คนเสเพล นิยาย บท 77

"ยังไม่มีใครพูดอะไรหรอก"

"ยังไม่มีใครพูด??" เพราะคำตอบของเขามันดูแปลกๆ เธอก็เลยสงสัย

"ใช่ยังไม่มีใครกล้าตอบเราเรื่องเงินห้าล้าน"

"นายถามเรื่องเงินเหรอ"

"มีอะไรหรือเปล่า" ชายหนุ่มคิดว่าหรือเธอไม่อยากจะให้เขาพูดเรื่องเงินสินสอดกับครอบครัวของเธอ

"ฉันถามว่า นายถามแม่เรื่องเงินเหรอ"

"ไม่ได้ถามแม่ แต่ถามพี่ชาย"

"แล้วเขาว่ายังไง"

"พี่ชายยังไม่ตอบแม่ก็ออกมาก่อน"

หึ.. ขนาดเรื่องเงินค่าตัวของเธอแม่ยังปกป้องพี่ชายเลย "ทีหลังนายไม่ต้องไปตามฉันบ้านหลังนั้นหรอก" ความกตัญญูที่มีให้มันไม่สามารถทำให้แม่รักเธอได้เลยเหรอ

"ยังงอนเราเรื่องนั้นอยู่เหรอ" เห็นดวงตาของเธอมีน้ำตาคลอออกมาเขาก็เริ่มใจไม่ดี

"อืม" ถึงแม้ว่าเธอจะคิดมากเรื่องครอบครัว แต่กับเรื่องของเขาเธอก็ยังไม่ลืม

ใครจะไม่โกรธไม่งอนล่ะเล่นเอาเรื่องบนเตียงกับผู้หญิงคนอื่นมาพูด ถึงแม้ว่าจะเผลอพูดก็ตามที

"หึงเหรอ" เห็นท่าทางของเธอแบบนี้ แอบดีใจที่ตัวเองเผลอพูด จะได้รู้ความในใจของเธอด้วย

"ไม่รู้ แต่ไม่อยากได้ยินนายพูดถึงผู้หญิงคนอื่น"

"ไอ้ดิน! มึงจะมาเอาลูกมึงไหม!!" จะง้อเมียก็ง้อไม่ถนัด เพราะตอนนี้มีดวงตากลมโตใสแป๋วของเด็กน้อย มองจ้องพวกเขาทั้งสองอยู่

"ทำไมต้องตะโกนด้วยเห็นไหมฟ้าใสตกใจแล้ว" แพรไหมรีบอุ้มหลานสาวขึ้นมาปลอบเมื่อเห็นเด็กเบะปาก

"โอ๋...ตกใจใช่ไหมลูก"

"โอ๋~ ไม่ร้องนะครับคนดี พี่ขอโทษที่ใช้เสียงแรง"

"พี่?" แพรไหมนึกขำที่เขาใช้สรรพนามกับฟ้าใสว่าพี่

"ขำอะไรมิทราบคร้าบ"

"ฟ้าใสอย่าไปถือสาคุณลุงเลยนะลูก"

"จะลุงได้ยังไง ยังไม่แก่เลยแถมหล่อขนาดนี้"

"แหวะ"

ตัดไปที่บ้านอีกหลัง..

"รีบไปเอาลูกสิ" ทั้งสองหยุดตั้งแต่ได้ยินเสียงชนกันต์ร้องตะโกนผ่านหน้าต่างบ้านหลังนั้นมาแล้ว

"ก็รีบอยู่นี่ไง" ดินกำลังรีบใส่กางเกง เขาเดินมาเปิดประตูห้องพร้อมกับรูดซิปกางเกงไปด้วย

แล้วชายหนุ่มก็รีบเดินมาที่บ้านอีกหลัง

"มึงทำอะไรอยู่วะ" เห็นแค่การแต่งตัวผู้ชายด้วยกันก็ดูออก

"ทำอะไร..กูก็มาเอาลูกอยู่นี่ไง" ดินตอบออกไปพร้อมกับเอื้อมมือไปอุ้มลูกสาว

"แหมมม.. เวลาแค่นิดเดียวมึงยัง.."

"หุบปากของมึงไปเลยนะไอ้กันต์"

"มีอะไรกัน เดี๋ยวฟ้าใสก็ตกใจอีกหรอก" แพรไหมไม่ได้สนใจสิ่งที่พวกผู้ชายกำลังพูดแหย่กัน ถึงแม้เธอจะเข้าใจ

"เรากลับบ้านไปผลิตลูกกันดีกว่าจ้ะที่รัก" ว่าแล้วชนกันต์ก็เอื้อมมือไปโอบไหล่ของแพรไหม แต่ก็ไม่ลืมที่จะพูดประชดดิน เพราะทั้งสองเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

"ยังไงมึงก็ตามกูไม่ทันหรอกไอ้กันต์"

"มึงรู้ได้ไงกูจะทำแฝดให้มึงดู"

"กันต์!!"

"จ๋าา" กำลังจะหันไปพูดอีกหลายอย่าง แต่พอภรรยาขึ้นเสียงเท่านั้นแหละ

"หมาหงอยเลยนะมึง" ดินได้ที

"แล้วพี่ล่ะ พี่ทำอะไรเพื่อครอบครัวบ้าง พี่เป็นผู้ชาย" จากที่ไม่คิดจะพูดกับพี่ชายเลย เพราะแต่ละประโยคเธอพูดแค่กับแม่ หญิงสาวถึงกับหันกลับมาประจันหน้ากับพี่ชาย

"แม่ดูมันพูดนะ"

"อย่าทะเลาะกันเลยลูก"

"ฉันจะไม่ทะเลาะกับมันก็ได้แม่" คนที่พูดประโยคนี้ออกมาก็คือแพรไหม

"มึงพูดมันกับใคร!!" ธงได้ยินน้องเรียกตัวเองว่า..มัน..ก็เริ่มจะขึ้นเสียงใส่

"ฉันคิดว่าแม่จะเอาเงินส่วนนั้นไปใช้หนี้บ้าง" แต่แพรไหมไม่อยากจะมีเรื่อง เธอก็เลยหันกลับมาคุยกับแม่ต่อ

"เดี๋ยวแม่จะเอาไปใช้.."

"ไม่ต้องใช้เลยแม่ มันเป็นลูกสะใภ้ของบ้านนั้นทำไมเราต้องใช้หนี้ด้วย"

"ฉันเป็นลูกสะใภ้ แล้วเกี่ยวอะไรกับเรื่องหนี้สิน"

"มึงมีความสุขคนเดียว แล้วยังจะมาเบียดเบียนคนในครอบครัวอีกเหรออีไหม"

"ใครเบียดเบียนกันแน่ แกต่างหากไอ้ธง เคยทำอะไรไหม วันๆ เอาแต่..."

เพี๊ยะ!!

"แม่บอกให้หยุดพูดไง" คนที่ตบไม่ใช่พี่ชายแต่กลับเป็นแม่

"แม่ตบไหมทำไม" หญิงสาวไม่ได้ลูบร่องรอยที่ถูกตบเลย แต่สายตาที่เจือปนไปด้วยม่านน้ำตานั้นค่อยๆ กรอกมองมาที่ผู้เป็นแม่

"ก็แม่บอกว่าอย่าทะเลาะกันคุยกันดีๆ ไม่ได้หรือไง"

"คุยกันดีๆ ก็ได้ค่ะ ไหมขอถามอีกแค่ประโยคเดียวแล้วไหมจะไม่กลับมาที่นี่อีก"

"ไหม..คือ..แม่" พอได้ยินลูกพูดว่าจะไม่กลับมาแม่ถึงกับหัวใจหล่นวูบ

"ไหมเป็นลูกแท้ๆ ของแม่ไหมคะ" มันคาใจแพรไหมตั้งแต่เสียพ่อไปแล้ว เพราะแม่เปลี่ยนไปมาก แต่ก่อนตอนที่มีพ่ออยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้รับความรักจากแม่เต็มที่เหมือนที่พี่ชายได้ แต่เธอก็ยังไม่เจอหนักขนาดนี้

"แพร..กลับบ้านเรา" ทันใดนั้นก็มีเสียงนี้ดังขึ้น ทั้งสามถึงกับหันมองไปพร้อมกัน เพราะไม่มีใครสังเกตว่ายังมีอีกคนที่ยืนฟังพวกเขาคุยกันอยู่