ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 11

ถ้าไม่โทรไป ในใจเชอร์รีนก็ไม่โกรธเท่านี้!

ชารีฟไม่มีหน้าที่อะไรเลย หน้าที่อย่างเดียวที่มีก็คือเชื่อฟังคำสั่งทับทิม!

ถ้าตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้าเธอ ดูซิว่าเธอจะไม่แม้แต่จะตะปบกัดจนเขาปางตาย ในฐานะผู้ชายตัวใหญ่ แม้แต่สำนึกรับผิดชอบสักนิดก็ไม่มี

และเวลานี้เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนที่ย้ายของตอนเที่ยงได้ดึงกระเป๋าเงินออกมาวางไว้ที่นั่น ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเงินเลย คืนนี้แม้แต่ที่ให้ค้างคืนก็ไม่มี!

คิดมาถึงตรงนี้ เธอจึงรีบโทรไปหานาโนกับยู่ยี่ แต่ทั้งคู่ไปทำธุระที่ต่างประเทศ

เมื่อวางสาย เชอร์รีนก็อ่อนระโหยโรยแรง ไม่อยากเชื่อว่าจะใช้เวลาในช่วงคริสมาสต์ไปแบบนี้

เธอสูดหายใจเข้าลึกแล้วหันหน้าไป แต่กลับปะทะเข้ากับดวงตาดั่งน้ำทะเลลึกของออกัส จึงเกิดอาการตัวสั่นเล็กน้อย ยื่นโทรศัพท์มือถือให้ “ทำให้คุณออกัสต้องขำแล้ว”

“ไม่มีปัญหา” ออกัสเอ่ยบางเบา ดวงตากวาดมองริมฝีปากอ่อนนุ่มแดงเรื่อของเธอ แววตาทอประกายวิบวับ

ภายในรถที่ชวนอึดอัด มีเพียงเสียงลมหายใจที่ไหลเวียนในอากาศ เชอร์รีนรู้สึกกดดันเล็กน้อย จึงหาเรื่องชวนคุยไปสุ่มๆ “เลอแปงรู้ได้ยังไงว่าฉันถูกส่งเข้าสถานีตำรวจ”

ริมฝีปากบางของออกัสยกยิ้มเล็กน้อยอย่างค่อนข้างสนุกสนาน “ที่มาช่วยคุณครูเชอร์รีนคือผม เกี่ยวอะไรกับเลอแปง”

“ฉันรู้ว่าระหว่างฉันกับคุณออกัสไม่ได้มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะมาช่วยฉันโดยไม่มีเหตุผล แน่นอนว่าเขาต้องเป็นคนขอให้คุณมา”

ไม่ต้องคิด เชอร์รีนก็สามารถรู้ที่มาได้

ออกัสยิ้มเล็กน้อยมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง “ใช้เวลาทั้งคืนด้วยกัน คุณครูเชอร์รีนไม่รู้สึกว่าความสันพันธ์ระหว่างเรามันลึกซึ้งกว่า......”

ตกใจตัวสั่นทันที เชอร์รีนตกใจจนตื่นตัว ถลึงตาใส่ชายหนุ่มด้วยความหงุดหงิด

“ก็แค่ความสัมพันธ์ลึกซึ้งชั่วข้ามคืนเท่านั้น ฉันไม่ได้มีเสน่ห์มาพอจะทำให้คุณออกัสตั้งใจมาช่วยฉันได้หรอก ไม่ใช่เหรอ”

คุณชายออกัสแห่งเมืองS สิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดคือผู้หญิง ไม่ว่าจะหน้าอกอวบอิ่มและบั้นท้ายกลมกลึง หรือเอวบางร่างน้อยสะโอดสะอง ตราบใดที่เขากวักมือเรียก ผู้หญิงราวแมลงเม่า ก็ต่อแถวเวียนกันเข้ามาไม่มีขาด

ปกติแล้วเธอชอบการที่เท้าติดดิน แทนที่จะไปใฝ่ฝันถึงอะไรที่มันว่างเปล่าจับต้องไม่ได้

คนเรา ต้องรู้จักความเป็นจริง

ลูกกระเดือกขยับเล็กน้อย คำพูดนี้กระตุ้นให้ออกัสรู้สึกสนอกสนใจเป็นอย่างมาก เหมือนกำลังขบคิดอะไรบางอย่าง “ที่จริง คุณครูเชอร์รีน ใช้ได้ทีเดียว......”

เขา......เขา......เขา......