คนไม่เอาถ่าน นิยาย บท 7
“ขอบคุณที่ได้เมตตาช่วยชีวิตเอาไว้จากเมื่อสิบปีที่แล้ว!”
เมื่อตอนที่ผู้จัดการปัณพูดจบ ทั้งห้องก็เงียบลงทันทีราวกับว่ามีคนกดปุ่มปิดเสียง
ทุกคนรู้สึกถึงความนิ่งงันในลมหายใจของตนเองเหมือนว่าได้ยินบางสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ
เวหาคือผู้ช่วยชีวิตของอัมราเหรอ
เฮ้อ!
วราภรณ์และคนอื่นรู้สึกว่าใจขึ้นมาจุกที่คอ ในหัวเต็มไปด้วยความตกใจและประหลาดใจ
ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นอัมรา!
บุคคลที่มีท่าทีราวกับราชินีผู้น่าเกรงขามของเมืองเจียงซึ่งเวหาได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ แล้วเวหากับคุณไวน์ยังสนิทกันมากอีกด้วย นั่นหมายความว่าเขาจะไปได้ไกลมากในตำแหน่งงานนี้ สูงมากพอที่จะเป็นตำแหน่งใหญ่โต
วูบ! วูบ! วูบ!
ทุกสายตาจ้องไปที่เวหาด้วยความเคารพนับถืออย่างมาก
โดยเฉพาะตอนที่ผู้จัดการปัณพากลุ่มพนักงานเสิร์ฟออกจากห้องเลาจน์ส่วนตัวด้วยความเคารพ
ตู้ม!
อดีตเพื่อนร่วมชั้นทุกคนในห้องต่างร้องกันออกมา พวกเขาห้อมล้อมเวหาราวกับว่าเป็นหมู่ดวงดาวล้อมดวงจันทร์ “เต้! นายเจ๋งมากเลย ไม่อยากเชื่อเลยว่านายเป็นผู้ช่วยชีวิตของคุณอัมรา!”
“พระเจ้าช่วย เครื่องดื่มพวกนี้เป็นเหล้าสะสมของอัมราเลยนะ ขนาดคนใหญ่คนโตในเมืองเจียงยังไม่มีโอกาสได้ดื่มเลย! แต่เธอมอบมันเป็นของขวัญให้กับนาย คงมีราคากว่าล้านบาทแน่ ๆ!”
“บอส อนาคตเราคงต้องพึ่งคุณแล้วครับ!”
“…”
วราภรณ์และคนอื่น ๆ จ้องเวหาด้วยตาหยาดเยิ้ม แม้แต่หญิงสาวที่ดูแรง ๆ ยังเอาตัวไปสีกับแขนของเวหากันยกใหญ่
ความพอใจของพวกนั้นพุ่งถึงขีดสุด
ไม่ใช่แค่พวกนั้นนะ!
แม้แต่ของขวัญก็อดไม่ได้ที่จะมองเวหาด้วยมุมมองใหม่เสียแล้ว สายตาของหญิงสาวมีความประหลาดใจอย่างสุดซึ้ง
โดยเฉพาะเมื่อเปรียบเทียบกับเมฆาผู้ที่นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างเธอ ความรู้สึกสูญเสียของเธอกลับมากขึ้นเรื่อย ๆ
ผู้ชายคนอื่นดูดีจังเลยนะ
แต่เมฆากลับเป็นคนไม่เข้าท่าเอาซะเลย!
