คนเสเพล นิยาย บท 78

"กลับบ้านเรา" มือหนาเอื้อมไปกุมมือของเธอไว้ "อย่าเสียน้ำตากับอะไรแบบนี้อีก" มืออีกข้างเขายื่นไปซับน้ำตาให้ เพราะเขาได้ยินทุกคำที่เธอคุยกับครอบครัว ที่จริงชนกันต์เกือบจะอดทนฟังต่อไม่ได้ แต่เขาต้องรู้ให้ลึกกว่านี้ เพราะถ้าถามเธอคงไม่บอกความจริงแน่

"มันไม่ใช่แบบที่น้องเขยเห็นนะ น้องสาวของพี่มันมารยา"

พั๊วะ!! ชนกันต์ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาหันกลับมาแล้วกำหมัดแน่ๆ ชกเข้าใบหน้าพี่ชายของเธออย่างแรง "เลว"

"แม่!!" ธงซึ่งตอนนี้ล้มคว่ำลงไปกองกับพื้น รีบตะเกียดตะกายเข้าไปหาแม่ เพราะกลัวว่าจะถูกซ้ำอีก

"ไหมฟังแม่ก่อนสิลูก"

"แม่มันชกผมนะ! แม่ยังจะไปพูดกับมันอีกเหรอ"

"เจ็บไหมลูก" พอเห็นเลือดที่มุมปากของลูกชาย จากที่กำลังจะรั้งลูกสาวไว้ นางก็เลยนั่งยองๆลงกับพื้น เพื่อซับเลือดให้กับลูกชายก่อน

"เจ็บสิแม่ โอ๊ยย"

"ไม่ต้องไปมอง" ชนกันต์พูดพร้อมกับจูงมือเธอแล้วเดินออกมาจนถึงมอเตอร์ไซค์ "ขึ้นรถ" กุญแจยังคาอยู่กับรถ พอสตาร์ทเขาก็หันมาบอกให้เธอขึ้น

ที่จริงเขาเดินตามหลังรถของเธอมาจนถึงบ้านหลังนี้ ถ้าขับรถ..เขาคงไม่เห็นอะไรแบบนี้เพราะพวกนั้นคงจะรู้ตัวก่อน

"นายตามฉันไปทำไม" หญิงสาวก้าวลงจากรถเมื่อถึงบ้านของเขา

"ถ้าไม่ตามไปจะเห็นอะไรแบบนี้เหรอ"

"มันคงน่าสมเพชมากเลยใช่ไหม"

"ที่ผ่านมาถือว่ามันเป็นฝันร้าย ตอนนี้เธอตื่นแล้วนะ"

"กันต์" ใบหน้างามแนบลงแผ่นอกของผู้เป็นสามี ทำไมเธอถึงไม่รู้เลยว่าเขาเป็นคนอบอุ่นเพียงนี้ จะขอบคุณโชควาสนาหรือขอบคุณทอรุ้งดี เพราะทอรุ้งเป็นคนคะยั้นคะยอให้เธอไปออกทริปกับชนกันต์ในวันนั้น

"ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาให้หมด แต่หลังจากวันนี้ไป อย่าร้องไห้อีก"

"ขอบคุณนะกันต์"

"เราสองคนถือว่าเป็นคนคนเดียวกันแล้ว จะขอบคุณทำไม ต่อจากนี้ไปถ้ามีอะไรให้คุยกับเรา เข้าใจไหม"

หญิงสาวพยักหน้า ดวงตากลมมองขึ้นไปดูคนร่างสูงที่โอบเธออยู่

"พูดได้จริงนะ" ในเวลานี้ก็เห็นแต่เขานั่นแหละที่จะช่วยเรื่องนี้ได้

"จริงสิ"

"ฉันยังไม่มีเงินใช้หนี้พ่อของนายเลย"

"ไม่ต้องใช้"

"ไม่ได้หรอก เป็นหนี้ก็ต้องใช้สิ" เธอแค่อยากจะให้เขาคุยกับพ่อเรื่องผ่อนผันหนี้

"ฉันใช้ให้เธอหมดแล้ว"

"อะไรนะ"

"ฟังไม่เข้าใจหรือไง บอกว่าใช้หนี้ให้หมดแล้ว"

"นายเอาเงินของพ่อใช้หนี้พ่อนายเนี่ยนะ" เพราะเขาไม่ได้ทำงานที่ไหน เงินที่เขาใช้ทุกวันนี้ต้องเป็นเงินพ่อของเขาแน่

"เคยได้ยินอัฐยายซื้อขนมของยายไหม"

"แล้วเสี่ยไม่ว่าอะไรเหรอ"

"ห้ามเรียกเสี่ยอีกเข้าใจไหม"

"ทำไม"

"ฟังแล้วมันขัดหูน่ะสิ เธอไม่ใช่เด็กเสี่ยสักหน่อย"

"ก็เรียกมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"

"ถ้าไม่เรียกพ่อก็ให้เรียกตาแก่แล้วกัน"