คนเสเพล นิยาย บท 80

"เซอร์ไพรส์"

"????"

"ทำไมเห็นพวกกูแล้วมึงดูไม่ดีใจเลยวะ"

ชนกันต์ยังไม่ได้พูดอะไรกับกลุ่มเพื่อนก็รีบหันไปรูดซิปปิดเต็นท์ไว้ก่อน

โชคดีก่อนออกมาเขาได้เอาผ้าห่มคลุมร่างของเธอไว้แล้ว เพราะตอนนี้เธอยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า

"พวกมึงตามกูมาถูกได้ยังไงวะ" ชายหนุ่มถามขึ้นพร้อมกับกวาดสายตามองไปที่เพื่อนทั้งสี่

"มึงคิดว่าจะแอบมาเที่ยวคนเดียวได้หรือไง ทำไมถึงมาไม่ชวนพวกกูเลยวะ"

"กูมาคนเดียวที่ไหน มากับแพรต่างหาก"

"มึงพูดเหมือนกับว่าพวกกูไม่เคยมากับน้องแพรอย่างนั้นแหละ"

"เออกูยอมแพ้พวกมึงก็ได้ หาที่กางเต็นท์เองแล้วกัน"

"จะหาทำไมให้ยาก ก็กางมันข้างๆ นี่แหละ" ว่าแล้วพวกเพื่อนๆ ทั้งสี่คนก็ลงมือจัดการกับข้าวของที่เพิ่งจะขนลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์

พอมีเสียงกุกกักอยู่ด้านนอก คนที่นอนหลับก็ได้ตื่นขึ้นมา ..แพรไหมรีบใส่เสื้อผ้าแล้วก็ออกมาจากเต็นท์

"พวกคุณมาได้ยังไงคะ" หญิงสาวแปลกใจที่ออกมาแล้วเห็นเพื่อนทั้งสี่คนของเขาครบก๊วนเลย

"ตามกลิ่นมันมาครับ"

"จริงเหรอคะ??" ดวงตางามตวัดมองไปที่ผู้เป็นสามี

"ไม่ใช่กลิ่นแบบนั้นครับ" ทั้งสี่ถึงกับขำที่เธอเชื่อเรื่องกลิ่น

"มึงก็พูดให้เคลียร์หน่อยสิวะ" มนตรีเอ่ยขึ้นแล้วก็ถือโอกาสอธิบายให้แพรไหมฟังด้วยว่า พวกเขามีระบบติดตามตัวที่อยู่กับโทรศัพท์มือถือ เพราะเวลาไปออกทริปจะได้ไม่หลงทางกัน และเผอิญว่าชนกันต์ลืมปิดสัญญาณไว้

"แล้วทำไมพวกมึงต้องมากางเต็นท์ใกล้กูขนาดนี้ด้วย" แบบนี้จะทำอะไรก็ลำบาก อุตส่าห์อดใจรอไว้ว่าจะจัดเย็นนี้ต่ออีกสักหน่อย แต่อุปสรรคก็มาอีกจนได้

"จะได้อบอุ่นไงวะ" ที่พวกเพื่อนๆ ทำแบบนี้ เพราะไม่อยากจะแตกกลุ่ม ถึงแม้ว่าเพื่อนจะมีคนรักไปแล้ว แต่ก็ยังไม่อยากให้แยกวง เพราะทำใจกันยังไม่ได้

เย็นวันเดียวกัน.. ตอนกลางวันต่างคนก็ต่างนอนพักเอาแรง เพราะแถวนี้อากาศดีไม่ร้อนอบอ้าว พอถึงตอนเย็นก็สั่งอาหารจากเจ้าของสถานที่มาเพื่อจะทำการปิ้งย่าง

"แพรไปนั่งดีกว่า เดี๋ยวตรงนี้เราจัดการเอง" ชนกันต์เห็นว่าเธอยืนนานไปแล้ว

"แพรทำได้ งานถนัดเลยแหละ"

"บอกให้ไปพักไง ทำไมดื้อจังเลย.. มึงอ่ะอยู่เฉยๆ มาย่างเลย" พอตำหนิแพรไหมแล้วก็หันไปหาจรัล เพื่อสั่งให้มายืนย่างอาหารต่อ

"เอ๊าไอ้นี่กูนึกว่ามึงจะไปทำแทนน้องเขา"

"กูจะทำทำไมให้เหนื่อยวะ มึงมาทำเลย" ว่าแล้วชนกันต์ก็เดินไปนั่งลงข้างๆ แพรไหมพร้อมกับโอบไหล่ของเธอไว้

"เราคิดถูกหรือเปล่าวะที่ตามมันมา"

"ทนเอาหน่อยเถอะว่ะ เดี๋ยวกลับไปค่อยตรวจเบาหวานแล้วกัน"

"กูกลัวว่ามันจะขึ้นตาก่อนน่ะสิ" ตอนนี้พวกเขานินทาระยะเผาขน จนแพรไหมเริ่มรู้สึกอาย

"กันต์"

"จะชวนเข้าเต็นท์เหรอ"

"บ้าไปแล้ว เอามือออก"

"เอาออกทำไม พวกมันต่างหากที่ตามมาไม่รู้เวล่ำเวลา"

"กันต์!"

"คร้าบ" พอถูกตะคอก ชนกันต์ก็ต้องได้รีบเอามือออก