ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 123

เมื่อพูดถึงลูกสะใภ้ของตัวเอง คุณหญิงราตรีก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที หน้าตาของเธอบูดบึ้งถมึงทึง “เธอไม่รู้เหรอว่าหล่อนใช้เงินเก่งขนาดไหน ใช้เงินเหมือนบ้านตัวเองเป็นธนาคารอย่างนั้นแหละ วันหนึ่งๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าสามชุด ซื้อของไม่หยุด ไปช้อปปิ้งทุกวัน เห็นแล้วก็รู้สึกเหนื่อยหน่าย”

เมื่อพูดไปเรื่อยๆ ก็ไปกระตุ้นให้ความไม่พอใจในใจสุนันท์ให้ปะทุขึ้นมาด้วย จึงถอนใจแล้วกล่าวว่า “บ้านเธอน่ะยังดีกว่าของบ้านฉันหลายเท่านะ”

“อะไรนะ” คุณหญิงราตรีแปลกใจขึ้นมา “ของบ้านเธอเป็นยังไงหรือ”

“ไม่มีมารยาท ทำตัวไม่เหมาะสม นิสัยก็ไม่ค่อยจะดี ฉันเข้าโรงพยาบาลแท้ๆ แต่หล่อนกลับไม่รู้จักเห็นอกเห็นใจกันบ้าง ถึงขั้นหาเรื่องทะเลาะกับฉัน ฉันล่ะโมโหจนแทบจะหายใจไม่ออก”

คุณหญิงราตรีอุทานอย่างตกใจ สีหน้าของเธอเริ่มโมโหตามไปด้วย “ได้ยินมาว่าครอบครัวหล่อนก็ธรรมดาทั่วไป แต่งเข้ามาในตระกูลสิริไพบูรณ์ได้ก็ถือว่าเป็นโชคดีของเธอมากแล้ว แต่ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณแถมยังมาทำตัวกร่างแบบนี้อีก!”

คำพูดประโยคนี้กระแทกเข้าหัวใจของสุนันท์อย่างจัง เธอจึงพยักหน้าหงึกหงักไม่หยุด

“ลูกสะใภ้แบบนี้ เธอจะปล่อยปละละเลยไม่ได้นะ จะต้องสั่งสอนให้หล่อนรู้จักโอนอ่อนผ่อนตามให้ได้” คุณหญิงราตรีแนะนำ

สุนันท์เริ่มสนใจความคิดนี้ขึ้นมา “จะสอนยังไงล่ะ”

“จะต้องเข้มงวดกับหล่อน จะปล่อยหล่อนตามใจไม่ได้ ตอนนี้แม่ยายร่างกายไม่แข็งแรง คนเป็นลูกสะใภ้ไม่มาดูแลอยู่ข้างๆ แบบนี้ มันเหมาะสมแล้วหรือ”

คุณหญิงราตรีคอยยุแยงอยู่ข้างๆ “ตอนนี้เธอต้องใช้โอกาสที่ร่างกายไม่แข็งแรงสั่งสอนเธอให้เรียบร้อย นี่ถือเป็นโอกาสที่ดีมาก ทำให้แม่ยายอย่างเธอจะดูไม่ใจร้ายเกินไปแถมยังทำตามแผนได้อีกด้วย ยิ่งปืนนัดเดียวได้นกสองตัวชัดๆ”

สุนันท์พยักหน้าด้วยความรู้สึกว่าเธอพูดถูกต้อง

“อ่อ จริงสิ ฉันเห็นหยาดฝนของเธอ ตอนนี้เด็กคนนั้นสวยขึ้นเยอะเลยแถมยังมีมารยาท ทำให้คนรู้สึกชอบเธอจากใจ ฉันอยากขอให้ลูกคนรองของฉันได้ไหม”

สุนันท์ได้ยินดังนั้นความโกรธก็ค่อยๆ เบาลง “สายไปแล้ว เธอมีเจ้าของแล้ว เด็กคนนั้นไม่เลวจริงๆ ฉันเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีเรื่องไหนน่าเป็นห่วงเลย”

“แน่นอนสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะถูกชะตาได้ยังไง”

ช่วงเย็น

ขณะที่เชอร์รีนกำลังกินอาหารเย็นอยู่นั้น มือถือของเธอก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ของป้าจันทร์ที่โทรมาจากบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์

“สวัสดีค่ะป้าจันทร์ มีเรื่องอะไรเหรอคะ” เธอเอ่ยปากอย่างประหลาดใจ เพราะปกติแล้วป้าจันทร์ไม่ค่อยจะโทรมาหาเธอเท่าไหร่

“คุณหญิงกลับบ้านแล้วและบอกว่าอยากกินโจ๊กที่ถนนคนเดิน เลยขอให้เธอแวะซื้อระหว่างทางกลับมาที่นี่สักถุง”

“ออกมาจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“เที่ยงวันนี้จ้ะ”

เมื่อวางสายลง เธอกลับมากินข้าวต่อ กนกอรที่ได้ยินบทสนทนาจึงเอ่ยว่า “แม่ยายป่วยเป็นอะไรล่ะ”

“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ หายแล้ว” เชอร์รีนตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“อย่างนั้นก็ดี หรือว่าแม่ต้องซื้อของไปเยี่ยมกับลูกสักหน่อยดี” ถ้าไม่รู้เรื่องก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ารู้เรื่องแล้วไม่ไป จะถือว่าเสียมารยาทเกินไปหน่อย

“ไม่ต้องไปหรอกค่ะ เธอไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ ไม่อย่างนั้นจะอยากกินโจ๊กที่ถนนคนเดินได้ยังไงคะ”

เชอร์รีนกล่าว อันที่จริงแล้วเธอไม่อยากให้กนกอรไปที่นั่นมากกว่า

สุนันท์นิสัยใจคอเป็นอย่างไร แน่นอนว่าเธอย่อมรู้ดี หากเธอไป ผลลัพธ์ที่ตามมาคงไม่สวยอย่างแน่นอน

“เด็กคนนี้!” กนกอรจ้องเธออย่างไม่พอใจ “ลูกไม่อยากให้แม่ไปเพราะกลัวจะขายหน้าใช่ไหม”

“ไม่ใช่อย่างนั้นเลยค่ะ คุณผู้หญิงกนกอรสวยสง่าขนาดนี้ ส่งเข้าประกวดนางงามยังได้ แล้วจะขายหน้าคนอื่นได้ยังไงคะ”

พอเห็นอย่างนี้ กนกอรจึงยกมือขึ้นตบหลังลูกตัวเองเบาๆ “ลูกคนนี้นับวันยิ่งต่อปากต่อคำ นิสัยเริ่มดื้อขึ้นทุกวันแล้วนะ”

เชอร์รีนได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ยิ้ม โดยไม่เอ่ยอะไร เพียงก้มหน้ากินโจ๊กต่อไปเท่านั้น