ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 149

ออกัสเงยหน้ามองหยาดฝนที่ยืนทรงตัวไม่อยู่และอารมณ์คลั่งขึ้นทุกที จากนั้นก็ย้ายไปมองเชอร์รีนที่ดื้อรั้น เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า: “เธอกลับไปก่อน……”

เธอไม่คิดจะออกไป เธอมองหน้าเขาแล้วพูดต่อว่า: “ฉันพูดแค่นิดเดียว พูดเสร็จจะไปทันที”

แต่ทว่า หยาดฝนดูเหมือนจะไม่อยากฟังที่เชอร์รีนพูดสักคำ เธอหายใจถี่จนหน้าอกกระเพื่อมขึ้น และไอคอกแคกเบาๆ

คิ้วสวยขมวดคิ้วเป็นปม น้ำเสียงของออกัสดูจะหมดความอดทนแล้ว: “เธอกลับไปก่อน แล้วค่อยว่ากัน……”

เชอร์รีนฟังความอดทนนั้นออก เธอกระตุกมุมปาก แล้วหยิบหนังสือหย่าออกมาจากกระเป๋า จากนั้นก็ยื่นให้ออกัส แล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า: “ไม่ต้องชักช้าหรอก นายแค่เซ็นชื่อตรงนี้ก็พอ แล้วฉันจะรีบออกไปทันที”

นิ้วมือเรียวยาวหยิบเอกสารนั้นมาดู พอสายตาเหลือบไปเห็นตัวหนังสือใหญ่ๆนั้น มือใหญ่ของออกัสก็กำเอกสารนั้นไว้แน่น จ้องมองเธอด้วยแววตามืดมนและดุร้าย

“ก่อนหน้านั้น พวกเราก็เคยบอกแล้วว่าจะหย่า แต่ต้องหลังจากหนึ่งปี ตอนนี้ ฉันแค่เลื่อนเวลาเข้ามาก็เท่านั้น”

ออกัสไม่พูดอะไร เขาแค่บีบเอกสารในมือไว้แน่น ใบหน้าบึ้งตึงจนเหมือนมีกลุ่มเมฆสีดำเกาะอยู่

เธอปล่อยมือหยาดฝนให้ตกลงไปยังหน้าผา!

และในตอนที่เธอกำลังจะตกลงไป เขาก็ลงไปช่วยเธออย่างไม่กลัวอันตราย ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา เธอก็ไม่เคยถามเขาเลยสักคำ พอมาถึง ก็ยื่นหนังสือหย่าให้เขาเลยเนี้ยนะ

ผู้หญิงแบบเธอ ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น! กลับกล้าเอาเขากำเล่นอยู่ในฝ่ามือ!

“ท่านประธานออกัสพูดคำไหนเป็นคำนั้น หรือว่า ที่ไม่ยอมเซ็นชื่อเพราะเริ่มรักฉันแล้วเหรอคะ? ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่รู้สึกอะไรกับท่านประธานออกัสเลยสักนิด……”

เชอร์รีนรู้ดีว่า เธอจะท้าทายเส้นตายให้เขาโมโหได้ยังไง

“ใครให้สิทธิ์เธอมาให้ความสำคัญกับตัวเองแบบนี้ ผู้หญิงอำมหิตที่ไร้คุณธรรม ผลักคนเป็นๆลงจากหน้าผาได้ เธอคิดว่าใครจะชอบเธอกัน?

ที่แต่งงานกับเธอ ก็แค่หลอกใช้เธอก็แค่นั้น เป็นแค่เรื่องของธุรกิจ และฉันเป็นคนเริ่มก่อน ก็ต้องเป็นฉันที่ต้องจบมันเอง เธอไม่มีสิทธิ์พูดหรอกนะ เชอร์รีน ตั้งแต่นี้ต่อไป เธอก็ไสหัวออกไปจากหน้าฉันซะ!”

แววตาของออกัสความเยือกเย็นที่แผ่ซ่านออกมาเป็นเหมือนน้ำแข็งที่ครอบงำเธอไว้ และบีบคางเธอไว้ แต่ละคำพูดก็เหมือนแทงใจดำเธออยู่ตลอดเวลา

“ผู้หญิงแบบเธอ ฉันเห็นแล้วก็คลื่นไส้อยู่ตลอด เอาของของเธอ แล้วไสหัวออกไปซะ! เดี๋ยวนี้!”

มือใหญ่ถือปากกาไว้ แล้วเซ็นชื่อตัวเองลงไปอย่างรวดเร็ว อาจจะใช้แรงเยอะไปจึงทำให้กระดาษฉีกออกตอนที่เซ็น

“ได้……” เธอตอบรับคำเดียว ไม่อธิบายอะไรให้มากความอีก และไม่ตอบโต้กับเรื่องที่เกิดขึ้นบนหน้าผา เธอรับหนังสือหย่ามา แล้วกลับหลังหันเดินออกไปจากห้องผู้ป่วยที่น่าอดสูนี้

พอออกจากห้องผู้ป่วย เชอร์รีนก็หายใจถี่ มองดูตัวหนังสือที่เขาเซ็น แววตาของเธอเหม่อลอยเล็กน้อย ฝีเท้าเธอชะงักอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหนดี

ได้ของที่ตัวเองต้องการแล้ว แต่ในใจกลับว่างเปล่าจนปวดใจ คำพูดของเขาเมื่อกี้ บอกว่าแค่หลอกใช้เธอ ใช้เสร็จแล้วก็แค่ทิ้งไป ที่แท้ ในชีวิตของเขา เธอเป็นได้แค่นี้เองเหรอ……

การแต่งงานครั้งนี้ เริ่มจากธุรกิจ สุดท้าย ก็จบลงด้วยความแตกหัก……

เดินบนถนนอย่างเชื่องช้าและหมดอาลัยตายอยาก ท้องฟ้ายังมีฝนตกลงมาปรอยๆ เธอกลับไม่มีร่มเลยด้วยซ้ำ ข้างๆมีรถขับผ่านจนมีน้ำสาดมาโดนตัวเธอเต็มๆ

เหมือนเห็นว่าเธอยังไม่น่าอดสู ก็เลยเพิ่มให้เธออีกนัด

เธอเดินทีละก้าวบนถนนท่ามกลางสายฝนด้วยกางเกงที่เปียกปอน กับหัวใจที่ถูกทิ่มแทงจนไม่มีชิ้นดี และร่างกายที่อ่อนล้าจนหมดแรง……