แต่แทนที่จะได้รับการชื่นชมของเพื่อน ๆ ด้วยความรื่นใจ ในใจของเวหากลับเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่สบายใจ
เป็นเพราะว่าเขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยช่วยชีวิตอัมราตอนไหน
ยิ่งไปกว่านั้น คือเหตุนั้นเกิดเมื่อสิบปีที่แล้ว
ในตอนนั้นเขาเป็นเพียงเด็กนักเรียน จะไปช่วยชีวิตใครไว้ได้อย่างไร
“บางที ฉันคงช่วยเธอโดยบังเอิญล่ะมั้ง”
เวหาส่ายหน้า ลืมความไม่สบายใจทิ้งไปเสีย เขาเชื่อจริง ๆ ว่าเขาคือผู้ช่วยชีวิตของอัมรา ยิ่งทุกคนต่างชื่นชมเขาแบบนี้
สักพักก็รู้สึกว่าอนาคตของเขานั้นช่างสวยงาม
เมื่อตอนที่เขาค้นพบว่าของขวัญก็จ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแวววาวเช่นกัน ทำให้ความโอหังของเขาพุ่งไปสุดกราฟ “เพื่อน ๆ ทุกคน ไหน ๆ เมฆก็จ่ายไม่ไหวแล้ว ฉันจะเลี้ยงมื้อนี้เอง!”
พรึบ!
ว่าจบ ทั้งห้องก็ตอบรับด้วยเสียงเชียร์กันยกใหญ่
ในสายตาของทุกคน เวหาดูตัวสูงใหญ่ขึ้นมาทันที
“ฮ่า ๆ … หัวหน้าห้องวิเศษไปเลย! ไม่เหมือนบางคนที่พยายามอยากให้คนประทับใจ เสแสร้งแกล้งทำทั้ง ๆ ที่ไม่มีปัญญาจ่าย!”
“จริงด้วย! หัวหน้าห้องของเรายังเป็นคนที่เก่งและมีอำนาจเนอะ ฉันว่าขวัญน่าจะแต่งงานกับหัวหน้าห้องมากกว่า!”
“ฮ่า ๆ! ขวัญที่รัก ทำไมไม่เขี่ยเจ้าขยะไร้ค่าที่นั่งอยู่ข้างเธอทิ้งซะล่ะ เธอกับหัวหน้าห้องเหมาะกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก!”
“…”
เสียงของทุกคนดังเซ็งแซ่
เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามเมฆาและตั้งใจจับคู่ให้ของขวัญกับเวหา
เมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น ใบหน้าสวยของของขวัญก็เปลี่ยนไปมาระหว่างแดงเรื่อกับขาวซีด
ไม่ใช่แค่นั้น!
วราภรณ์ยังพูดกับเมฆาด้วยน้ำเสียงเสียดสี “เมฆา นายเห็นไหมว่าหัวหน้าห้องของเราน่ะเจ๋งขนาดไหน! แล้วนายมันไร้ค่าแค่ไหน! นายมีสิทธิ์อะไรมาคู่กับขวัญ”
“ฉันแนะนำว่าให้นายทิ้งขวัญไปโดยด่วน! เลิกแส่หาเรื่องได้แล้ว!”
คำพูดของวราภรณ์สะท้อนความคิดของทุกคน
ทุกสายตามองมาที่เมฆาพร้อมเพรียงกันราวกับกำลังดูตัวตลก
แต่เมฆาไม่ได้รู้สึกรำคาญใจ กลับยิ้มอย่างมีเลศนัยที่มุมปาก “อย่างงั้นเหรอ”
เมื่อชายหนุ่มพูดจบก็ยืนขึ้นช้า ๆ สายตากวาดมองทุกคนในห้อง “ขอให้พวกนายยังหัวเราะมีความสุขกันต่อได้นะ!”
อะไรนะ?
นายนี่พยายามพูดอะไร?
ทุกคนต่างนิ่วหน้า เมื่อตอนที่พวกเขาอยากจะล้อเลียนและหัวเราะเยาะเมฆาก็เห็นว่าเจ้าตัวพูดกับของขวัญ “ผมจะไปรอคุณข้างนอก!”
ว่าจบเมฆาก็ออกจากห้องเลาจน์ส่วนตัวโดยไม่มองคนอื่น ๆ อีก
“เชอะ! คนอะไรงี่เง่าชะมัด! ตัวเองนั่นแหละตัวตลก แล้วยังไม่ให้คนอื่นหัวเราะอีก” ใบหน้าสวยของวราภรณ์แสดงออกถึงความรังเกียจขั้นรุนแรง หญิงสาวเต็มไปด้วยความเกลียดชังและดูถูกเหยียดหยาม
คนอื่นก็คิดเช่นกันว่าที่เมฆาทำตัวฮึดฮัดนั้นน่าขันสิ้นดี แล้วยิ่งทำให้เขากลายเป็นเรื่องตลกเข้าไปใหญ่
“ช่างเขาเถอะ! เขาคงรู้สึกละอายที่จะอยู่ต่อเลยหาโอกาสเหมาะ ๆ วิ่งแจ้นออกไปน่ะ!”
เขาทำหน้าใหญ่ไม่สำเร็จเลยยิ่งกลายเป็นตัวตลกเข้าไปใหญ่!
แล้วตอนนี้ก็เดินฮึดฮัดออกไป เสียมารยาทอีก!
บอสเหรอ
เขาต้องหมายถึงอัมรา!
เธอเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอัมรา!
ไม่ใช่แค่นั้น!
คนที่เดินตามหลังอัมรามาคือฮิวโก้และแก๊งชายกำยำในชุดสูท อำนาจท่าทางของพวกเขาช่างดูน่ายำเกรง
ทันทีที่อัมราเข้าห้องเลาจน์ส่วนตัวมา แล้วกวาดตามองกลุ่มคนในห้อง คิ้วเรียวบางก็เลิกขึ้นเล็กน้อย
“ไหนล่ะคุณเวหา”
ฮ๊ะ?
ทันทีที่พูดออกมา ผู้จัดการปัณ เวหา และคนอื่นๆ ก็งงไปตาม ๆ กัน
ความรู้สึกไม่ดีเริ่มคลืบคลานเข้าในมาในจิตใจ
ผู้จัดการปัณรีบพูดด้วยน้ำเสียงระวังตัว “บอสครับ คุณเวหาอยู่นี่ไม่ใช่เหรอครับ”
ว่าจบ ผู้จัดการปัณก็ชี้ไปที่เวหาที่ยืนอยู่
เวหาก็รีบหยิบแก้วแล้วกล่าวด้วยความเคารพ “สวัสดีครับบอสผมเวหาที่คุณพูดถึง! ที่ช่วยชีวิตคุณไว้ตอนนั้นเป็นเรื่องเล็กมากครับ! คุณไม่ต้องคิดมากเลยนะครับ!”
อะไรนะ?
เมื่อเธอได้ยิน ความเย็นชาก็ฉายเข้ามาในดวงตาเรียวสวยของอัมราทันที
โดยเฉพาะหลังจากเห็นว่ามีที่นั่งว่างข้างของขวัญ แล้วเธอก็เข้าใจอะไรบางอย่าง!
ก๊อก!
ก๊อก!
ก๊อก!
อัมราสาวเท้าเรียวมาที่เวหา
เมื่อพวกเขามองดูอัมราเดินเข้าไป ของขวัญ วราภรณ์และคนอื่น ๆ ต่างรู้สึกปั่นป่วน หัวใจเต้นรัวแรง ความชื่นชมที่มีต่อเวหานั้นมากมายเหลือเกิน
เหมือนว่าทุกคนก็มองเห็นได้ ภาพที่อัมราอวยพรให้เวหาด้วยความเคารพชื่นชม
สำหรับเวหาเอง เขาก็รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเช่นกัน เมื่อมองไปที่อัมราที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ เต็มไปด้วยความโอหังในใจ
ก่อนที่อัมราจะมายืนตรงหน้าเขา
เวหาก็รีบยกแก้วไวน์ขึ้นมาเหมือนว่าต้องพูดอะไรบางอย่าง
แต่ก่อนจะที่คำพูดใดจะหลุดออกจากปาก!
เพี๊ยะ!
เสียงตบหน้าดังสนั่นทำเอาชายหนุ่มเซเกือบล้ม
พร้อมกับเสียงเย็นชาของอัมรา “แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงกล้าปลอมตัวเป็นเวหา”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คนไม่เอาถ่าน