยของวราภรณ์แสดงออกถึงความรังเกียจขั้นรุนแรง หญิงสาวเต็มไปด้วยความเกลียดชังและดูถูกเหยียดหยาม

คนอื่นก็คิดเช่นกันว่าที่เมฆาทำตัวฮึดฮัดนั้นน่าขันสิ้นดี แล้วยิ่งทำให้เขากลายเป็นเรื่องตลกเข้าไปใหญ่

“ช่างเขาเถอะ! เขาคงรู้สึกละอายที่จะอยู่ต่อเลยหาโอกาสเหมาะ ๆ วิ่งแจ้นออกไปน่ะ!”

เขาทำหน้าใหญ่ไม่สำเร็จเลยยิ่งกลายเป็นตัวตลกเข้าไปใหญ่!

แล้วตอนนี้ก็เดินฮึดฮัดออกไป เสียมารยาทอีก!

บอสเหรอ

เขาต้องหมายถึงอัมรา!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน