สรุปเนื้อหา บทที่ 128 รายงานตัวกับภรรยา – ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง โดย candy cat
บท บทที่ 128 รายงานตัวกับภรรยา ของ ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย candy cat อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
เชอร์รีนใช้สายตาที่ปราศจากอารมณ์ใดมองไปที่เขา ออกัสยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เชอร์รีนจึงถอนหายใจ เมื่อเห็นเธอเริ่มไม่ค่อยสบอารมณ์ขึ้นมา เขาจึงตั้งใจพูดต่อหน้าสายตาของทุกคน “คุณหญิงเชอร์รีนจะไม่ไปส่งหน่อยเหรอ”
เมื่อเชอร์รีนได้ยินดังนั้นก็ยังไม่ได้กล่าวอะไร แต่ผู้อำนวยการโรงเรียนที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับแย่งเธอตอบด้วยรอยยิ้มแฉ่ง “ไปส่งๆ ต้องไปส่งแน่นอน จะไม่ไปส่งได้ยังไงล่ะ ใช่ไหมคุณครูเชอร์รีน”
“......” เชอร์รีนรู้สึกราวกับใบหน้าของตัวเองกระตุก
เธอยังไม่ยอมขยับ ผู้อำนวยการโรงเรียนจึงแอบดันหลังเธอเบาๆ แล้วส่งสายตาให้เธอ
สายตาที่แสดงออกชัดเจนเช่นนั้น คงมีเพียงคนตาบอดเท่านั้นที่มองไม่ออก แต่ผู้อำนวยการโรงเรียนยังคงพยายามต่อไปอย่างไม่รู้ตัว
เมื่อเห็นทั้งสองเดินออกจากออฟฟิศไป ผู้อำนวยการโรงเรียนจึงยิ้มอย่างพึงพอใจพลางเอ่ยชื่นชม “ทำไมพักนี้ถึงรู้สึกว่าครูเชอร์รีนสวยขึ้น”
คุณครูคนหนึ่งที่ยืนอยู่แถวนั้นจึงตอบว่า “ครูเชอร์รีนสวยตลอดอยู่แล้ว!”
“พูดถูกๆ เธอสวยตลอดอยู่แล้ว” ผู้อำนวยการโรงเรียนตบมือแล้วเอ่ยปากพร้อมรอยยิ้ม
เชอร์รีนเดินไปส่งออกัสที่รถ จากนั้นจึงหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว
แต่ออกัสไม่ยอมปล่อยเธอ เขาคว้ามือของเธอเอาไว้แล้วดึงเข้าไปจูบอย่างเร่าร้อน
ริมฝีปากของเธอฉาบไปด้วยลิปกลอสที่ใสและเป็นประกาย สีแดงระเรื่อราวกลีบดอกไม้ เย้ายวนใจคนอย่างยิ่ง
เมื่อกินลิปกลอสบนริมฝีปากของเธอไปหมดแล้ว เขาก็จูบที่ริมฝีปากล่างของเธออีกแล้วกัดเบาๆ ก่อนจะปล่อย “ไปก่อนนะ คุณหญิงเชอร์รีน......”
กว่าเชอร์รีนจะรวบรวมสติกลับมาได้ ออกัสก็เข้าไปนั่งบนรถแลนด์ โรเวอร์สีดำเรียบร้อยแล้ว จากนั้นเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ
เชอร์รีนส่องกระจกดูริมฝีปากของตัวเองแล้วขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปมองรถที่เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ เธอมองอยู่สักครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในโรงเรียน
......
ตอนที่สุนันท์กลับมาจากสวนดอกไม้ก็เพิ่งจะรู้ว่าออกัสกลับไปแล้ว หยาดฝนนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก เธอจึงเดาได้ทันทีว่าผลลัพธ์จะต้องไม่ดีเท่าไหร่
เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ หลังจากกินอาหารเที่ยงเสร็จ สุนันท์จึงโทรหาออกัสแล้วสั่งให้เขากลับมาที่บ้านสิริไพบูรณ์ภายในบ่ายวันนี้
แต่กว่าออกัสจะกลับมาถึงก็ปาเข้าไปเป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว สุนันท์เหล่มองดูนาฬิกาก่อนจะเอ่ยว่า “เราไม่ได้กินฟัวกรากันมานานแล้วนะ วันนี้เราไปกินด้วยกันดีไหม”
“หมอบอกว่ายังไงบ้างครับ” ออกัสถามพลางเหล่มองนาฬิกาแบบเนียนๆ ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วเปลี่ยนท่าทาง
“หมอไม่ได้ห้ามไม่ให้แม่กินฟัวกรานะ แค่บอกว่าพยายามอย่าโมโห ลูกเองก็ไม่ได้กินอาหารเย็นเป็นเพื่อนแม่มาตั้งนานแล้วนะ วันนี้ไปกินเป็นเพื่อนแม่หน่อยนะ ไปกินฟัวกราคนเดียวน่าเบื่อแย่ ตอนนี้เลอแปงก็ไม่อยู่แล้ว แม่ไม่มีแม้กระทั่งคนเป็นเพื่อนคุย เฮ้อ......”
