ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 125

เมื่อได้ยินดังนั้น สุนันท์จึงหยุดฝีเท้าลง ใบหน้าสะสวยของเธอเต็มไปด้วยอาการตกตะลึง เธอรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่

“ป้าหมายความว่า ป้าจะให้โอกาสหนูอีกครั้งดีไหม ก็อย่างที่เห็นว่าป้าไม่ชอบเชอร์รีน เรื่องนี้คือความจริง”

สุนันท์วางแผนด้วยตัวเองอย่างพึงพอใจ คนอย่างเชอร์รีนจะเก็บเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป และหากออกัสต้องแต่งงานใหม่อีกรอบก็ไม่รู้ว่าจะไปเอาคนหัวนอนปลายเท้าอย่างไรมาอีก

อีกอย่างคนที่ควบคุมง่ายมากที่สุดก็คือหยาดฝน

“ป้าคะ รู้ตัวรึเปล่าว่าเมื่อกี้หมายความว่ายังไง” หยาดฝนพยายามควบคุมอารมณ์ประหลาดใจของตัวเอง และเบนสายตากลับไปจ้องที่เธอ

“ป้าไม่ได้แก่จนเลอะเลือนสักหน่อย ป้ารู้ดีว่าตัวเองกำลังพูดเรื่องอะไร บอกป้ามาว่าหนูคิดยังไง”

หยาดฝนขมวดคิ้วแน่น ไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามนี้อย่างไรดี เพราะคำถามนี้เป็นคำถามที่น่าตกใจเกินไป ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

“ถ้าหากเต็มใจ ป้าจะยอมให้หนูกับคุณชายแอบคุยกันอีก แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งให้คนนอกรู้เรื่องนี้ แต่หากไม่เต็มใจ แน่นอนว่าป้าจะไม่บังคับ อำนาจในการตัดสินใจอยู่ที่หนู คิดได้เมื่อไหร่ค่อยมาให้คำตอบ”

สุดท้ายแล้วหยาดฝนเดินออกจากห้องไปอย่างไรเธอเองก็ยังจำไม่ได้ เธอรู้สึกเหมือนเธอลอยออกไปราวกับตัวเธอลอยอยู่บนเมฆ เหมือนความฝันที่ไม่ใกล้เคียงกับความจริง

เธอล้มตัวลงบนเตียงและหลับตาลง พยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อให้หัวใจที่เต้นระส่ำของเธอค่อยๆ สงบลง

ในอีกห้องหนึ่ง

สุนันท์เอนกายพิงหัวเตียงอยู่ เธอแอบคิดในใจว่าตัวเองมั่นใจว่าคำตอบของหยาดฝนคืออะไร

เธอเลิกคิ้วขึ้นพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นจึงหลับตาลง

เชอร์รีนยังไม่ได้กลับคอนโด แต่เดินไปข้างหน้าอยู่บนถนนอย่างไร้จุดหมาย

เดินไปได้พักใหญ่เธอก็เริ่มรู้สึกง่วง อีกอย่างเธอยังคงเจ็บแผลที่มือของตัวเองอีก จึงไม่มีอารมณ์ไปเดินเล่นที่ไหนต่อ

เธอนั่งรถเมล์กลับไปยังคอนโด ในตอนนั้นออกัสยังคงไม่กลับมา

เธอเดินเข้าไปในครัว ตอนนี้เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยเพียงกินนมไปแก้วเดียว แม้ว่าเธอจะไม่รู้สึกหิวแต่เมื่อนึกถึงลูกในท้อง เธอจำเป็นต้องกินของที่มีประโยชน์เข้าไปบ้าง

เธอเหลือบมองไปยังกองถ้วยจานที่ถูกล้างไว้สะอาดแล้วจ้องอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง

เธอรู้สึกง่วงบวกกับอารมณ์ไม่ดี เธอเลยไม่อาบน้ำแต่ทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับไปในทันที

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เธอรู้สึกมีบางอย่างที่มีน้ำหนักกดทับอยู่บนตัวเธอ จากนั้นจึงรู้สึกถึงความชื้นและจั๊กจี้บริเวณคอจนทำให้เธอตัวสั่น ในสถานการณ์เช่นนี้เธอถูกบังคับให้ต้องลืมตาขึ้น

เธอยื่นมือออกไปกุมมือของเขาที่ยังคงเคลื่อนที่ลงไปด้านล่างแล้วเอ่ยอย่างรำคาญและไร้อารมณ์ “ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่”

แต่ด้วยบิดข้อมืออย่างไม่ทันระวัง เชอร์รีนจึงรู้สึกเจ็บจนร้องออกมา สีหน้าของเธอซีดเผือด

เมื่อได้ยินเสียงโอดครวญของเธอ ออกัสขึงหยุดการเคลื่อนไหวของตัวเองแล้วเปิดไปหัวเตียง ตอนนั้นเองจึงเห็นว่าสีหน้าของเธอขาวซีด หลังมือซ้ายของเธอบวมแดง

ดวงตาเฉียบคมและลึกซึ้งของเขาหรี่เล็กลงทันที เขาถอยห่างออกจากเธอ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกและเย็นเฉียบ “ทำไมถึงเป็นแผล”

“พอดีโดนน้ำร้อนลวกโดยบังเอิญน่ะค่ะ เมื่อกี้ก็ลืมทำแผล” เธอกัดฟันแล้วเอ่ยอย่างสบายๆ

“ขนาดมือของตัวเองยังลืมจัดการ แล้วจะจำเรื่องอื่นได้ยังไงอีก” ออกัสขมวดคิ้วแน่นและจ้องไปที่เธอ น้ำเสียงของเขาเย็นเฉียบและขุ่นเคือง

เชอร์รีนไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง เขาจ้องเขม็งมาที่เธออยู่พักหนึ่งก่อนจะลงจากเตียงไปแล้วใส่รองเท้าแตะเพื่อไปเอากล่องยา

แต่เมื่อเปิดกล่องยาดูแล้วจึงพบว่าไม่มียาทาแผลแบบนี้ คิ้วของเขายังคงขมวดแน่นด้วยความเครียดแล้วกล่าวกำชับเธอ “นั่งอยู่อย่างนี้ห้ามขยับ ฉันจะลงไปซื้อยาข้างล่าง”

……