ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 10

ห้องหนังสือ จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ ออกัสกดรับสาย เอ่ยเสียงทุ้มหนัก “ฮัลโหลครับ?”

คนที่อยู่ในโทรศัพท์ไม่รู้ว่าพูดอะไร คิ้วของออกัสค่อยๆ ขมวด มือใหญ่บีบคิ้ว ท่าทางอ่อนใจอย่างมาก

รดาเองก็ไม่มีทางเลือก “แม่ก็รู้ แต่ดีร้ายยังไงก็เป็นครูประจำชั้นและครูสอนพิเศษของเลอแปง เลอแปงเอาแต่ขอร้องอ้อนวอนทุกวิถีทาง แกก็ไปหน่อยเถอะนะ”

“ได้ครับคุณแม่ ผมรู้แล้ว คุณแม่พักผ่อนเถอะครับ......” ออกัสตอบเสียงทุ้มหนัก แล้ววางสายโทรศัพท์มือถือไป

เลอแปงที่แอบฟังอยู่หลังประตูมาตลอดเผยยิ้มเล็กน้อย แต่แล้ววินาทีต่อมาก็ปิดประตูอย่างรวดเร็ว

เพราะเขาเห็นพี่ใหญ่ใช้สายตาราวกับน้ำแข็งตวัดเล็งตรงมา น่ากลัวจัง!

แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกจริงๆ ไม่กล้าขัดคำสั่งพี่ใหญ่ ก็เลยได้แต่ยืมมือของแม่

***

สถานกักกัน

เชอร์รีนไม่ได้นอนหลับเลย นั่งอยู่ตรงนั้น ความคิดล่องลอยไปในภวังค์

“เชอร์รีน เชอร์รีนคือคนไหน” ทันใดนั้นพลันมีเสียงแหลมของผู้หญิงดังมา

เกิดอาการอึ้งไปเล็กน้อย ในใจแม้มีข้อสงสัย แต่เธอยังส่งเสียงตอบและยืนขึ้น “ฉันเอง”

ตำรวจหญิงวัยกลางคนมองเธอสักพัก หลังจากนั้นก็พึมพำเสียงต่ำ “ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วทำบุญอะไรไว้ ถึงได้โชคดีแบบนี้!”

เสียงนั้นต่ำเกินไป ดังนั้นเชอร์รีนจึงได้ยินไม่ชัด และตอนนี้ตำรวจหญิงวัยกลางคนได้เปิดประตูคุกแล้ว และพูดว่า “ไปได้”

ไปได้เหรอ ไปไหน

เธอตามหลังตำรวจหญิงวัยกลางคนไปด้วยความสงสัย

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะพาเธอมาที่ห้องทำงานของผู้กำกับการตำรวจ ในห้องทำงานยังมีคนอีกสองคน

ที่อยู่ตรงข้ามชัดเจนว่าเป็นผู้กำกับการตำรวจ บนร่างกายสวมใส่เครื่องแบบตำรวจ และที่หันหลังให้เป็นชายรูปงามสวมเสื้อโค้ตสีดำ สง่างาม เย่อหยิ่ง

เพียงแต่ทำไมรู้สึกว่าแผ่นหลังนี้ดูคุ้นๆ กันนะ

เชอร์รีนจ้องแผ่นหลังเขาเป็นเวลาสามวินาที แล้วดวงตาก็พลันเบิกกว้าง ทะ......ทะ......ทำไมถึงเป็นเขาได้

“ผมจะพาคนออกไป” ออกัสเอ่ยน้ำเสียงบางเบา

“ได้ครับ ดึกขนาดนี้ยังรบกวนคุณชายออกัสต้องมาที่นี่ ที่จริงแค่โทรศัพท์มาก็พอ” คำพูดของผู้กำกับการตำรวจเต็มไปด้วยการประจบสอพลอ

นิ้วยาวดับควันบุหรี่ที่อยู่ระหว่างนิ้ว แล้วออกัสก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป

เชอร์รีนยังเม้มปากยืนตกใจอยู่กับที่ ค่อนข้างไม่แน่ชัดว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตานี่มันคืออะไร!

ขณะที่สองคนเดินผ่านไป ออกัสหยุดก้าวเดิน หันมาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ไม่ไป?”

“ไป” เธอเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและตอบทันที

ออกัสพยักหน้า ดวงตากวาดผ่านร่างกายเธอ ก่อนจะก้าวเดินนำหน้าไป

ในใจคิดไปสรตะ แต่สิ่งเดียวที่คิดไม่ถึงคือ ที่พาเธอออกไปกลับกลายเป็นเขา!

ก้าวเดินตามติดเขาไป สายตาของเชอร์รีนอยู่ที่แผ่นหลังกว้างและแข็งแรงของเขา กัดริมฝีปากเล็กน้อย ความคิดล่องลอย

ทำไมเขาถึงมาที่นี่และพาตัวเองออกไป

แลนด์โรเวอร์สีดำจอดอยู่ข้างทาง

“ขึ้นรถ” เขาทิ้งสองคำบางเบา และเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