สุนันท์ถอนใจอย่างน่าสงสาร เธอตั้งใจเล่นบทดราม่า “ถ้าลูกมีธุระด่วนก็ไม่เป็นไร จะกลับก็ได้ เดี๋ยวแม่ก็คงไปอาบน้ำนอนแล้วล่ะ”
ออกัสขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เบาและอ่อนโยนลง “อยากไปกินฟัวกราร้านไหนครับ”
พอสุนันท์ได้ยินอย่างนี้สีหน้าก็เต็มไปด้วยความยินดี “พูดแบบนี้แสดงว่ายอมไปเป็นเพื่อนแม่แล้วใช่ไหม ลูกแม่ใจดีที่สุดเลย ไปกันเถอะ”
ออกัสเห็นเธอสวมเสื้อผ้าบางเบาจึงหันไปสั่งคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ ว่า “ขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมข้างบนมาให้คุณหญิงหน่อยสิ”
คนรับใช้จึงขึ้นไปข้างบน ตอนนี้สุนันท์ทั้งดีใจและพอใจ ก่อนจะสบโอกาสเอ่ยต่อไปว่า “ถ้าเราสองคนไป ที่นี่ก็จะเหลือแค่หยาดฝนคนเดียว และเธอก็ยังไม่ได้กินข้าวด้วย แม่ว่าพาเธอออกไปด้วยดีไหม”
“ครับ......” ออกัสตอบรับ
สายตาของสุนันท์จับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอพยายามจะค้นหาว่าเขามีความรู้สึกเช่นไร ทว่าอารมณ์ของเขาลึกซึ้งเกินไปจนเธอมองไม่ออก
เธอก็ทำได้เท่านี้ แต่อย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร ขอแค่ดำเนินการตามแผนเท่านั้นก็พอ
หลังจากนั้นหยาดฝนก็เดินลงมาจากด้านบน ผมดำขลับเงางามของเธอปลิวสยายปรกไหล่ เธอสวมชุดเดรสสไตล์พื้นเมืองและคลุมทับด้วยเสื้อกันหนาวสีดำ
แม้ว่าจะดูเป็นการแต่งตัวง่ายๆ แต่เมื่อพิจารณาอย่างละเอียดแล้วจะเห็นว่า หูของเธอใส่ตุ้มหูยาวสไตล์เดียวกัน ไม่ใช่ตุ้มหูเงินแต่เป็นตุ้มหูแบบพื้นเมือง
“เปล่าครับ......” เขาเอ่ยปากพูดอย่างไร้อารมณ์
“อย่างนั้นก็ดี” สุนันท์ยิ้ม
หลังจากนั้นยังต้องรออีกเป็นเวลานานกว่าอาหารที่สั่งจะถูกยกมาเสิร์ฟ มือที่มีเส้นเอ็นปูดโปนของออกัสที่กำลังรินไวน์สั่นเบาๆ ราวกับมีเรื่องเร่งรีบ
เขาจิบไวน์อึกหนึ่งก่อนจะเหลือบมองไปที่นาฬิกาข้อมืออีกครั้ง ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มตรงแล้ว
ปกติแล้วเวลานี้เขาจะต้องกลับไปถึงคอนโดแล้ว ส่วนเธอก็จะทำอาหารค่ำเตรียมไว้ให้อย่างเสร็จเรียบร้อย
ทว่าตอนนี้อาหารที่สั่งเพิ่งได้ กว่าจะเสร็จก็คงใช้เวลาอีกนาน
มือขวาของเขาถือแก้วไวน์ มือซ้ายหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เขาเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้อย่างสบายๆ มือของเขากำลังสัมผัสหน้าจอโทรศัพท์เพื่อส่งข้อความ
คืนวันนี้มีงานเลี้ยง ผมอาจจะกลับช้า ไม่ต้องรอนะ
......
เมื่อมีเสียงข้อความเข้า เชอร์รีนจึงหยิบมือถือออกมาจึงเห็นว่าเป็นข้อความที่ส่งมาจากเขา
แววตาของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา เธอเพียงตอบกลับไปว่า “ค่ะ” จากนั้นจึงเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า และเก็บของที่อยู่บนโต๊ะจนเสร็จกว่าจะออกจากออฟฟิศไป
วันนี้ช่วงเย็นเธอมีสอนภาคค่ำ เลยทำให้เธอกลับช้า
เมื่อเดินออกจากโรงเรียนมาแล้ว เธอจึงยื่นมือโบกรถแท็กซี่ แต่รถสีเทาคันหนึ่งกลับมาหยุดอยู่ข้างหน้า
เชอร์รีนตกใจ เพราะเมื่อเธอมองเข้าไปจึงเห็นว่าคืออาโน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง